Ημερολόγιο του Δημήτρη 2010

18/9/2010 Αγοράσαμε στο Δημήτρη ένα σφυρί. Το χτυπάει στον τοίχο και λέει: "Κοίτα μαμά, σφυρίζω στον τοίχο!"
*
27/09/2010 Ετοιμαζόμαστε για το βρεφονηπιακό και ο Δημήτρης δε θέλει να πάει. "Το σχολείο είναι 'κειστό' (=κλειστό)" μου λέει. Του απαντώ πως το σχολείο του έχει ανοίξει και πως η δασκάλα του τον περιμένει. "Όχι μαμά, η δασκάλα μου είναι κειστή!!"
*
2/10/2010 Έχουμε πάει στη Μπι κι ο Δημήτρης βρίσκει μια στοίβα με σιντί: "Κοίτα μαμά, ένα σιντί" και μου φέρνει ένα. "Φέρε και τα υπόλοιπα" του λέω "να τα μετρήσουμε". "Γιούπιιιιι" λέει, "θα μετρήσουμε τα σιντά!"
*
10/10/2011 Ο Δημήτρης μετράει στα Αγγλικά μέχρι το 5: "Φουάν, του, φι, φοτ, φάιφ". Μάλλον μετράει στα Φαγγλικά!
*
12/10/2010 Ενώ παίζει, πέφτει πάνω σ' ένα έπιπλο. "Δημήτρη πού χτύπησες;" τον ρωτάμε. "Να εδώ, στη μπλούζα μου!"
*
4/11/2010 Ο Δημήτρης δε θέλει να πάει στο σχολείο. Αφού όλα τα παιδάκια είναι στο σχολείο, μέσα στην απελπισία του θυμάται όλους τους ενήλικες συγγενείς και φίλους: "Θέλω να πάω στη Μπαμπινή", "Θέλω να πάω στην Αλέκα", "θέλω να πάω στον παππού". Αφού του εξηγώ ότι όλοι είναι στις δουλειές τους, κι εγώ μαζί πρέπει να πάω για δουλειά, απαντάει: "Κι εγώ θέλω να πάω στη δουλειά!"
*
14/11/2010 Ο Δημήτρης αυτές τις μέρες επαναλαμβάνει συνεχώς "Έχω μια ιδέα!" "μμμ... κάτι σκέ(φ)τηκα!" βάζοντας πάντα το δείκτη του χεριού του στο κεφάλι του, πάνω από το αφτί του (εκεί που κατεβαίνει η ιδέα!). Με πλησιάζει και ακουμπάει το δείκτη του χεριού του στο κεφάλι μου, πάνω από τι αφτί μου: "Μαμά, εσύ έχεις μια ιδέα;"
*
16/11/2010 Το χαρούμενο ξύπνημα όταν έχεις παιδί: "Μαμάααααααααα, σήκω να φτιάξεις γάλααααααααα!!!" (Το γλυκούλι μου!)
*
17/11/2010 Παίρνω τηλέφωνο το Δημήτρη από τη δουλειά. "Θα έρθει ο μπαμπάς σε λίγο στο σπίτι. Θέλεις να του δώσω να σου φέρει κάτι; να σου φέρει γάλα;" "Ναίιιιιι" απαντά. "Και μπισκότα;" -"Ναίιιιι! Μαμά, θέλω και μπιίτσα". "Τί;???" - "Μπιίτσα μαμά, μπυ(ρ)ίτσα θέλω!"!!!
*
25/11/2010 Ο Δημήτρης χτυπάει το κεφάλι του σε ένα έπιπλο. Κρατώντας το κεφάλι του με πλησιάζει και μου λέει: "Μαμά, έπαθα κονοκέφαλο!"
*

Για τη Μία

Όταν ήσουν μικρή και σε ρωτούσαν πως σε λένε, απαντούσες: "Μία".
Και είσαι πάντα η μία και μοναδική!

Πόσες μικρές γλυκές στιγμές και όμορφες αναμνήσεις από τα πρώτα χρόνια της ζωής σου...
Και μετά μεγάλωνες σιγά-σιγά, γινόσουν κορίτσι και τώρα πια γυναίκα, μα πάντα εσύ, η Μία.
Με τα μεγάλα μάτια σου και με το βαριεστημένο ύφος σου.
Με το σκεφτικό μουτράκι και τις νωχελικές κινήσεις σου.
Πάντα για μένα ένα παιδί, ένας δικός μου άνθρωπος, το κορίτσι μας.

Από την εποχή που ερχόμουν με λαχτάρα καθημερινά να σε δω και να παίξω μαζί σου, μέχρι τώρα που δε σε βλέπω παρά πεταχτά και βιαστικά στις εξορμήσεις σου στην επαρχία.
Δεν είμαι κοντά στην τωρινή ζωή σου.
Έμεινα πίσω, εκεί που συμμετείχα κι εγώ, με τα επιτραπέζια παιχνίδια, με τα παραμύθια του Ευγένιου Τριβιζά και τα όνειρά σου να γίνεις αστροναύτης.
Όμως ξέρεις πόσο χαίρομαι για σένα, για τα νεά σου όνειρα και τις νέες σου προσπάθειες, Μαράκι μου!

Εύχομαι να πραγματοποιήσεις όλα σου τα όνειρα και να κερδίζεις πάντα σε όοοοολα τα επιτραπέζια!
Κι εύχομαι πάντα να γελάς, να σκέφτεσαι σοφά και να χαίρεσαι πολύ!
Και εύχομαι και να γίνεις αστροναύτης και να ταξιδέψεις στο φεγγάρι!

Σ' αγαπάω πολύ πολύ!

Χρόνια σου πολλά!
H Λι

Τόση ομορφιά!!!

Η σκηνή είναι από την ταινία "American beauty" με τον Κέβιν Σπέισι.
Στη ταινία "Ναυτιλιακά Νέα", με πρωταγωνιστή τον ίδιο, υπάρχει μια εξίσου καταπληκτική σκηνή, γεμάτη δυνατά συναισθήματα και ποίηση.

* * * * * * * * *
Για την Ελένη

Αποκλειστικά νέα από την Κουνελούπολη

Τα νέα είναι καλά.
Κατ' αρχήν ο Κούνελος Κουνελένιος αυτές τις μέρες βοηθάει τον Αγιοβασίλη να ετοιμάσει τα δώρα για τα παιδιά.
(Το Πάσχα ο Κούνελος τα ετοιμάζει μόνος του, δεν τον βοηθάει κανείς, γι΄αυτό και έχουν βάλει στο παιχνίδι τους νονούς και τις νονές, για να καταφέρουν να εξυπηρετήσουν όλα τα παιδάκια, κατάλαβες τώρα;)
Η Κουνελούπολη είναι γεμάτη στολίδια και δώρα και γεμάτη αστέρια, γέλια, καρότα και ένα φεγγαράκι λαμπρό.
Ο Κούνελος είναι από τη φύση του αισιόδοξος και ελπίζει ότι όλα θα γίνουν στην ώρα τους και όπως πρέπει. Τον βοηθάει και η φυσική του κατάσταση, σε αντίθεση με τον Αγιοβασίλη που είναι πιο αργοκίνητος με τη χοντρή κοιλιά του και ... έχει και μια ηλικία, όπως και να το κάνεις.
Ο Κούνελος Κουνελένιος αντίθετα, στα 22 του χρόνια είναι στα καλύτερά του και έχει στόχους, όνειρα και φιλοδοξίες που βέβαια τα κρατάει για τον εαυτό του, γιατί τον έχουν λίγο παρεξηγήσει μετά την ήττα που έφαγε στον ηλίθιο αγώνα με τη χελώνα (κάτι πήγε στραβά τότε, αλλά δεν βρήκε ακόμη το χρόνο να κάνει την αποτίμηση και τον απολογισμό του).
Εντωμεταξύ διαβάζει βιβλία, κάνει πρακτική εξάσκηση σε ανατολίτικες τέχνες για χαλάρωση και διαλογισμό και ακούει μουσικές που τον στέλνουν στο παρελθόν, στο μέλλον, στα καλύτερα, στα χειρότερα και στα χαμένα.
Πάντα σκέφτεται και νοσταλγεί τους ανθρώπους που είναι μακριά και κάνει ταξιδάκια για να τους βλέπει. Θυμάται όλα τα παιδάκια που συνάντησε και που έβλεπε στα ταξίδια του και, όταν κανένα βράδυ είναι μόνος του και έχει φεγγάρι, ανοίγει το μπαούλο με τις αναμνήσεις και βγάζει τις ζωγραφιές και τα γράμματα που του έστελναν και τα ξαναδιαβάζει, τα ξαναδιαβάζει και τα ξαναδιαβάζει ...


* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
Για τη Νικολέτα,τη Χριστίνα και τη Μαριάννα

Η αγάπη αν είν' αυτό, θά' ρχομαι μαζί σου

Ρωτάς, ποιά λέξη σου ζητώ
που αν την πεις θα σ' αγαπώ
"Φοβάμαι" ψιθυρίζω...


Στίχοι: Σούλης Λιάκος
Μουσική: Μανώλης Φάμελος
Πρώτη Ερμηνεία: Νίκος Ζιώγαλας

"Ανδρόγυνο είναι δυο εχθροί στο ίδιο κρεββάτι"
(Μία από τις σοφίες της γιαγιάς που αναφέρει συχνά η Μπι)


Άνδρες και Γυναίκες
Πόσο διαφορετικοί.
Και πόσο δύσκολο να κατανοήσει και να δεχτεί ο ένας τον άλλον.
Και ποιος ξέρει ποιες από τις διαφορές μας είναι φυσικές και ποιες προέκυψαν από τον τρόπο που μας μεγάλωσαν κι από τα κοινωνικά πρότυπα για τα δύο φύλλα, που θέλησε η κάθε κοινωνία να τηρήσει.

Είμαστε ξένοι.
Κι αυτό μπορεί να γίνει μια γοητευτική αφορμή για να θελήσουμε να γνωριστούμε ή να γίνει ο μεγάλος μας φόβος ακόμα και τη ίδια στιγμή που ζούμε μαζί.

Η μητέρα μου μου είπε κάποτε: 'Πέρασαν σαράντα χρόνια κι εγώ τον πατέρα σου δεν τον ξέρω ακόμα'.
Έτσι είναι. Δεν ξέρουμε καλά καλά αυτόν τον ξένο που φυλάμε μέσα μας, είναι δυνατόν να ξέρουμε τον άλλον;

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
Για την κατερίνα και την Αλέκα

Μικρές στιγμές ευτυχίας

Όταν οδηγώ ακούγοντας μουσική και φυσάει ένα δροσερό αεράκι στο πρόσωπό μου.

Όταν χαρίζω ένα δώρο και βλέπω στα μάτια του παραλήπτη του την έκπληξη και τη χαρά.

Όταν μ΄αγκαλιάζει ένα παιδί κι ακουμπάει το πρόσωπό του στον ώμο μου, παραδομένο στην αγκαλιά μου.

Όταν ξυπνάω και βλέπω δίπλα μου τον άνθρωπο που αγαπώ να κοιμάται ήρεμα, κρατώντας με στην αγκαλιά του.

Όταν έρχονται απρόσμενα άνθρωποι που αγαπώ να με δουν στο σπίτι ή στο γραφείο.

Όταν χτυπάει το τηλέφωνο και έχει απόκρυψη, κι είναι κάποιος δικός μου.

Όταν μου φέρνουν λουλούδια.

Όταν διαβάζω ένα βιβλίο και κλείνοντάς το, έχω τη σιγουριά ότι κάτι έχει αλλάξει μέσα μου, προς το καλύτερο.

Όταν ακούω χαρούμενα γέλια.

Όταν γυρίζω σπίτι και βρίσκω το τραπέζι στρωμένο και ζεστό φαγητό.

Όταν έχω τρυφερές στιγμές με το ταίρι μου.

Όταν μου λένε "σ΄αγαπώ" οι άνθρωποί μου.

Όταν περιμένω ξαπλωμένη στην ακρογιαλιά να δω τα αστέρια που πέφτουν.

Όταν περνάω από ένα δρομάκι και με τυλίγουν οι μυρωδιές από αγγελικές και γαρδένιες.

Όταν, μετά από μια δύσκολη μέρα, ανοίγω την πόρτα του σπιτιού κι αντικρύζω χαμόγελα κι αγκαλιές.

* * * * * * * * * * * *
Για τους δικούς μου

Ένα σπίτι κι ένα βιβλίο

Το σπίτι είναι οι άνθρωποι. Είναι η μυρωδιά από το μεσημεριανό φαγητό και τα παραψημένα κουλουράκια.
Είναι τα γέλια που έχουν αφήσει μια αύρα που ταξιδεύει ακόμα μέσα στο δωμάτιο και τα κλάματα που έχουν εξατμιστεί στον αέρα του.
Το σπίτι το κουβαλάμε μαζί μας, σαν τη χελώνα.
Είμαστε εμείς, όλα όσα νοιώθουμε κι όλα όσα σκεφτόμαστε.
Κάποια όχι και τόσο καλή εποχή στη ζωή μου, μπήκα στο σπίτι μου και μου φάνηκε ότι αντίκρισα ένα σπίτι με μαύρους τοίχους. Έτσι ένοιωθα μέσα μου κι έτσι έβλεπα καιτο χώρο.

Μια τέλεια περιγραφή για το πως 'αλλάζει' ο χώρος και το δωμάτιο σε στιγμές απελπισίας έχει κάνει στο βιβλίο του "Ο αφρός των ημερών" ο Μπορίς Βιάν. Είναι ένα βιβλίο που αξίζει έτσι κι αλλιώς, αλλά ειδικά αυτή η περιγραφή είναι συγκλονιστική.

Θέλω ένα φωτεινό σπίτι γεμάτο ήλιο, χαρά και καλή διάθεση στη ζωή μου.
Θέλω ήχους που να με κάνουν να αισθάνομαι όμορφα και να θέλω να τραγουδήσω, να χορέψω μαζί τους.
Θέλω μυρωδιές που ξυπνούν μέσα μου την παιδικότητα, τη φροντίδα και την αγάπη. Η μυρωδιά της μαμάς, η μυρωδιά του μωρού, του φρεσκομαγειρεμένου φαγητού.
Θέλω ένα σπίτι ζεστό, να με αγκαλιάζει σαν καταφύγιο και σαν φωλιά.

Νομίζω ότι το βρήκα.
Και νομίζω ότι θα καταφέρω να το φτιάξω μαζί μ' αυτούς που αγαπώ.

* * * * * * *
Για τη Λιλή

Για τη Γωγώ

Σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη
να εύχεσαι να' ναι μακρύς ο δρόμος,

γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις.

Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,
τον θυμωμένο Ποσειδώνα μη φοβάσαι,
τέτοια στον δρόμο σου ποτέ σου δε θα βρεις,
αν μέν' η σκέψις σου υψηλή, αν εκλεκτή
συγκίνησις το πνεύμα και το σώμα σου αγγίζει.

Τους Λαιστυγόνας και τους Κύκλωπας,
τον άγριο Ποσειδώνα δεν θα συναντήσεις,

αν δεν τους κουβανείς μες στην ψυχή σου,
αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου.

Να εύχεσαι να' ναι μακρύς ο δρόμος.

Πολλά τα καλοκαιρινά πρωιά να είναι
που με τι ευχαρίστησι, με τι χαρά
θα μπαίνεις σε λιμένας πρωτοειδωμένους.
Να σταματήσεις σ' εμπορεία Φοινικικά,
και τες καλές πραγμάτειες ν΄αποκτήσεις,
σεντέφια κια κοράλλια, κεχριμπάρια κ' έβενους,
και ηδονικά μυρωδικά κάθε λογής,

όσο μπορείς πιο άφθονα ηδονικά μυρωδικά.

Σε πόλεις Αιγυπτιακές πολλές να πας,
να μάθεις, και να μάθεις απ' τους σπουδασμένους.

Πάντα στον νου σου, να' χεις την Ιθάκη.

Το φθάσιμον εκεί είν' ο προορισμός σου.
Αλλά μην βιάζεις το ταξείδι διόλου.
Καλλίτερα χρόνια πολλά να διαρκέσει
και γέρος πια ν' αράξεις στο νησί,
πλούσιος με όσα κέρδισες στον δρόμο,
μη προσδοκώντας πλούτη να σε δώσει η Ιθάκη.

Η Ιθάκη σ' έδωσε το ωραίο ταξείδι.
Χωρίς αυτήν δεν θα΄βγαινες στον δρόμο.
Άλλα δεν έχει να σε δώσει πια.

Κι αν πτωχική την βρεις, η Ιθάκη δεν σε γέλασε.
Έτσι σοφός που έγινες, με τόση πείρα,
ήδη θα το κατάλαβες οι Ιθάκες τι σημαίνουν.

Κ.Π. Καβάφης

Όλα καλά

Πέρασαν κιόλας είκοσι χρόνια.
Από τη μέρα που διαβάζαμε μαζί για τις εξετάσεις, περάσαμε στη μέρα που ψάχναμε κι οι δυο για το ταίρι μας. Και μετά - πάλι μαζί, που ψάχναμε η καθεμιά για τον εαυτό της. Και μετά μόνες κι η μια και η άλλη. Και μετά μαζί πάλι. Χαθήκαμε για λίγο - δύσκολο να αντέξεις τους ανθρώπους που σε ξέρουν καλά, τις ώρες που ζεις τα μεγάλα λάθη.
Κι απ' όλες τις στιγμές που μοιραστήκαμε, δε θα ξεχάσω το βράδυ που ήρθες στο σπίτι μετά από καιρό, και μου είπες: "Τι θα κάνουμε;"
Και τότε κατάλαβα πως ποτέ δεν πάψαμε να είμαστε μαζί.
Πως κάθε μεγάλη στιγμή της ζωής σου εγώ ήμουν πάντα εκεί, κι εσύ το ίδιο για μένα.
Πως ήμουν η οικογένειά σου, η αδερφή σου, η φίλη σου.
Κι είσαι και συ για μένα.
Τόσα χρόνια μακριά από την οικογένειά μου, το σπουδαιότερο πράγμα που κατάφερα ήταν αυτό: να φτιάξω μια οικογένεια εκεί. Κι εσύ είσαι σίγουρα μέλος της.
Κι όλοι αυτοί οι άνθρωποι που μου άνοιξαν το σπίτι τους, την καρδιά τους εκεί.
Ποτέ δεν την αγάπησα την Αθήνα. Όμως οι άνθρωποι που γνώρισα είναι πολυαγαπημένοι και πολύτιμοι για μένα.
Τώρα θα σε δω στη νέα σου ζωή, με τους νέους ανθρώπους στην οικογένειά σου. Κι εσύ εμένα.
Και ξέρω πως τίποτε δεν θα ήταν έτσι, όπως είναι τώρα, αν δεν είχαμε ζήσει όσα μοιραστήκαμε, τότε.
Τελικά, όλα καλά!

* * * * * * *
Για τη Ντι

Χρόνια πολλά!

Όσες φορές κι αν φωνάξω το όνομά σου, δεν το πιστεύω ακόμα πως ήρθες στη ζωή μου για να της δώσεις τόση ομορφιά.
Όσες φορές κι αν σε κοιτάξω, δεν το πιστεύω ακόμα ότι αυτά τα χέρια, αυτό το πρόσωπο, αυτό το κορμί τράφηκαν από το κορμί μου.
Όσες φορές κι αν ακούσω τη φωνή σου, δεν το πιστεύω ακόμα πως η αγάπη μου κι ο έρωτάς μου πήραν σάρκα και οστά και αυτή είναι η φωνή τους.


Είσαι ένα κομμάτι από μένα κυριολεκτικά και μεταφορικά και αυτό είναι τόσο μοναδικό που δε μπορώ να το πω τίποτε λιγότερο από θαύμα.
Είσαι ένα δώρο που μου έστειλε η τύχη μου κι ο θεός και κάθε μέρα ευχαριστώ τη ζωή μου που υπάρχεις.
Δε θα μπορούσα να σου υποσχεθώ και πολλά πράγματα - μάλλον ένας γονιός δε μπορεί να είναι ποτέ αυτός που θέλει.
Μπορώ όμως να σου μιλήσω γι' αυτά τα μικρά και όμορφα που έχω ζήσει μαζί σου και να ελπίζω για τόσα άλλα.


Μ' έμαθες απ΄την αρχή να αγαπώ τα μικρά πράγματα, τις στιγμές, τους ήχους.
Μ' έκανες να θαυμάσω απ' την αρχή τη φύση και τον άνθρωπο, τη ζωή, την ύπαρξη.
Μ' έκανες να χαίρομαι πάλι τις μουτζούρες στο χαρτί που ονομάζεις με τόση ευκολία και τόση φαντασία ανθρωπάκι, τρένο, κάστρο.
Μ' έκανες να προσπαθήσω πάλι απ' την αρχή να κατανοήσω και να συνυπάρξω με έναν διαφορετικό άνθρωπο.
Μ' έμαθες να γελώ με τις γκριμάτσες σου και τα αθώα σου αστεία.
Μ' έκανες να θαυμάζω την προσπάθειά σου να χτίζεις έναν κόσμο με άλλες αξίες, με άλλους όρους, με άλλους κανόνες.
Μ' έκανες να αναθεωρήσω τις ιδέες μου, να χαλαρώσω την αυστηρότητά μου, να κάνω χώρο στο παιδί μέσα μου και να το αφήσω να κυλιστεί μαζί σου.
Μ' έμαθες τόσα πράγματα παιδί μου, που όταν μεγαλώσω, θέλω να γίνω σαν και σένα!


* * * * * * * * *
Για το γιο μου

"Κι έρχεται η στιγμή να αποφασίσεις, με ποιους θα πας και ποιους θα αφήσεις."
Από το τραγούδι του Διονύση Σαββόπουλου "Οι παλιοί μας φίλοι"

Έτσι είναι.
Κάθε φορά που διαλέγεις ένα δρόμο, αποκλείεις τουλάχιστον έναν άλλο από την πορεία στη ζωή σου. Δε μπορούμε να τα έχουμε όλα. Είναι η κατάρα που κουβαλάει το υπερβολικό 'εγώ' που έχουμε μέσα μας.
Για καθετί που κερδίζεις, πρέπει να χάσεις κάτι.
Για καθετί που κατακτάς, πρέπει να παραιτηθείς από κάτι άλλο.
Για μένα η επιλογή ήταν πάντα μια: ο έρωτας.
Είμαι ερωτευμένη με τον έρωτα.
Θέλω να ζω στην τρέλα και στην παραζάλη αυτής της παραμορφωτικής πραγματικότητας που μου προσφέρει αυτό το συναίσθημα.
Θέλω να με συνεπαίρνει η φαντασίωση και να χάνομαι στις ονειροπολήσεις και στις αγωνίες που μου προκαλεί αυτή η άγρια ομορφιά του.
Και θέλω να ξοδεύω τον εαυτό μου και τη ζωή μου σ' αυτόν, γιατί με κάνει να νοιώθω ζωντανή και γεμάτη και την πιο μικρή στιγμή που με τυλίγει το συναίσθημά του.
Και είμαι έτοιμη πάντα να χάσω όλα τα άλλα, για να έχω αυτό: ένα ταξίδι στον εαυτό μου και στον άλλον, λέξεις που γίνονται παραμιλητά και υποσχέσεις, καθημερινές αναστατώσεις και αγωνίες και τρελός ενθουσιασμός και ανακούφιση ταυτόχρονα.
Κι είμαι έτοιμη να χάσω σε μια στιγμή τα πάντα, γιατί έχω ζήσει τη στιγμή που τα είχα όλα.
Κι είμαι έτοιμη να δώσω και να δοθώ χωρίς να φοβάμαι, αλλά και με δέος.
Κι είμαι έτοιμη να παραδεχτώ πως παραχωρώ τη δύναμή μου στον άλλο, και να αφεθώ να γίνω ένα μαζί του.

Εσύ;

Οι καλύτερες μέρες δεν ήρθαν ακόμη (θα ξαναρθούν μικρές χαρές)

Ζούμε σε δύσκολη εποχή.
Η καθημερινότητα μας έχει γεμίσει με άγχος για το αύριο.
Μάλλον, είναι ο καιρός να ζήσουμε μια νέα εποχή.
Είναι ο καιρός να αλλάξουμε και να ξαναδούμε τη ζωή μας σε άλλη βάση.
Ίσως, είναι απλά μια αφορμή να αναδιοργανωθούμε, να επαναπροσδιοριστούμε και να ιεραρχήσουμε από την αρχή τις ανάγκες μας, τα θέλω μας και τις καταστάσεις.

Όμως, είναι αλήθεια πως τον τελευταίο καιρό μιλάμε πιο πολύ μεταξύ μας. Συζητάμε πιο πολύ, ακούμε πιο πολύ και ενδιαφερόμαστε πιο πολύ ο ένας για τον άλλον.
Έχουμε όλοι πια ίδια προβλήματα, κοινούς προβληματισμούς και παρόμοια καθημερινότητα.
Μας απασχολεί όλους το μέλλον. Βλέπουμε σαν μόνη λύση την επαρχία και για το μέλλον των παιδιών μας, τη μετανάστευση.
Ζούμε μια καθημερινή αγωνία για τη ζωή.
Κι όμως έτσι είναι η ζωή. Απλά, το είχαμε ξεχάσει. Είχαμε αποκοιμηθεί βαθιά ανάμεσα στα προϊόντα που καταναλώναμε και στην τηλεόραση που καταπίναμε και ξεχάσαμε το μόνο σίγουρο: πως τίποτα δεν είναι σίγουρο.

Μας έκανε ίσως καλό αυτή η κρίση.
Ίσως αποκτήσαμε όλοι σωστότερη κρίση!

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
Για την Παναγιώτα και την Αντωνία

Ταξίδι στην Κεφαλλονιά

Έχεις πάει σε κάποιο μέρος και να νοιώσεις πως είναι ο τόπος σου, η ζωή σου, οι άνθρωποι σου εκεί?
Εγώ λοιπόν πήγα στην Κεφαλλονιά.
Και με το που πάτησα το πόδι μου εκεί, ένοιωσα σαν να επέστρεφα στην πατρίδα μου. Λες και γύριζα στο πατρικό μου, λες και είχα αναμνήσεις από κει.
Ένας υπέροχος τόπος με υπέροχους ανθρώπους.
Τόπος γεμάτος πράσινο και γαλάζιο. Θάλασσα και βουνό, θάλασσα και θάλασσα.
Άνθρωποι κεφάτοι με χαμόγελα και διάθεση για πειράγματα, που τραγουδούν καντάδες και μιλούν τραγουδώντας.
Ήλιος κι ουρανός και θάλασσα...

Αγάπησα τις παραλίες, τα βότσαλα, τον ήλιο της, τις πλατείες και τα καφέ της.
Αγάπησα και τους ανθρώπους της.
Απλοί άνθρωποι που μ' αγκάλιασαν με το ενδιαφέρον τους, τη φιλοξενία τους και την ανθρωπιά τους.

Ευλογημένος τόπος, ευλογημένοι άνθρωποι!


* * * * * * * * * * * * * * * * * *
Για το νησί μου
και τους ανθρώπους μου εκεί

Ποιοι είναι οι φίλοι μου;

Οι φίλοι μου είναι φάροι στο λιμάνι που ρίχνουν φως στη σκοτεινή θάλασσα.
Οι φίλοι μου είναι χέρια ανοιγμένα που τρέχω να συναντήσω την αγκαλιά τους.
Οι φίλοι μου είναι αστέρια που φωτίζουν τον ουρανό μου και με βοηθούν να προσανατολιστώ και να πορευτώ.
Οι φίλοι μου είναι πηγές νερού που αναβλύζουν όταν διψώ για συμπόνια, αγάπη και ανθρωπιά.
Οι φίλοι μου είναι κλαδιά του ίδιου δέντρου, κλαδιά με ρίζες ίδιες.
Οι φίλοι μου είναι δώρα που μπόρεσα να θαυμάσω και να εκτιμήσω.
Οι φίλοι μου είναι καθρέφτες που μου επιστρέφουν το είδωλο που εκείνοι βλέπουν.
Οι φίλοι μου είναι τα αδέρφια που είχα χάσει και οι εχθροί που συνθηκολόγησα.

"Οι φίλοι μου είναι κραυγές στη σιωπή.
Οι φίλοι μου φώτα κινδύνου στο σκοτάδι."
Ασημένια σφήκα
Στίχοι - Μουσική - Ερμηνεία: Υπόγεια ρεύματα

* * * * * * * * * * * * *
Για τους φίλους μου

Σαν αερικό

Φεύγεις...
κι από τη μια χαίρομαι για σένα κι από την άλλη δε θέλω να σκέφτομαι πως μπορεί να μη σε ξαναδώ.
Πως θα μου λείψει η σιωπηλή μορφή σου και η διακριτική συμπαράστασή σου.
Πως θα χάσω αυτά τα λίγα λεπτά της μέρας που θα γελάσουμε μαζί με κάποιο γρήγορο αστείο.
Πως θα πάψω να ακούω το κινητό σου να χτυπάει α.στα.μα.τη.τα κι εσύ να βρίζεις μέσα από τα δόντια με αμερικάνικα ψιθυριστά f.

Δε θέλω να σε χαιρετήσω γιατί η μητρότητα μου έχει αφήσει μια ευσυγκινησία, κάτι σαν ρευματικά της καρδιάς (όπως λέει κι η φίλη μου η Γιώτα).
Θέλω όμως να ακούσεις αυτό το τραγούδι του Θανάση Παπακωνσταντίνου, σαν το αντίο που θέλω να σου πω, χωρίς να το προφέρω.


Ερμηνεία: Μελίνα Κανά

"Όσες κι αν χτίζουν φυλακές
κι αν ο κλοιός στενεύει,
ο νους μας είναι αληταριό
που όλο θα δραπετεύει..."

Hasta la vista!
* * * * * * * * *
Για το Γιώργο

I want you

Τι όμορφη μέρα σήμερα!

Ξύπνησα πρωί κι ετοιμάστηκα με την άνεσή μου για τη δουλειά.
Τι πολυτέλεια να μπορέσεις να προσφέρεις δύο ολόκληρες ώρες στον εαυτό σου χωρίς να σε διακόψει κανείς, χωρίς να σε απασχολήσει τίποτε άλλο!!!
Και απ' ότι φαίνεται αυτή η μέρα θα είναι πολύ όμορφη!
. . .


Μπαίνω στο αυτοκίνητο κι ανοίγω το ραδιόφωνο.
Ξεκινάω για τη δουλειά νωρίς, άρα μπορώ να κάνω τη χαλαρωτική διαδρομή: Ανεβαίνω στην Κιάφα να συναντήσω τη λιακάδα και την ησυχία. Στρίβω στη Δόμπολη και αδιαφορώ για την κίνηση που συναντάω γιατί σε λίγο, να, βγαίνω από την πλατεία Ομήρου και βλέπω μπροστά μου τη Δροσιά: καταπράσινος λόφος, καταγάλανος ουρανός και καθαρός αέρας που ζωντανεύει τα χρώματα.

Και στο ραδιόφωνο το "breathless" του Dan Wilson:
...you leave me breathless, when you close the door it feels just like you took the air out of the room with you...

Κατεβαίνω τώρα την Αβέρωφ και περνάω μπροστά από το ρολόι. Σε λίγο φαίνεται στο βάθος δεξιά το κάστρο και ξεπροβάλει στο τέλος του δρόμου η ομορφιά της πόλης: η λίμνη.
Στρίβω δεξιά και περνάω αργά ανάμεσα από πλατάνια και δέντρα που σκεπάζουν σαν αψίδες όλη τη διαδρομή...

Και στο ραδιόφωνο παίζει το "I want you" του Elvis Costello...

* * * * * *
Για τον Κ

Μια μέρα στη Ραφήνα

Έχουμε μαγειρέψει για νιοστή φορά κοτόπουλο με σταφύλια.
Έχουμε ανάψει και το τζάκι.
Κι έρχεται κι ένας γείτονας και ρωτάει εμάς γιατί δεν έχει ρεύμα στο σπίτι του(!).
(Να φύγετε κύριε, να πάτε αλλού!)
. . .

Εκείνη κάθεται στο καναπέ κι εγώ ανοίγω την πόρτα να πεταχτώ να πάρω κάτι.
- Θα το πίστευες, μου λέει, αν τη μέρα που γνωριστήκαμε σου έλεγα ότι σήμερα θα βρισκόμαστε εδώ, ότι θα είχαμε ζήσει όλα αυτά;

Όχι. Δεν θα το πίστευα ποτέ. Δεν ήξερα και δεν συνειδητοποιούσα πώς οι άνθρωποι γίνονται μέρος της ζωής σου και πως διευρύνεται η οικογένειά σου από ανθρώπους, όχι μόνο από αδέρφια και ξαδέρφια και συγγενείς.
Βέβαια η τόση μελέτη στην "Ασκητική" του Νίκου Καζαντζάκη μάλλον με βοήθησε ν' ανοίξω την καρδιά μου και το μυαλό μου.
Κι οι Άνθρωποι που γνώρισα.
Και τα Χρόνια που πέρασαν.

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
Για την Πόπη (Καλλιόπη) Ποπάυ

Αναμνήσεις

Από το πρωί τρέχω. Όσο τρέχω δε μπορώ να σκεφτώ, να θυμηθώ (έχει δίκιο ο Κούντερα!).
Μόλις όμως καθίσω λίγο, πίνω λίγο καφέ, συνέρχομαι κι έρχονται και με βρίσκουν μόνες τους όλες οι σκέψεις κι όλες οι εικόνες.


Θυμάμαι ένα πρωί (κατά τις 12 το λες πρωί;) με τη Μ και το Γιω σ΄ένα καφέ στην Πετρούπολη. Ένα τρελό πρωινό μετά από ένα τρελό βράδυ, με σοκολάτα με λίγο μπακάρντι.
Σχόλια και ενθουσιασμός. Ότι ζούμε, αποκτά άλλη αξία από τη στιγμή που το μοιραζόμαστε. Οι κουβέντες μας ζωηρές και γρήγορες (έχουμε όλοι να πούμε τόσα πολλά!). Γέλια, πολλά γέλια και χαρά, πολλή χαρά.


Κι εκείνα τα απογεύματα σε άλλο καφέ στην πλατεία, με ελληνικό καφεδάκι και με λιακάδα να μπαίνει από το παράθυρο και να σε γεμίζει φως.
Και τα βράδια στο σπίτι της Χριστίνας με επιτραπέζια και τρελό κέφι.

Η παρέα που δε μπορείς να πλήξεις ποτέ.
Ο "μ΄αγαπάς" κι η "σ΄αγαπώ" (όπως λέει κι ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας, αλλά στο πιο αισιόδοξο...)
Οι δυο τους κάνουν το τέλειο δίδυμο της χαράς και της ατάκας. Το παιχνίδι έχει το πρόσωπό τους.
Κι οι ώρες οι γεμάτες συζητήσεις και ποιήματα της Κικής Δημουλά ταιριάζουν τώρα με το Μπομπ σφουγγαράκη και τα ασταμάτητα πειράγματα.
Ζωντάνια και τρέλα. Αυτά με έμαθαν πάλι απ' την αρχή και τους ευγνωμονώ γι' αυτό.

Έχω ακόμα στη βιβλιοθήκη μου το βιβλίο σου της Κικής Δημουλά.
Κι έχω τώρα και πολλά επεισόδια Μπομπ σφουγγαράκη.
Κι έχω και πολλές πολλές όμορφες αναμνήσεις.

* * * * * * * * * * * *
Για τη Μ και το Γιω

Μου είπαν κι εγώ άκουσα

Κάθε άνθρωπος που γνωρίζεις μπορεί να σε διδάξει. Να σε μάθει και να σου δείξει πράγματα και δρόμους που δεν είχες δει.
Κι εγώ έμαθα πολλά από πολλούς ανθρώπους που με δίδαξαν ακόμα και με μια φράση τους, με ένα τους σχόλιο ή με κάποια ιδέα τους.
Θυμάμαι αυτά που μου είπαν:

- Είναι δύσκολο να είσαι άνθρωπος.
Ο Αχιλλέας

- Πρέπει να φοβάσαι όταν παίρνεις μια μεγάλη απόφαση στη ζωή σου. Αλλιώς δεν είναι τόσο σημαντική όσο νομίζεις.
Ο Χρίστος

- Μη φοβάσαι να πέσεις. Το χώμα είναι φίλος.
Ο Ματ

- Με τον άνθρωπο που θα διαλέξεις για ταίρι σου, να μπορείς να σκέφτεσαι φωναχτά.
Η Ρέα

- Όταν έχεις πολλά προβλήματα, δεν πελαγώνεις. Τα βάζεις στη σειρά και τα λύνεις ένα-ένα.
Ο αδερφός μου

- Κάτι πολύ όμορφο δε χαλάει εύκολα. Θέλει πολύ μεγάλη προσπάθεια.
Ο Κ

- Να κοιτάς μπροστά κι όχι τον (ελληνικό) καφέ, όταν τον σερβίρεις, γιατί θα χυθεί.
Ο Νικόλας

- Σε κάθε βήμα που κάνω, πατάω πάνω στο παρελθόν μου.
Η Πάστα-Φλώρα (Ελένη)

Βραδύτητα

Είναι μια από αυτές τις καταπληκτικές (ή καταθλιπτικές;) μέρες που δε μπορεί να είσαι αλλού, παρά μόνο στα Γιάννενα!

Πολλές φορές, όταν σκέφτομαι κάποιες λέξεις, έρχεται στο νου μου μια εικόνα, οπτικοποιείται η λέξη. Έτσι αυτό εδώ το τοπίο, αυτή η σημερινή μέρα είναι η εικόνα που θα μπορούσε να συνοδεύει στο λεξικό του μυαλού μου, το λήμμα της πόλης μου.

Ο ουρανός είναι συννεφιασμένος και υπάρχει μια μουντή ατμόσφαιρα. Οι δρόμοι είναι βρεγμένοι και βρέχει αραιά και λιγοστά, ίσα-ίσα που να διατηρείται αυτή η υγρασία και να μη στεγνώνει η άσφαλτος.
Ένα ανεπαίσθητο αεράκι κουνάει χαλαρά τα κλαδιά των δέντρων και σε ξυπνάει όπως αγγίζει το πρόσωπό σου πρωί-πρωί.

Η πόλη είναι ήσυχη και οι ρυθμοί αργοί. Σε πλημμυρίζει μια τρυφερότητα και σε παρασύρει σε βραδύτητα.

Ο Μίλαν Κούντερα λέει στο ομότιτλο βιβλίο του για τη 'βραδύτητα', πως είναι ο ρυθμός της απόλαυσης και της μνήμης ενώ η ταχύτητα ο ρυθμός της λησμονιάς και της στέρησης από το αίσθημα της ικανοποίησης.
Εδώ, τέτοιες μέρες σαν σήμερα το αισθάνεσαι αυτό. Νοιώθεις ότι "ζεις" αυτή τη στιγμή που κοιτάς αυτό το τοπίο και σε γεμίζει αυτή η εικόνα ευχαρίστηση και ζωντάνια. Και μια γλυκιά μελαγχολία.


Μια κούπα με ζεστή σοκολάτα στα χέρια και ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου να τραγουδάει τον Τειρεσία.


Καλή μέρα!

* * * * * * * *

Για τη Λυδία

Το 'ποτέ' και το 'πάντα'

Είναι κάποιες λέξεις που είναι στ' αλήθεια πολύ μεγάλες.
Όπως αυτές οι δύο δισύλλαβες λεξούλες. Αλλά κάτι παράξενο συμβαίνει όταν τις λέω:

το 'πάντα' (όχι, το ζωάκι, το άλλο) με ενοχλεί ΠΑΝΤΑ, γιατί συνήθως το χρησιμοποιώ σε μια πρόταση με αρνητικό περιεχόμενο ("πάντα καθυστερείς", "πάντα θέλεις να γίνεται το δικό σου" ). Είναι σαν να κατηγορώ τον άλλον ότι έχει φτιάξει έναν κανόνα, με τον οποίο ζει τη ζωή του επαναλαμβάνοντας μια άσχημη συμπεριφορά, από τον οποίο δεν υπάρχει καμία περίπτωση να ξεφύγει.

Ευτυχώς υπάρχει κι αυτό για τις τρυφερές στιγμές "θα είμαι μαζί σου για πάντα", "θα σ' αγαπώ πάντα" που όσο μεγαλώνω δεν το χρησιμοποιώ συχνά (η σοφία λένε έρχεται με τα χρόνια). Και το πάντα της διαπαιδαγώγησης ¨πάντα φοράμε ζώνη στο αυτοκίνητο", "πάντα πλένουμε τα χέρια πριν φάμε" που δε με ενοχλεί καθόλου να το λέω, δε θέλω όμως να σκεφτώ πόσο ενοχλητικό μπορεί να είναι για το παιδί μου που το ακούει...


Το χειρότερο όμως είναι το "ποτέ".

Εκτός από το "ποτέ" της διαπαιδαγώγησης που είναι χρήσιμο να φτιάχνεις τους κανόνες αποφυγής "ποτέ δεν χτυπάμε τα άλλα παιδάκια", "ποτέ δεν περπατάμε μόνοι μας στο δρόμο" υπάρχει και το άλλο, των δηλώσεων. Κάτι μαγικό συμβαίνει: όταν θα πω "ποτέ δεν θα έκανα 'αυτό'" είναι σαν να βάζω στόχο 'αυτό' να το κάνω. Κι όταν το κάνω, θυμάμαι ΑΚΡΙΒΩΣ πότε και που και σε ποιόν έκανα αυτή τη δήλωση.

Αυτή η στιγμή του flashback, είναι μια στιγμή που απ' τη μια σε γεμίζει ενοχές κι απ' την άλλη σε κάνει να νιώθεις πως δεν ελέγχεις τη ζωή σου (ή μήπως πως την ελέγχεις με λάθος τρόπο;).

Λες και κάθε φορά που δηλώνεις το "ποτέ", καρφιτσώνεις μια πινέζα στον πίνακα με τα σχέδιά σου (to do) για να μην υπάρχει περίπτωση να το ξεχάσεις -ποτέ!

* * * * * * * * * * * * * * * * * * *

Για τη Μεταξία και το Φίλιππο

Hasta la vista!

Νοσταλγία

Θα σου τηλεφωνήσω αύριο, μόλις ξυπνήσω. Σάββατο!
Θα κανονίσουμε να πάμε για καφέ, στον Αγγελό, όπως κάθε Σάββατο.
Θα περπατήσουμε αγκαζέ τον πεζόδρομο, θα χαζέψουμε και θα σταματήσουμε στο περίπτερο: τσιγάρα και περιοδικά. Κι ένα sudocu.

Θα καθίσουμε δίπλα-δίπλα και θα μιλάμε πίνοντας καφεδάκι. Κάθε λίγο θα χτυπάει το κινητό πότε της μιας και πότε της άλλης. Θα μιλάς στο κινητό κι εγώ θα κάνω γκριμάτσες και θα γελάμε, ή θα ακούω τη συνομιλία σου και θα κάνω σχόλια 'παντομίμα' (και πάλι θα γελάμε).
Θα μιλήσουμε για όλα τα χαζά, θα μιλήσουμε και για τα σοβαρά και φυσικά θα μιλήσουμε και γι' αυτούς: για τους άντρες!
Ειδικά και γενικά.


Θα πάμε σπίτι και θα αρχίσουμε να μαγειρεύουμε. Κάτι πρόχειρο, αλλά πάντα με μια μικρή παρέμβαση ίσα-ίσα για να κάνουμε τη διαφορά, για να δημιουργήσουμε κάτι καινούριο, για να δοκιμάσουμε μια νέα γεύση. Θ' ανοίξουμε ένα μπουκάλι κρασί και θα καθίσουμε στο τραπέζι συζητώντας και πάλι, γελώντας και πάλι.
Μόλις φάμε θα αράξουμε να δούμε τηλεόραση. Εγώ θα πάρω τη στάση που με ξεκουράζει κι εσένα σε κάνει να γελάς. Και θα κρατάω και το ποτήρι με το κρασί. Το αγαπημένο μου ποτήρι με το αγαπημένο μου κρασί.

Το απόγευμα θα βγούμε στο μπαλκονάκι για καφέ. Θα κοιτάζουμε και θα σχολιάζουμε διάφορα ή θα ξανα-ασχοληθούμε με το μεγάααλο μας θέμα; (τους άντρες).

Και μόλις νυχτώσει θα πάμε στη μάμα να καθίσουμε να πιούμε λίγο ελληνικό καφεδάκι. Να χαζολογήσουμε και να γελάσουμε (πάλι) μέχρι να το πάρω απόφαση να πάω για ύπνο, αργά, ή να πάμε παρέα να πάρουμε καμιά ταινιούλα και να φτιάξουμε και λίγο ποπκόρν.
Πόσα όμορφα Σάββατα.
Πόσες όμορφες μέρες.
Με γέλια, με ηρεμία, με σένα.

Τώρα εσύ θα κατεβαίνεις το δρόμο για το λιμάνι και θα σε πνίγουν οι βουκαμβίλιες κι η λιακάδα. Εγώ, στην άλλη μεριά του χάρτη. Όμως βλέπω πάντα μπροστά μου το πρόσωπό σου κάθε φορά που σε σκέφτομαι. Ακούω πάντα το γέλιο σου κάθε φορά που φέρνω στο νου μου κάποια από εκείνες τις μέρες, από εκείνες τις στιγμές.

Πήραμε διαφορετικούς δρόμους. Έχουμε διαφορετικούς προορισμούς. Θα ζήσουμε άλλα απογεύματα, θα ζήσουμε άλλα Σάββατα. Θα περπατήσουμε σε άλλα λιθόστρωτα και θα πιούμε σε άλλα ποτήρια κόκκινο κρασί. Η μια χωρίς την άλλη.

Αλλά το ξέρουμε κι οι δυο, πως το ταξίδι είναι ο προορισμός.

* * * * * * * *

Για τη Γωγώ

Όταν έχεις μάτια, βλέπεις!;;;

Τελικά, όταν είσαι ερωτευμένος κάτι γίνεται με τη χημεία μέσα σου και μάλλον επηρεάζονται τα όργανα, τα μέλη και φυσικά ο εγκέφαλος.

Δεν εξηγείται αλλιώς το πόσο αισθάνεσαι δυνατό όλο σου το κορμί και το πως αναδεικνύεται όλη σου η κρυμμένη ενέργεια και ομορφιά, έτσι που όποιος σε συναντά στο δρόμο να σου λέει: "Μα τι κάνεις εσύ κι έχεις ομορφύνει έτσι; εσύ λάμπεις!!!"

Πως να εξηγήσεις το ότι κάθε φορά που είσαι με το ταίρι σου τα χέρια σου δεν ελέγχονται και δε μπορείς να κρατηθείς μακριά του, λες και το κορμί του είναι ένας μαγνήτης που η μορφή του είναι αυτή, η μία και μοναδική, που εφάπτεται στο δικό σου κορμί.

Αλλά αυτό που είναι υπερβολικό είναι τελικά το πόσο επηρεάζει ο έρωτας τα μάτια σου.

Βλέπεις τον άνθρωπό σου εμφανισιακά σαν το πιο όμορφο πλάσμα που υπάρχει στη γη! Απομονώνεις χαρακτηριστικά του και τα εκθειάζεις. Βρίσκεις υπέροχο το στραβό δοντάκι και λατρεύεις τον άχαρο τρόπο που περπατάει, σαν τη μαμά που θαυμάζει το παιδάκι της στα πρώτα του δειλά βήματα.



Το πιο παράλογο όμως του έρωτα είναι πώς καταφέρνεις να δικαιολογείς όλες τις παραξενιές, τις άσχημες συμπεριφορές και τις ιδιαιτερότητες του αποδέκτη του έρωτά σου. Δε θες να πιστέψεις πως το πλάσμα που ερωτεύτηκες έχει ελαττώματα. Προφανώς, δε μπορεί να δεχτεί ο εγωισμός σου ότι το αντικείμενο του πόθου σου είναι ένας γήινος!

Ότι κι αν κάνει το δέχεσαι και το δικαιολογείς προκειμένου να παραμείνει αψεγάδιαστο το πρότυπό σου, ο 'θεός' σου.

Δε βλέπεις.

Δεν παρατηρείς.

Δεν απογοητεύεσαι.

Διατηρείς στο μυαλό σου μια κατάσταση ευφορίας, ευτυχίας. Κι ότι κι αν κάνει το έτερο σου ήμισυ, που ανατρέπει αυτή την κατάσταση, απλώς απομακρύνεται από το 'τοπίο' σαν αν μην έγινε ποτέ.

Δε θα χαλάσει τίποτε αυτή την εικόνα που θες να διατηρήσεις. Την εικόνα του άλλου, που τροφοδοτεί τη δική σου τελικά εικόνα: ότι βρήκες, ανακάλυψες -ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ- την ευτυχία!



* * * * * * * * * * * * * * * * * *

Για τη Μπι και τη Δέσποινα

Βιβλία, Βιβλίααα...

-Θέλω να αγοράσω ένα βιβλίο.

-Τι βιβλίο;

-Χρειάζομαι ένα λεξικό. Αλλά θα κοιτάξω γενικώς. μμμμ... μου αρέσει να ψάχνω με τις ώρες στο βιβλιοπωλείο ...

-Τι να το κάνεις το βιβλίο; Να, μπες στο ίντερνετ και γράψε γουγουγου-τελεία-κάτι-παύλα-κάτι άλλο-τελεία-κομ και θα βρεις τα πάντα.

-Μα... θέλω το βιβλίο. Μου αρέσει το βιβλίο. Μου αρέσει να φυλλογυρίζω τις σελίδες του, να μυρίζω το χαρτί, να βλέπω και να αγγίζω τα γράμματα. Είναι ... χειροπιαστό! Και είναι γεμάτο με αφιερώσεις, σημειώσεις, αναμνήσεις στο εσώφυλλο ή στην τελευταία σελίδα (τουλάχιστον έτσι είναι τα δικά μου).


Δε θα ξεχάσω την εποχή που με φίλες ανταλλάσσαμε βιβλία και σημειώναμε η καθεμιά τις φράσεις και τις παραγράφους που μας άρεσαν. Κι όταν μετά, επέστρεφε η καθεμιά το βιβλίο πίσω, ήταν γεμάτο από τις υπογραμμίσεις και τις σημειώσεις της άλλης. Κι ήταν τόσο ωραίο να βλέπεις τι άγγιξε από αυτό το κείμενο τον άνθρωπο που γνωρίζεις. Κι ήταν τόσο όμορφο να βλέπεις πως κάποια σημεία ήταν κοινά υπογραμμισμένα από το στυλό σου κι από το -διαφορετικού χρώματος- στυλό της φίλης σου.

Το "Αποσπάσματα Ερωτικού Λόγου" του Ρολάν Μπαρτ είναι από τα πιο ποικιλο- υπογραμμισμένα (και όχι άδικα).

Και δε γίνεται να μη σημειώσεις στο βιβλίο με τα 100 Ερωτικά Σονέτα του Πάμπλο Νερούδα. Η Αλέκα δίπλα από κάθε τίτλο σημείωνε κι ένα σχόλιο: Υπέροχο! Φανταστικό! ή ένα απλό τσεκάρισμα (εγκρίνεται), για εκείνα που απλά της άρεσαν.


Άσε τι έγινε με το ¨Οι παλιές αγάπες πάνε στον Παράδεισο" της Μάρως Βαμβουνάκη... Το διαβάζαμε μαζί με τη Μαρία. Ήταν η εποχή που ψάχναμε κι οι δύο απεγνωσμένα τον έρωτα και στο παρελθόν και στο μέλλον, αλλά -τι κρίμα, όχι στο -τότε- παρόν. Μας είχε ενθουσιάσει τόσο το πάθος της ηρωίδας του βιβλίου και είχαμε ταυτιστεί τόσο πολύ μαζί της, που καταργήσαμε τα ονόματά μας κι ακόμα -πόσα, 10 χρόνια μετά;- αποκαλούμε και συστήνουμε η μια την άλλη 'Μέλα'.

- Τι έλεγα λοιπόν; Α, ναι.

Πάω να αγοράσω ένα βιβλίο.


* * * * * * * * * * * *

Για σένα Μέλα μου

Πού' σαι Θανάση;

Καμιά φορά λοιπόν υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι ... ακριβώς έτσι: Θανάσης! Δηλαδή, άνθρωποι που περνούν από τη ζωή σου, κι όχι απλά περνούν, αλλά την αναστατώνουν, τη σαρώνουν, γίνονται κομμάτι της (και κομμάτι σου) και μετά... απλώς, εξαφανίζονται (Θανάσης, δηλαδή!).
Κι εσύ, κάθε φορά που τους αναζητάς και τους ξαναφέρνεις στο μυαλό σου, απορείς και αναπολείς "Πού' σαι Θανάση;"
Κάποια στιγμή είχα έναν 'όντως' Θανάση, φίλο καλό και συνάδελφο άριστο που δεθήκαμε και χαθήκαμε πολύ. Κι όταν τον αναζητούσα και συζητούσα στις παρέες για το πως χαθήκαμε έτσι, δίχως λόγο, μου' λέγαν οι κοινοί γνωστοί μας: "έτσι είναι ο Θανάσης"!
Εδώ και λίγο καιρό λοιπόν, αισθάνομαι λες και όλοι μας - μα όλοι μας- να έχουμε γίνει Θανάσηδες.
Δε μπορούμε να βρεθούμε, δε προλαβαίνουμε καν να τηλεφωνηθούμε, μάλλον αδιαφορούμε. Λέμε πως ο λόγος που χαθήκαμε είναι τα παιδιά, οι υποχρεώσεις, η δουλειά αλλά η αλήθεια είναι πως αδιαφορούμε ο ένας για τον άλλον, παραμελούμε ο ένας τον άλλον, θεωρούμε δεδομένο ο ένας τον άλλον και καταλήγουμε ή ο ένας ή ο άλλος, αλλά όχι μαζί.
Θέλω λοιπόν να ξαναπάρω πίσω το όνομά μου!
Θέλω να ξαναφέρω πίσω τους φίλους μου, θέλω να ξαναζήσω μαζί τους τη ζωή μου και να μοιράζομαι το χρόνο μου μαζί τους. Να μη βρίσκω πια δικαιολογίες που δεν παίρνω τηλέφωνο, που δεν περνάω να τους δω, που δεν μοιράζομαι πια τα μικρά και καθημερινά μαζί τους. Κι αρχίζω σήμερα!

* * * * * * * * * * *
Για το Θανάση...

Scripta manent

Κάτι να μείνει...
Τα γραπτά μένουν! κι εγώ θέλω να αφήσω εδώ τις ιδέες μου, τις σκέψεις μου, τις ανησυχίες μου. Να γράψω γι' αυτούς και γι΄αυτά που αγαπώ. Για τα όμορφα (και για τα άσχημα).Και κάτι θα μείνει...
Καλή αρχή!

* * * * * * * * * * * * * * * * * * *
Για τον Κωστή και το Δημήτρη