Αναμνήσεις

Από το πρωί τρέχω. Όσο τρέχω δε μπορώ να σκεφτώ, να θυμηθώ (έχει δίκιο ο Κούντερα!).
Μόλις όμως καθίσω λίγο, πίνω λίγο καφέ, συνέρχομαι κι έρχονται και με βρίσκουν μόνες τους όλες οι σκέψεις κι όλες οι εικόνες.


Θυμάμαι ένα πρωί (κατά τις 12 το λες πρωί;) με τη Μ και το Γιω σ΄ένα καφέ στην Πετρούπολη. Ένα τρελό πρωινό μετά από ένα τρελό βράδυ, με σοκολάτα με λίγο μπακάρντι.
Σχόλια και ενθουσιασμός. Ότι ζούμε, αποκτά άλλη αξία από τη στιγμή που το μοιραζόμαστε. Οι κουβέντες μας ζωηρές και γρήγορες (έχουμε όλοι να πούμε τόσα πολλά!). Γέλια, πολλά γέλια και χαρά, πολλή χαρά.


Κι εκείνα τα απογεύματα σε άλλο καφέ στην πλατεία, με ελληνικό καφεδάκι και με λιακάδα να μπαίνει από το παράθυρο και να σε γεμίζει φως.
Και τα βράδια στο σπίτι της Χριστίνας με επιτραπέζια και τρελό κέφι.

Η παρέα που δε μπορείς να πλήξεις ποτέ.
Ο "μ΄αγαπάς" κι η "σ΄αγαπώ" (όπως λέει κι ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας, αλλά στο πιο αισιόδοξο...)
Οι δυο τους κάνουν το τέλειο δίδυμο της χαράς και της ατάκας. Το παιχνίδι έχει το πρόσωπό τους.
Κι οι ώρες οι γεμάτες συζητήσεις και ποιήματα της Κικής Δημουλά ταιριάζουν τώρα με το Μπομπ σφουγγαράκη και τα ασταμάτητα πειράγματα.
Ζωντάνια και τρέλα. Αυτά με έμαθαν πάλι απ' την αρχή και τους ευγνωμονώ γι' αυτό.

Έχω ακόμα στη βιβλιοθήκη μου το βιβλίο σου της Κικής Δημουλά.
Κι έχω τώρα και πολλά επεισόδια Μπομπ σφουγγαράκη.
Κι έχω και πολλές πολλές όμορφες αναμνήσεις.

* * * * * * * * * * * *
Για τη Μ και το Γιω