Για το μωρό που έχει ο καθένας μας μέσα του

ΜΩΡΟ
Ένα μωρό, μωρό παιδί χρόνια
έχει κρυφτεί στο σώμα μου
τρώει μπογιές, καρδιές, φωτιές, χιόνια
και την κολώνια μου.

Μέρα νύχτα κλαίει
"δε με θες" μου λέει,
τρέχει στην μπανιέρα γυμνό.
Λούζει τα μαλλιά μου
πλένει τα φιλιά μου
βγάζει απ' την ψυχή μου καπνό.

Ένα μωρό, μωρό παιδί χρόνια
έχει κλειδιά απ' το σπίτι μου
κάνει ζημιές, βρωμιές, χαρές, ψώνια
κάτω απ' τη μύτη μου.

Χρόνια μ' αρρωσταίνει
χρόνια μου γελά
μου 'χες πει θα ζούμε καλά...
Μούρη μου σπασμένη
ρούχα μου απαλά
σου 'χα πει θα ζούμε καλά.

Ένα μωρό-μωρό παιδί φως μου
για να με δεις το χτένισα
κι αν μ' αγαπάς
καιρό-καιρό δως μου
δώρο στο γέννησα.

Χρόνια ερωτευμένο
παραμυθιασμένο
μ' ένα μυαλουδάκι γερό,
που όταν λέει "πεθαίνω"
τρέχω του μαθαίνω,
τι θα πει μωρό μου
"Μπορώ"

Μουσική: Νίκος Αντύπας
Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου
Πρώτη Εκτέλεση: Άλκηστις Πρωτοψάλτη




* * * * * *
Για τον Κ.

Αν δεν μας αφήσετε να ονειρευόμαστε, εμείς δε θα σας αφήσουμε να κοιμηθείτε!"

Δημιουργία: http://movimientovisual.org/
Μετάφραση/Υπότιτλοι: http://www.youtube.com/user/omadeon/

Το βίντεο το είδα στο site του Πιτσιρίκου: http://pitsirikos.net/
με παραπομπή στο http://omadeon.wordpress.com/

Τετάρτη 18 Μαΐου 2011

Δεν μπόρεσα να σε δω.
Είδα μόνο μια τούφα από τα μαλλιά σου, κάτω από το λευκό σεντόνι που σκέπαζε το αδύνατο κορμί σου.
Δυο βράδια πριν, κατέβηκες τα σκαλιά φρέσκια και χαμογελαστή, μετά τον απογευματινό σου ύπνο.
Σε φίλησα εκείνο το βράδυ.
Σε φίλησα και δυο βράδια μετά, βυθισμένη στο μόνιμο ύπνο. Ήρεμη και γαλήνια, χωρίς ίχνος ζωής στο λεπτό σου κορμί και στο άσπρο πρόσωπό σου.
Σου γράφω για να σου πω πως ήμασταν όλοι εκεί.
Τα 4 παιδιά σου, τα 10 εγγόνια σου,  τα 16 δισέγγονά σου κι άλλο ένα που πρόκειται να γεννηθεί.
Σε λίγο θα έρθει στη ζωή και το πρώτο σου τρισέγγονο που το περίμενες με τόση λαχτάρα!
Ήμασταν όλοι εκεί και ήταν τόσο ζωηρή η ατμόσφαιρα, σαν να ήταν μέρα γιορτινή.
Και ήταν.
Γιατί κατάφερες και έφυγες απ' τη ζωή στα 89 σου χρόνια, αφήνοντας μας όλους πίσω ζωντανούς και γερούς.
Κι ήσουν τόσο περήφανη γι 'αυτή την οικογένεια που δημιούργησες και τόσο χαρούμενη που την έβλεπες να μεγαλώνει.
Κι αυτό είναι το όμορφο στη ζωή!
Κι αυτό ήταν το όμορφο στη ζωή σου!
Καλό ταξίδι γιούτσο μου!
Καλό ταξίδι γιαγιά Ρήνα!

Για τον Μπο

Εκείνη τη μέρα περίμενα να έρθει στο γραφείο ένας συνεργάτης από το γραφείο του Σ.Κ.
Ήταν μια υπέροχη, ηλιόλουστη μέρα και, καθώς μεσημέριαζε, δεν είχα καθόλου όρεξη να δουλέψω (πόσο μάλλον με έναν άνθρωπο που δεν είχα ξανασυνεργαστεί).
...
Μόλις άνοιξε η πόρτα, έστριψα το κεφάλι για να σε δω.
(Η είσοδός σου αυτή στο γραφείο και στη ζωή μου θα καταγραφεί ανεξίτηλα στη μνήμη μου και θα παίζεται καρέ-καρέ στην οθόνη του μυαλού μου για πάντα.)
Καθώς διέσχιζες το μεγάλο άδειο χώρο ανάμεσα στην είσοδο και το γραφείο μου, με τα παράθυρα αριστερά σου να σε λούζουν με φως, ήσουν ένα δώρο για τα μάτια μου από τον αττικό ουρανό και τον ήλιο.
Το αποκορύφωμα δε, σ' αυτή τη -σαν όραμα- είσοδο σου, ήταν το χαμόγελό σου!
Μετά από εκείνη τη μέρα -ευτυχώς!- είχα πολλές άλλες ευκαιρίες να σε δω και να σε γνωρίσω και να σ' αγαπήσω.
Γνώρισα έναν πολύ όμορφο άνθρωπο, με όνειρα και προβληματισμούς, με μεγάλο απόθεμα αγάπης κι ανθρωπιάς.
Κάθε φορά που δουλεύαμε μαζί ήταν μια εκδρομή στη λιακάδα και στην ομορφιά.
Και πόσο λυπάμαι που δεν μπόρεσα να έρθω στην παράσταση- ακόμα τα βάζω με τον εαυτό μου και την τύχη μου, που αντί να με φέρουνε στο Ρέντη, με αφήσανε στη Χαλκίδος (και πάλι καλά που ήρθαν η Μ. και ο Π. να με βοηθήσουν με τα γραφειοκρατικά του ατυχήματος).
...
Θυμάμαι όλες τις συζητήσεις μας για την τέχνη και τα βιβλία, γι' αυτά που αγαπάμε και οι δυό με τόσο πάθος.
Θυμάμαι το βράδυ που γνώρισα και τον Λεώ, στο μπαράκι δίπλα στο σπίτι σου. Πόσο ανάγκη είχαμε όλοι να συζητάμε, να προβληματιζόμαστε και τελικά να μοιραζόμαστε.
Αυτά αγάπησα σε σένα και εύχομαι να μην αλλάξεις ποτέ!
Εύχομαι όλα σου τα όνειρα να τα πραγματοποιήσεις, γιατί είμαι σίγουρη ότι μπορείς.
Χαίρομαι που στη ζωή μου γνώρισα τόσο σπουδαίους ανθρώπους και μπορώ να τους αισθάνομαι και να τους αποκαλώ φίλους μου.

* * * * * * *
Για τον Μπο

Θανάσης Βέγγος: Όλα είναι δρόμος!

29 Μαΐου 1927-3 Μαΐου 2011

Θυμάσαι Γιάννη εκείνο το υπέροχο βράδυ στην Επίδαυρο;
Η βροχή δεν έδιωξε κανέναν από τους θεατές, που όρθιοι μέσα στη βροχή τον χειροκροτούσαμε για πολύ ώρα, ενώ εκείνος σεμνός και δακρυσμένος, υποκλίνονταν μπροστά μας ευχαριστώντας μας.

Ο Θανάσης Βέγγος ήταν ένας ανώτερος άνθρωπος και αυτό "πέρναγε" ακόμη και μέσα από την τηλεόραση, ακόμα και στις πιο μικρές στιγμές της επικοινωνίας του με το κοινό.
Μεγαλώσαμε με τις ταινίες του και θα μεγαλώσουμε και τα παιδιά μας μ' αυτές.
Θα ξαναδούμε το " Όλα είναι δρόμος" του Παντελή Βούλγαρη, γιατί μας συγκλόνισε το βλέμμα του, ο χορός του και η ηθική του χαρακτήρα που υποδύθηκε.






Καλό ταξίδι!