Σαν αερικό

Φεύγεις...
κι από τη μια χαίρομαι για σένα κι από την άλλη δε θέλω να σκέφτομαι πως μπορεί να μη σε ξαναδώ.
Πως θα μου λείψει η σιωπηλή μορφή σου και η διακριτική συμπαράστασή σου.
Πως θα χάσω αυτά τα λίγα λεπτά της μέρας που θα γελάσουμε μαζί με κάποιο γρήγορο αστείο.
Πως θα πάψω να ακούω το κινητό σου να χτυπάει α.στα.μα.τη.τα κι εσύ να βρίζεις μέσα από τα δόντια με αμερικάνικα ψιθυριστά f.

Δε θέλω να σε χαιρετήσω γιατί η μητρότητα μου έχει αφήσει μια ευσυγκινησία, κάτι σαν ρευματικά της καρδιάς (όπως λέει κι η φίλη μου η Γιώτα).
Θέλω όμως να ακούσεις αυτό το τραγούδι του Θανάση Παπακωνσταντίνου, σαν το αντίο που θέλω να σου πω, χωρίς να το προφέρω.


Ερμηνεία: Μελίνα Κανά

"Όσες κι αν χτίζουν φυλακές
κι αν ο κλοιός στενεύει,
ο νους μας είναι αληταριό
που όλο θα δραπετεύει..."

Hasta la vista!
* * * * * * * * *
Για το Γιώργο