Όλα καλά

Πέρασαν κιόλας είκοσι χρόνια.
Από τη μέρα που διαβάζαμε μαζί για τις εξετάσεις, περάσαμε στη μέρα που ψάχναμε κι οι δυο για το ταίρι μας. Και μετά - πάλι μαζί, που ψάχναμε η καθεμιά για τον εαυτό της. Και μετά μόνες κι η μια και η άλλη. Και μετά μαζί πάλι. Χαθήκαμε για λίγο - δύσκολο να αντέξεις τους ανθρώπους που σε ξέρουν καλά, τις ώρες που ζεις τα μεγάλα λάθη.
Κι απ' όλες τις στιγμές που μοιραστήκαμε, δε θα ξεχάσω το βράδυ που ήρθες στο σπίτι μετά από καιρό, και μου είπες: "Τι θα κάνουμε;"
Και τότε κατάλαβα πως ποτέ δεν πάψαμε να είμαστε μαζί.
Πως κάθε μεγάλη στιγμή της ζωής σου εγώ ήμουν πάντα εκεί, κι εσύ το ίδιο για μένα.
Πως ήμουν η οικογένειά σου, η αδερφή σου, η φίλη σου.
Κι είσαι και συ για μένα.
Τόσα χρόνια μακριά από την οικογένειά μου, το σπουδαιότερο πράγμα που κατάφερα ήταν αυτό: να φτιάξω μια οικογένεια εκεί. Κι εσύ είσαι σίγουρα μέλος της.
Κι όλοι αυτοί οι άνθρωποι που μου άνοιξαν το σπίτι τους, την καρδιά τους εκεί.
Ποτέ δεν την αγάπησα την Αθήνα. Όμως οι άνθρωποι που γνώρισα είναι πολυαγαπημένοι και πολύτιμοι για μένα.
Τώρα θα σε δω στη νέα σου ζωή, με τους νέους ανθρώπους στην οικογένειά σου. Κι εσύ εμένα.
Και ξέρω πως τίποτε δεν θα ήταν έτσι, όπως είναι τώρα, αν δεν είχαμε ζήσει όσα μοιραστήκαμε, τότε.
Τελικά, όλα καλά!

* * * * * * *
Για τη Ντι

Χρόνια πολλά!

Όσες φορές κι αν φωνάξω το όνομά σου, δεν το πιστεύω ακόμα πως ήρθες στη ζωή μου για να της δώσεις τόση ομορφιά.
Όσες φορές κι αν σε κοιτάξω, δεν το πιστεύω ακόμα ότι αυτά τα χέρια, αυτό το πρόσωπο, αυτό το κορμί τράφηκαν από το κορμί μου.
Όσες φορές κι αν ακούσω τη φωνή σου, δεν το πιστεύω ακόμα πως η αγάπη μου κι ο έρωτάς μου πήραν σάρκα και οστά και αυτή είναι η φωνή τους.


Είσαι ένα κομμάτι από μένα κυριολεκτικά και μεταφορικά και αυτό είναι τόσο μοναδικό που δε μπορώ να το πω τίποτε λιγότερο από θαύμα.
Είσαι ένα δώρο που μου έστειλε η τύχη μου κι ο θεός και κάθε μέρα ευχαριστώ τη ζωή μου που υπάρχεις.
Δε θα μπορούσα να σου υποσχεθώ και πολλά πράγματα - μάλλον ένας γονιός δε μπορεί να είναι ποτέ αυτός που θέλει.
Μπορώ όμως να σου μιλήσω γι' αυτά τα μικρά και όμορφα που έχω ζήσει μαζί σου και να ελπίζω για τόσα άλλα.


Μ' έμαθες απ΄την αρχή να αγαπώ τα μικρά πράγματα, τις στιγμές, τους ήχους.
Μ' έκανες να θαυμάσω απ' την αρχή τη φύση και τον άνθρωπο, τη ζωή, την ύπαρξη.
Μ' έκανες να χαίρομαι πάλι τις μουτζούρες στο χαρτί που ονομάζεις με τόση ευκολία και τόση φαντασία ανθρωπάκι, τρένο, κάστρο.
Μ' έκανες να προσπαθήσω πάλι απ' την αρχή να κατανοήσω και να συνυπάρξω με έναν διαφορετικό άνθρωπο.
Μ' έμαθες να γελώ με τις γκριμάτσες σου και τα αθώα σου αστεία.
Μ' έκανες να θαυμάζω την προσπάθειά σου να χτίζεις έναν κόσμο με άλλες αξίες, με άλλους όρους, με άλλους κανόνες.
Μ' έκανες να αναθεωρήσω τις ιδέες μου, να χαλαρώσω την αυστηρότητά μου, να κάνω χώρο στο παιδί μέσα μου και να το αφήσω να κυλιστεί μαζί σου.
Μ' έμαθες τόσα πράγματα παιδί μου, που όταν μεγαλώσω, θέλω να γίνω σαν και σένα!


* * * * * * * * *
Για το γιο μου

"Κι έρχεται η στιγμή να αποφασίσεις, με ποιους θα πας και ποιους θα αφήσεις."
Από το τραγούδι του Διονύση Σαββόπουλου "Οι παλιοί μας φίλοι"

Έτσι είναι.
Κάθε φορά που διαλέγεις ένα δρόμο, αποκλείεις τουλάχιστον έναν άλλο από την πορεία στη ζωή σου. Δε μπορούμε να τα έχουμε όλα. Είναι η κατάρα που κουβαλάει το υπερβολικό 'εγώ' που έχουμε μέσα μας.
Για καθετί που κερδίζεις, πρέπει να χάσεις κάτι.
Για καθετί που κατακτάς, πρέπει να παραιτηθείς από κάτι άλλο.
Για μένα η επιλογή ήταν πάντα μια: ο έρωτας.
Είμαι ερωτευμένη με τον έρωτα.
Θέλω να ζω στην τρέλα και στην παραζάλη αυτής της παραμορφωτικής πραγματικότητας που μου προσφέρει αυτό το συναίσθημα.
Θέλω να με συνεπαίρνει η φαντασίωση και να χάνομαι στις ονειροπολήσεις και στις αγωνίες που μου προκαλεί αυτή η άγρια ομορφιά του.
Και θέλω να ξοδεύω τον εαυτό μου και τη ζωή μου σ' αυτόν, γιατί με κάνει να νοιώθω ζωντανή και γεμάτη και την πιο μικρή στιγμή που με τυλίγει το συναίσθημά του.
Και είμαι έτοιμη πάντα να χάσω όλα τα άλλα, για να έχω αυτό: ένα ταξίδι στον εαυτό μου και στον άλλον, λέξεις που γίνονται παραμιλητά και υποσχέσεις, καθημερινές αναστατώσεις και αγωνίες και τρελός ενθουσιασμός και ανακούφιση ταυτόχρονα.
Κι είμαι έτοιμη να χάσω σε μια στιγμή τα πάντα, γιατί έχω ζήσει τη στιγμή που τα είχα όλα.
Κι είμαι έτοιμη να δώσω και να δοθώ χωρίς να φοβάμαι, αλλά και με δέος.
Κι είμαι έτοιμη να παραδεχτώ πως παραχωρώ τη δύναμή μου στον άλλο, και να αφεθώ να γίνω ένα μαζί του.

Εσύ;

Οι καλύτερες μέρες δεν ήρθαν ακόμη (θα ξαναρθούν μικρές χαρές)

Ζούμε σε δύσκολη εποχή.
Η καθημερινότητα μας έχει γεμίσει με άγχος για το αύριο.
Μάλλον, είναι ο καιρός να ζήσουμε μια νέα εποχή.
Είναι ο καιρός να αλλάξουμε και να ξαναδούμε τη ζωή μας σε άλλη βάση.
Ίσως, είναι απλά μια αφορμή να αναδιοργανωθούμε, να επαναπροσδιοριστούμε και να ιεραρχήσουμε από την αρχή τις ανάγκες μας, τα θέλω μας και τις καταστάσεις.

Όμως, είναι αλήθεια πως τον τελευταίο καιρό μιλάμε πιο πολύ μεταξύ μας. Συζητάμε πιο πολύ, ακούμε πιο πολύ και ενδιαφερόμαστε πιο πολύ ο ένας για τον άλλον.
Έχουμε όλοι πια ίδια προβλήματα, κοινούς προβληματισμούς και παρόμοια καθημερινότητα.
Μας απασχολεί όλους το μέλλον. Βλέπουμε σαν μόνη λύση την επαρχία και για το μέλλον των παιδιών μας, τη μετανάστευση.
Ζούμε μια καθημερινή αγωνία για τη ζωή.
Κι όμως έτσι είναι η ζωή. Απλά, το είχαμε ξεχάσει. Είχαμε αποκοιμηθεί βαθιά ανάμεσα στα προϊόντα που καταναλώναμε και στην τηλεόραση που καταπίναμε και ξεχάσαμε το μόνο σίγουρο: πως τίποτα δεν είναι σίγουρο.

Μας έκανε ίσως καλό αυτή η κρίση.
Ίσως αποκτήσαμε όλοι σωστότερη κρίση!

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
Για την Παναγιώτα και την Αντωνία

Ταξίδι στην Κεφαλλονιά

Έχεις πάει σε κάποιο μέρος και να νοιώσεις πως είναι ο τόπος σου, η ζωή σου, οι άνθρωποι σου εκεί?
Εγώ λοιπόν πήγα στην Κεφαλλονιά.
Και με το που πάτησα το πόδι μου εκεί, ένοιωσα σαν να επέστρεφα στην πατρίδα μου. Λες και γύριζα στο πατρικό μου, λες και είχα αναμνήσεις από κει.
Ένας υπέροχος τόπος με υπέροχους ανθρώπους.
Τόπος γεμάτος πράσινο και γαλάζιο. Θάλασσα και βουνό, θάλασσα και θάλασσα.
Άνθρωποι κεφάτοι με χαμόγελα και διάθεση για πειράγματα, που τραγουδούν καντάδες και μιλούν τραγουδώντας.
Ήλιος κι ουρανός και θάλασσα...

Αγάπησα τις παραλίες, τα βότσαλα, τον ήλιο της, τις πλατείες και τα καφέ της.
Αγάπησα και τους ανθρώπους της.
Απλοί άνθρωποι που μ' αγκάλιασαν με το ενδιαφέρον τους, τη φιλοξενία τους και την ανθρωπιά τους.

Ευλογημένος τόπος, ευλογημένοι άνθρωποι!


* * * * * * * * * * * * * * * * * *
Για το νησί μου
και τους ανθρώπους μου εκεί

Ποιοι είναι οι φίλοι μου;

Οι φίλοι μου είναι φάροι στο λιμάνι που ρίχνουν φως στη σκοτεινή θάλασσα.
Οι φίλοι μου είναι χέρια ανοιγμένα που τρέχω να συναντήσω την αγκαλιά τους.
Οι φίλοι μου είναι αστέρια που φωτίζουν τον ουρανό μου και με βοηθούν να προσανατολιστώ και να πορευτώ.
Οι φίλοι μου είναι πηγές νερού που αναβλύζουν όταν διψώ για συμπόνια, αγάπη και ανθρωπιά.
Οι φίλοι μου είναι κλαδιά του ίδιου δέντρου, κλαδιά με ρίζες ίδιες.
Οι φίλοι μου είναι δώρα που μπόρεσα να θαυμάσω και να εκτιμήσω.
Οι φίλοι μου είναι καθρέφτες που μου επιστρέφουν το είδωλο που εκείνοι βλέπουν.
Οι φίλοι μου είναι τα αδέρφια που είχα χάσει και οι εχθροί που συνθηκολόγησα.

"Οι φίλοι μου είναι κραυγές στη σιωπή.
Οι φίλοι μου φώτα κινδύνου στο σκοτάδι."
Ασημένια σφήκα
Στίχοι - Μουσική - Ερμηνεία: Υπόγεια ρεύματα

* * * * * * * * * * * * *
Για τους φίλους μου

Σαν αερικό

Φεύγεις...
κι από τη μια χαίρομαι για σένα κι από την άλλη δε θέλω να σκέφτομαι πως μπορεί να μη σε ξαναδώ.
Πως θα μου λείψει η σιωπηλή μορφή σου και η διακριτική συμπαράστασή σου.
Πως θα χάσω αυτά τα λίγα λεπτά της μέρας που θα γελάσουμε μαζί με κάποιο γρήγορο αστείο.
Πως θα πάψω να ακούω το κινητό σου να χτυπάει α.στα.μα.τη.τα κι εσύ να βρίζεις μέσα από τα δόντια με αμερικάνικα ψιθυριστά f.

Δε θέλω να σε χαιρετήσω γιατί η μητρότητα μου έχει αφήσει μια ευσυγκινησία, κάτι σαν ρευματικά της καρδιάς (όπως λέει κι η φίλη μου η Γιώτα).
Θέλω όμως να ακούσεις αυτό το τραγούδι του Θανάση Παπακωνσταντίνου, σαν το αντίο που θέλω να σου πω, χωρίς να το προφέρω.


Ερμηνεία: Μελίνα Κανά

"Όσες κι αν χτίζουν φυλακές
κι αν ο κλοιός στενεύει,
ο νους μας είναι αληταριό
που όλο θα δραπετεύει..."

Hasta la vista!
* * * * * * * * *
Για το Γιώργο

I want you

Τι όμορφη μέρα σήμερα!

Ξύπνησα πρωί κι ετοιμάστηκα με την άνεσή μου για τη δουλειά.
Τι πολυτέλεια να μπορέσεις να προσφέρεις δύο ολόκληρες ώρες στον εαυτό σου χωρίς να σε διακόψει κανείς, χωρίς να σε απασχολήσει τίποτε άλλο!!!
Και απ' ότι φαίνεται αυτή η μέρα θα είναι πολύ όμορφη!
. . .


Μπαίνω στο αυτοκίνητο κι ανοίγω το ραδιόφωνο.
Ξεκινάω για τη δουλειά νωρίς, άρα μπορώ να κάνω τη χαλαρωτική διαδρομή: Ανεβαίνω στην Κιάφα να συναντήσω τη λιακάδα και την ησυχία. Στρίβω στη Δόμπολη και αδιαφορώ για την κίνηση που συναντάω γιατί σε λίγο, να, βγαίνω από την πλατεία Ομήρου και βλέπω μπροστά μου τη Δροσιά: καταπράσινος λόφος, καταγάλανος ουρανός και καθαρός αέρας που ζωντανεύει τα χρώματα.

Και στο ραδιόφωνο το "breathless" του Dan Wilson:
...you leave me breathless, when you close the door it feels just like you took the air out of the room with you...

Κατεβαίνω τώρα την Αβέρωφ και περνάω μπροστά από το ρολόι. Σε λίγο φαίνεται στο βάθος δεξιά το κάστρο και ξεπροβάλει στο τέλος του δρόμου η ομορφιά της πόλης: η λίμνη.
Στρίβω δεξιά και περνάω αργά ανάμεσα από πλατάνια και δέντρα που σκεπάζουν σαν αψίδες όλη τη διαδρομή...

Και στο ραδιόφωνο παίζει το "I want you" του Elvis Costello...

* * * * * *
Για τον Κ

Μια μέρα στη Ραφήνα

Έχουμε μαγειρέψει για νιοστή φορά κοτόπουλο με σταφύλια.
Έχουμε ανάψει και το τζάκι.
Κι έρχεται κι ένας γείτονας και ρωτάει εμάς γιατί δεν έχει ρεύμα στο σπίτι του(!).
(Να φύγετε κύριε, να πάτε αλλού!)
. . .

Εκείνη κάθεται στο καναπέ κι εγώ ανοίγω την πόρτα να πεταχτώ να πάρω κάτι.
- Θα το πίστευες, μου λέει, αν τη μέρα που γνωριστήκαμε σου έλεγα ότι σήμερα θα βρισκόμαστε εδώ, ότι θα είχαμε ζήσει όλα αυτά;

Όχι. Δεν θα το πίστευα ποτέ. Δεν ήξερα και δεν συνειδητοποιούσα πώς οι άνθρωποι γίνονται μέρος της ζωής σου και πως διευρύνεται η οικογένειά σου από ανθρώπους, όχι μόνο από αδέρφια και ξαδέρφια και συγγενείς.
Βέβαια η τόση μελέτη στην "Ασκητική" του Νίκου Καζαντζάκη μάλλον με βοήθησε ν' ανοίξω την καρδιά μου και το μυαλό μου.
Κι οι Άνθρωποι που γνώρισα.
Και τα Χρόνια που πέρασαν.

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
Για την Πόπη (Καλλιόπη) Ποπάυ

Αναμνήσεις

Από το πρωί τρέχω. Όσο τρέχω δε μπορώ να σκεφτώ, να θυμηθώ (έχει δίκιο ο Κούντερα!).
Μόλις όμως καθίσω λίγο, πίνω λίγο καφέ, συνέρχομαι κι έρχονται και με βρίσκουν μόνες τους όλες οι σκέψεις κι όλες οι εικόνες.


Θυμάμαι ένα πρωί (κατά τις 12 το λες πρωί;) με τη Μ και το Γιω σ΄ένα καφέ στην Πετρούπολη. Ένα τρελό πρωινό μετά από ένα τρελό βράδυ, με σοκολάτα με λίγο μπακάρντι.
Σχόλια και ενθουσιασμός. Ότι ζούμε, αποκτά άλλη αξία από τη στιγμή που το μοιραζόμαστε. Οι κουβέντες μας ζωηρές και γρήγορες (έχουμε όλοι να πούμε τόσα πολλά!). Γέλια, πολλά γέλια και χαρά, πολλή χαρά.


Κι εκείνα τα απογεύματα σε άλλο καφέ στην πλατεία, με ελληνικό καφεδάκι και με λιακάδα να μπαίνει από το παράθυρο και να σε γεμίζει φως.
Και τα βράδια στο σπίτι της Χριστίνας με επιτραπέζια και τρελό κέφι.

Η παρέα που δε μπορείς να πλήξεις ποτέ.
Ο "μ΄αγαπάς" κι η "σ΄αγαπώ" (όπως λέει κι ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας, αλλά στο πιο αισιόδοξο...)
Οι δυο τους κάνουν το τέλειο δίδυμο της χαράς και της ατάκας. Το παιχνίδι έχει το πρόσωπό τους.
Κι οι ώρες οι γεμάτες συζητήσεις και ποιήματα της Κικής Δημουλά ταιριάζουν τώρα με το Μπομπ σφουγγαράκη και τα ασταμάτητα πειράγματα.
Ζωντάνια και τρέλα. Αυτά με έμαθαν πάλι απ' την αρχή και τους ευγνωμονώ γι' αυτό.

Έχω ακόμα στη βιβλιοθήκη μου το βιβλίο σου της Κικής Δημουλά.
Κι έχω τώρα και πολλά επεισόδια Μπομπ σφουγγαράκη.
Κι έχω και πολλές πολλές όμορφες αναμνήσεις.

* * * * * * * * * * * *
Για τη Μ και το Γιω