Ημερολόγιο του Δημήτρη 2011

ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ
-Δημήτρη, να σου κάνω μασάζ στην πλάτη;
-Ναι. Μαμά, μάσα με και στη μέση μου!

ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ
Έχουμε πάρει στο Δημήτρη ένα καινούριο μπουκάλι με ζωγραφισμένα ψαράκια σε διάφορα μεγέθη και χρώματα. Το γεμίζω με γάλα και του το δείχνω ενθουσιασμένη:
-Κοίτα Δημήτρη σε τι όμορφο μπουκάλι θα πιεις το γάλα σου. Κοίτα τι όμορφα ψαράκια!
-Ααααα! Μαμάααα! Τα ψαράκια κολυμπάνε μέσα στο γάλα μου!!!
*
Ο Δημήτρης έχει πλέον οδοντόβουρτσα και είναι πολύ χαρούμενος. Την κρατάει σφιχτά στα χεράκια του, τη φιλάει και βουρτσίζει τα δοντάκια του, κουνώντας τη δεξιά-αριστερά στα μπροστινά του δόντια.
-Μπράβο Δημήτρη! Βούρτσισε και πάνω-κάτω τώρα.
Βάζει την οδοντόβουρτσα στο μέτωπο, τρίβει λίγο και μετά και στο πηγούνι!!!
*
-Μαμά, εγώ έχω τα κλάματα.
-Γιατί παιδί μου;
-Γιατί έχασα τη Δήμητα (δεν ήρθε η Δήμητρα να τον δει).

ΜΑΡΤΙΟΣ
Ο Δημήτρης μπαίνει στο μπάνιο και η γιαγιά του παέι να τον βγάλει έξω. Εκείνος αντιστέκεται, δε θέλει να βγει:
-Άσε με, θέλω να πατήσω το κουζινικάκι (το καζανάκι)!
*
Μπαίνουμε στο ασανσέρ και ο Δημήτρης θέλει να πατήσει το κουμπί. Του λέμε να πατήσει τον αριθμό ένα, για να πάμε στον πρώτο όροφο.
Βγαίνοντας, ο Δημήτρης: -Ευχαριστούμε ένα!

ΑΠΡΙΛΙΟΣ
Καθόμαστε ένα απόγευμα στο μπαλκόνι.
Έχουμε φυτέψει με το Δημήτρη μια κίτρινη τουλίπα (είναι το αγαπημένο του λουλούδι).
Βάζει την καρέκλα του απέναντι από την γλάστρα, κάθεται και λέει στο λουλούδι:
Καλημέρα τουλίπα. Πως τα πέρασες σήμερα; Εγώ πήγα στο σχολείο και τα πέρασα καλά!
*
Έχουμε μπλοκαριστεί με το αυτοκίνητο σε ένα μεγάλο δρόμο και κάποιος κύριος με βοηθάει να παρκάρω.
Κατεβαίνοντας ο Δημήτρης τον αρπάζει από το πατζάκι με νεύρα και του λέει με τσαμπουκά:
"γιατί μου πάρκαρες το αυτοκίνητό μου;;;!"

ΜΑΙΟΣ
Έχω πονοκέφαλο και έχω βάλει μια κομπρέσα στο κεφάλι μου.
Πλησιάζει ο Δημήτρης, βάζει τα χέρια του πάνω στο κεφάλι μου και κρατάει την κομπρέσα:
-Μην ανησυχείς μαμά, θα κρατάω εγώ το κομπρεσέρ!!!

ΙΟΥΝΙΟΣ
Ο Δημήτρης ζωγράφισε στο σχολείο μια χελώνα (μια προεκτυπωμένη ζωγραφιά, που γέμισε με χρώματα).
Μου τη δείχνει όλο χαρά και περηφάνεια, κι εγώ, αφού θαυμάζω το έργο του, τον ρωτάω: " τι έχει στην πλάτη της η χελώνα;" (Περιμένω μια απάντηση του τύπου: το σπίτι της, το καβούκι της κλπ που περιγράφουν το κέλυφος με τα σχεδιασμένα κομμάτια στην πλάτη της χελώνας). -"Ένα παζλ!" απαντάει!
('Οντως, η πιστότερη περιγραφή για τα σχεδιασμένα κομμάτια στην πλάτη της χελώνας!)

ΙΟΥΛΙΟΣ

ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ
-Μαμά, ο μπομπ σφουγγαράκης δεν έχει λαιμό!

ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ
-Μαμά, το γάλα μου έχει σαπουνάδες!
(Κούνησα πολύ το γάλα στο μπουκάλι και έκανε αφρό).
*
-Μαμά, εγώ το μεσημέρι πήγα στο σχολείο και έπαιξα με τον φίλο μου, τον Βίκτωρα.
...
-Μαμά, εγώ το μεσημέρι θα πάω στον παιδότοπο να παίξω και να φάω παγωτό.
(Ο Δημήτρης νομίζει ότι το χθες και το αύριο είναι το ίδιο πράγμα, και ότι μπορείς απλά να το λες: το μεσημέρι!)

ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ
-Θέλω να με βάλετε τιμωρία 10 λεπτά!!!


ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ
-Ο Δημήτρης τραγουδάει: στου Μανώωωλη την ταβέερνααα, έπεσε μιαα  τουμπεκιά!


ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ
Έχει έρθει η Γλυκερία στο σπίτι κι ο Δημήτρης θέλει να την κεράσει:
- Γλυκερία, θέλεις να φας ένα κουραβιέρ;;;
(όπως κομπρεσέρ: έχει μια έφεση στο γαλλικό!!!)
* 
Ο Δημήτρης μας τραγουδάει τα Κάλαντα των Χρστουγέννων:
Χριστού τη θεία γενική να μπω στ' αρχοντικό σας!
(άντε! και στην αιτιατική!)
*
Ο Δημήτρης τραγουδάει τα κάλαντα της Πρωτοχρονιάς:
...Ψιλή μου δέντρο Λειβαδιά....!!!!
*


****************
ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ!
****************

Πέρασαν οι μέρες που μας πλήγωσαν...

στίχος από το τραγούδι του Διονύση Σαββόπουλου "Οι παλιοί μας φίλοι"

Ξέρω, πέρασες πολλά...
Ξέρω, πέρασες πολλά που ίσως ούτε μπορώ να φανταστώ και να νιώσω...
Όμως θέλω να σου μιλήσω.
Θέλω να σου πω, πως είσαι υποχρεωμένη να πας μπροστά.
Όχι απλά γιατί είσαι άνθρωπος, αλλά και γιατί είσαι ένας τέτοιος άνθρωπος: με ουσία, με αρχές, με δύναμη.
Μην αφήνεσαι. Μην παραιτείσαι. Όχι εσύ. Όχι άνθρωποι σαν κι εσένα.

Ακόμα και μέσα στη θλίψη που τυλίγει τα μάτια σου, βλέπω μια δυνατή ψυχή να ανατέλλει. Περιμένω αυτό το φως να σε πλημμυρίσει και να σου γιατρέψει τον πόνο. Να ξαναβρείς τον εαυτό σου, τη χαρά σου, τους προσωπικούς σου στόχους, τη ζωή σου.
Δεν υποτιμώ καθόλου τον πόνο σου και την απώλειά σου - πως θα μπορούσα άλλωστε! Τα σέβομαι και  συναισθάνομαι - όσο μπορώ - το βάρος που βαραίνει τις πλάτες σου.
Και περιμένω....
Περιμένω ο χρόνος να γαληνέψει τον πόνο, να σβήσει την οργή, να κάνει την κραυγή ψίθυρο και να κάνει ειρήνη με την απουσία.
Και το ξέρεις, πως οι άνθρωποι που σ' αγαπούν και σ' εκτιμούν θα είναι πάντα δίπλα σου να σε υποστηρίζουν, να σε στηρίζουν, να σου συμπαραστέκονται και να χτίζουν μαζί σου έναν άλλο κόσμο, καλύτερο, ανθρώπινο και τίμιο.
Ένας απ' αυτούς τους ανθρώπους κι εγώ, που κουβαλάω μέσα μου τις εικόνες από την παιδική μας ηλικία, από τα χρόνια της αθωότητας και της άγνοιας του κινδύνου και της θλίψης, από την εποχή των ονείρων και των άδολων σκέψεων.

Κουράγιο.
Ξέρεις καλύτερα απ' όλους πως είναι να παλεύεις τη ζωή.
Γιατί είσαι μαχητής.

**************
Για τη Γ.Ζ.

Ένα γράμμα για ένα γράμμα

Όταν ήσουν μικρή μου είχες γράψει ένα γράμμα, που το έχω κρατήσει ακόμα αυτό το γράμμα, που μου έγραφες ότι ήθελες να μου γράψεις ένα γράμμα, το θυμάσαι αυτό το γράμμα;;;;

Τι όμορφα και τι απλά που είναι τα παιδιά! Θα στο μάθει και το δικό σου παιδί τώρα, πως είναι τόσο όμορφες αυτές οι επαναλαμβανόμενες λέξεις και πώς δημιουργείται η μαγεία μέσα από μια απλή ιδέα.

Έβλεπα τις φωτογραφίες από τη ζωή σου προχθές και αναγνώρισα αυτό το παιδί, αυτό το κοριτσάκι με τα ξανθά μαλλιά και την τσιριχτή φωνούλα, με τις ζωγραφιές και τα γράμματα στο κύριο Κούνελο.
Και τώρα είσαι πια γυναίκα, έχεις οικογένεια, έχεις παιδί κι όμως μέσα μου είναι πάντα ζωντανή η εικόνα αυτού του μικρού κοριτσιού... ίσως γιατί έχασα τα επεισόδια της ενηλικίωσης σου, ίσως γιατί είναι πιο ισχυρή τελικά η εικόνα ενός παιδιού, για να μας θυμίζει την ομορφιά της ζωής και να μας δίνει ελπίδα.

Πολύ χαίρομαι για την καινούρια σου ζωή!
Χαίρομαι που σε βλέπω ευτυχισμένη δίπλα στον άντρα σου!
Χαίρομαι να σας βλέπω αγκαλιά με το παιδί σας!
Να είστε ευτυχισμένοι, γιατί όλοι οι άνθρωποι το αξίζουμε -και κάποιοι πιο πολύ από τους άλλους!

*************
Για τη Χριστίνα, τον Λεωνίδα και τον μπέμπη

Συγχαρητήρια!

Σε κούρασε τ' όνειρο, σε απογοήτευσε, αλλά τα όνειρα είναι όμορφα μόνο την ώρα που τα συλλαμβάνουμε - η γέννηση προϋποθέτει την οδύνη...

Ένας άνθρωπος με τόσες αρετές και τόση εσωτερική δύναμη πως μπορεί να μην πετύχει τ' όνειρο!!!

Τα κατάφερες λοιπόν! Μπράβο!

Όχι μόνο για τις νύχτες που ξαγρύπνησες, όχι μόνο για την υπομονή σου και την επιμονή σου αλλά πιο πολύ για το κουράγιο που βρήκες να παλεύεις με τον ίδιο σου τον εαυτό κάθε φορά που η κούραση σε αποπροσδιόριζε από το στόχο σου και ο φόβος της αποτυχίας μείωνε τις αντοχές σου.

Τώρα είσαι έτοιμη να ξεκινήσεις το ταξίδι σου!

Το ταξίδι στη ζωή, το ταξίδι σε ό,τι ονειρεύτηκες κι ό,τι πόθησες κι ό,τι τόσο κουραστικά κατάφερες. Τι άλλο να βάλεις στη βαλίτσα σου; Έχεις τόσο εξοπλισμό που δε χρειάζεσαι τίποτα άλλο!

Απόλαυσε τη ζωή και τα δώρα της, απόλαυσε τους κόπους σου και τη νίκη σου και ετοιμάσου για νέα ξεκινήματα, για νέα λιμάνια....

Εγώ θα είμαι εδώ να σε περιμένω και να χαίρομαι για σένα!

Καλή τύχη στη νέα σου ζωή!

***************

Για τη Νικολέτα

Γράψε, γράψε, γράψε...

για ότι μικρό και όμορφο σε συγκινεί και βγάζει από μέσα σου το παιδί εκείνο που παραμελημένο παρακαλάει για λίγο χρόνο, για μια βόλτα στη βροχή, για τραμπολίνο, για παγωτό...

Γράψε για ότι ξεσηκώνει την ψυχή την ανήμερη, την τιθασευμένη που κάθε λίγο επαναστατεί και θέλει να ζήσει, βγαίνει απ' το κλουβί και τρέχει ελεύθερη, σε παρασέρνει στο γέλιο, στο κλάμα, στο όνειρο, στο παραπάνω ή στον πάτο, στο πολύ, στο τίποτα... και μετά το γλέντι της καταφέρνεις να την κλειδώσεις πάλι, γιατί δεν προλαβαίνεις να ασχοληθείς μαζί της -άργησες στη δουλειά, άργησες στο μάθημα, άργησες στο ραντεβού...
Γράψε γιατί οι σκέψεις έχουν γίνει κουβάρι. Ανάμεσα στη λίστα για τα ψώνια ένα πρόσωπο απ' τα παλιά, ένα τραγούδι, ένα φιλί, μια βραδιά των διακοπών -μην ξεχάσεις να πάρεις απορρυπαντικό, να φύγει η βρωμιά από τα ρούχα που φορούσες χθες, όταν καθόσουν στο χορτάρι με τους φίλους με γέλια, με εξομολογήσεις, με κέφι! Θα βγει άραγε ο λεκές; θα ξεθωριάσει το χρώμα; θα θυμάσαι αυτά τα γέλια; για πόσο; Μαλακτικό έχεις; Γράψε, γράψε, γράψε...
Γράψε για όσους αγάπησες, για όσους σ' αγαπούν γιατί η αγάπη σου τους κρατάει κοντά σου, γιατί τα λόγια στέρεψαν, τά' κλεψε ο χρόνος κι η ταχύτητα, δεν προλαβαίνει η καρδιά να βγάλει φωνή, μιλάς με το λαρύγγι μόνο: -Τι κάνεις; το παιδί καλά; δεν ακούς την απάντηση, δεν προλαβαίνεις, δε γελάς, δεν αφήνεσαι, μόνο βιάζεσαι να κλείσεις -πόσο θα έρθει ο λογαριασμός πάλι...
Γράψε γιατί ετούτο το χαρτί το άδειο θα δεχτεί σε λίγο ένα κομμάτι σου, ένα κομμάτι της ψυχής σου, της χαράς σου, της λύπης σου και θα μεταμορφωθεί, θα γίνει μια παράταξη από σύμβολα, ένα γεφύρι για να σ' ενώσει με μια άλλη ψυχή που θα αποκωδικοποιεί τα σύμβολα με το δικό της κώδικα, θα μεταμορφώνει τις εικόνες σου με τα δικά της πρόσωπα, θα διαλέγει το δικό της απορρυπαντικό...
Γράψε, γράψε, γράψε...


***********************
Για τη Μ. και τον Γιω

Γλυκιά καληνύχτα!

Όμορφη βραδιά απόψε Σούλα!
Τι όμορφο να γνωρίζεις ανθρώπους και να σε συνεπαίρνουν... Η αφέλεια αυτή, η επαρχιώτικη αφέλεια, τι γλυκές που κάνει τις συναναστροφές και τι ζεστά τα χειμωνιάτικα βράδια με ομίχλη στην άκρη της λίμνης...
Άνθρωποι!
Τι περισσότερο και τι λιγότερο απ' αυτό!
Άνθρωποι με τις μικρές και τις μεγάλες μας στιγμές, με τα λάθη μας και με τις γκάφες μας, τα όμορφα και τα ξεχωριστά μας, με τη ζωή μας να υφαίνεται στο κενό και να θαυμάζουμε τα κεντίδια της...
Πολύ χάρηκα απόψε Σούλα.
Ένοιωσα  πάλι τη γοητεία ενός νέου ανθρώπου να με γεμίζει.
Μια πληθωρική προσωπικότητα να θαυμάσω.
Ένας γήινος που θέλει να σεργιανίσει στο φεγγάρι.
Δεν είμαστε διαφορετικοί οι άνθρωποι. Κι έχουμε ανάγκη τους άλλους ανθρώπους, για να νοιώθουμε ίδιοι.

Σ΄ευχαριστώ για όσα μοιράστηκες μαζί μου!
Καληνύχτα!
Γλυκιά καληνύχτα!

Υ.Γ. Και μη σε νοιάζει που δε σε κάνει. Θα σε κάνει κάτι άλλο! :-)
***********
Για τη Σούλα

Νοσταλγία ΙΙΙ

Νοσταλγία ΙΙ

    Η λέξη νοσταλγία δεν υπάρχει σε άλλη γλώσσα, λέει ο Κούντερα, είναι μόνο ελληνική. Κανείς άλλος δε μπορεί να περιγράψει με μια μόνο λέξη τον πόνο για τον τόπο που άφησες.

Νοσταλγία νοιώθω για τον τόπο σας. Τον θεωρώ πατρίδα μου, τον έχω στην καρδιά μου. Γιατί υπήρξατε εσείς, γιατί χωρίς εσάς δε θα’ ταν τίποτε άλλο από έναν όμορφο πίνακα στη μνήμη μου και στο μυαλό μου, αλλά όχι στην καρδιά μου.

Μου λείπετε όλοι πολύ, μαζί με τα όμορφα ακρογιάλια και μαζί με τα λιθόστρωτα, μαζί με τις αυλές τις γεμάτες λουλούδια και μαζί με την υπέροχη θάλασσα.

Αλλά πάνω απ’ όλα εσείς.

Τα γελαστά σας πρόσωπα και τα βράδια με τις κουβεντούλες και τα χαχανητά.

Οι βόλτες μας, οι συζητήσεις μας, τα αστεία μας και τα μυστικά μας.

Όλα τόσο αγνά και απλά, μέσα στα γέλια και τη συνοδεία από τη μυρωδιά και τον ήχο της θάλασσας. Τι ωραίο να αισθάνεσαι με όλες σου τις αισθήσεις!

Θέλω πολύ να σας  ξαναδώ!

Μου λείπετε!

***********************

Για το Μάκη και το Σπύρο

Νοσταλγία Ι

Φίλοι μου αγαπημένοι
αγαπημένη μου οικογένεια,
είστε μακριά μου, αλλά πάντα μέσα στην καρδιά μου.
Πώς να ξεχάσω την αγάπη και τη στοργή που βρήκα στα σπίτια σας και στην αγκαλιά σας.
Κι όποτε σας σκέφτομαι, με αγκαλιάζει ακόμα η γλύκα των ματιών σας, το χαμόγελό σας και η φροντίδα σας.

Τα σπίτια σας, όπως κι οι καρδιές σας είναι ανοιχτά σ’ ανθρώπους που ψάχνουν να βρουν κάπου ζεστασιά. Κι είστε τόσο δεμένοι και τόσο αγαπημένοι, που είναι μάθημα η ζωή μαζί σας (έστω και λίγες μέρες, λίγες ώρες) για να μάθει κανείς τι θα πει οικογένεια, αλληλεγγύη, ανθρωπιά.

Τι ζεστασιά και τι ομορφιά βρήκα κοντά σας!
Και πόσο γέμισε η ψυχή μου, παρατηρώντας σας να μοιράζεστε αγάπη ο ένας για τον άλλον, και γέλια και πειράγματα.

Πόσο σας πεθύμησα!
Μου λείπει η τρέλα που κουβαλάτε στις φλέβες σας, απ’ αυτόν τον άγιο τόπο που γεννηθήκατε.
Μου λείπουν οι τραγουδιστές σας λέξεις και τα γέλια σας τα δυνατά, τα αθώα σαν παιδιού με τα μάτια γεμάτα λάμψη και ζωντάνια.

Πόσο με γιατρεύει η σκέψη σας.
Πόσο ζωηρά είναι τα πρόσωπά σας στις αναμνήσεις μου.
Ευχαριστώ την τύχη μου και τη ζωή μου που μ’ έφεραν κοντά σε τέτοιους ανθρώπους, σαν κι εσάς.
Ευχαριστώ που κάνατε τόσο πλούσια τη ζωή μου.

***************
Για την Έλλη, τη Μίκα και τον Μπάμπη
και όλη την οικογένεια

Η μικρή/μεγάλη μου στιγμή

Όσα μου στέρησε η ζωή, όλα της τα χάρισα.
Γιατί πιστεύω σε μια ατέλειωτη ροή ενέργειας και καλής θέλησης.

Σέβομαι τη φύση - τη φύση  μου- και δέχομαι όχι στωικά, αλλά με την ιδέα της ισορροπίας και της αρμονίας τα αποτελέσματα των επιλογών μου, σαν μια σειρά βημάτων σε έναν μεγάλο παγκόσμιο και συμπαντικό χορό.
Χορεύω και χαίρομαι που είμαι υγιής και μπορώ να μυρίζω, να γεύομαι, να αγγίζω, να βλέπω, να σκέφτομαι, να θυμάμαι, να φαντάζομαι, να ερωτεύομαι, να μοιράζομαι, ν' αγαπώ, να συνοδοιπορώ.

Νοιώθω την τύχη που έχω υπάρξει και ζω, τη συνείδηση αυτής της τύχης: να τη βιώνω.

Είμαι μια κουκίδα στο χάρτη του σύμπαντος, ξαπλωμένη στο έδαφος να παρατηρώ τ' άστρα.
Αυτή είναι η μικρότερη κι η μεγαλύτερη στιγμή μου!

**************
Για τον γιο μου,
τον Δημήτρη

Άνοιξ' τα μάτια...

Άκουγα αυτό το τραγούδι χθες και σκεφτόμουν πόσο ταιριάζει αυτός ο στίχος σήμερα, σε όλους εμάς τους ερωτευμένους και αγανακτισμένους μαζί!

...Τελειώσαν πια τα λόγια
τελειώσαν τα λεφτά
μα δωσ' μου τη φλόγα,
κι ανάβω πυρκαγιά...




Είναι το τραγούδι "Γίνε κομμάτια" του Νίκου Πορτοκάλογλου (στίχοι/μουσική)
Τραγουδά ο ίδιος με την Ανδριάνα Μπάμπαλη

* * * * * * * * *
Για τον Σωτήρη

Να' μαι πάλι εδώ.. (ζωή είναι εφτά να πέφτεις, να σηκώνεσαι οχτώ...)

Είναι κάτι σταυροδρόμια, μαγεμένα
που συναντιόμαστε
και ύστερα, χανόμαστε...
Πόσες φορές,
δεν έκλαψα για σένα
που ζήσαμε μαζί τόσα πολλά.
και πια δε γνωριζόμαστε...

Σκέφτομαι ακούγοντας αυτό το τραγούδι, όλους αυτούς τους ανθρώπους που γνώρισα κι αγάπησα, και μοιράστηκα... τη ζωή μου! Που χωρίς αυτούς η ζωή μου δε θά' ταν η ίδια...
Θυμάμαι το Γ.Π. που έφυγε νωρίς από τη ζωή, αφού πρόλαβε να με διδάξει λογιστική, ικανοποιητικά για να μπορέσω να βιοποριστώ και να την αγαπήσω, στη συνέχεια.
Τον Κ.Δ. που με ενέπνευσε να δω τη λογιστική με φαντασία και αγάπη. Να βρω τη μαγεία που θα με κάνει να ζω από τη δημιουργία κι όχι από τη δουλεία.
Τόσους ανθρώπους που με κατεύθυναν  (όπως τον Γ.Μ., τον Ν.Τ., και τον Τ.Κ.) να αλλάξω ζωή, να σπουδάσω, να μεγαλώσω.
Πολλοί απ' αυτούς δυστυχώς δεν ζουν πια (είμαι τόσο μεγάλη????) -ο καθηγητής Δ. ακόμα είναι στο νου μου κάθε φορά που ανοίγω ένα βιβλίο...
Μικρές λέξεις, μεγάλες αλήθειες, καινούριες πόρτες που δε φοβάμαι ν' ανοίξω (βλέπε Κάφκα)...
Δεν περιμένω τη ζωή, την κυνηγάω, γιατί οι άνθρωποι αυτοί (κι άλλοι πολλοί) βρέθηκαν στο δρόμο μου και με δίδαξαν, με έμαθαν να ζω, με έμαθαν να μαθαίνω και με συντρόφευσαν με σεβασμό κι αγάπη για την άγνοιά μου, για τα ελλείμματά μου, για τα λάθη μου...
Πως να ονομάσεις αυτή τη δύναμη που φέρνει στο δρόμο σου ανθρώπους και μεταμορφώνουν το είναι σου, τη ζωή σου, τα θέλω σου;
Δεν με νοιάζει να μάθω τίποτε άλλο, πέρα από αυτό που έζησα. Ξέρω πως χωρίς αυτούς, θα ήμουν άλλος άνθρωπος και ξέρω πόσο δραστικά επέδρασαν σ΄αυτό που υπήρξα, σ' αυτό που είμαι...
Και τους ευχαριστώ γι' αυτό: γιατί νοιώθω πως με βοήθησαν να γίνω καλύτερος άνθρωπος!

Μαζί μ' αυτούς, σκέφτομαι τους σημαντικούς ανθρώπους στη ζωή μου ως τώρα που δε χαθήκαμε, (και ευτυχώς είναι πολλοί) κι όμως μου λείπουν, είναι  μακριά (είμαι μακριά) και με στήριξαν, με δίδαξαν, μου πρόσφεραν πολλά (και εύχομαι να νοιώθουν κι αυτοί έτσι για μένα).

Κι όλοι έχουμε κάποιους που θέλουμε να τους τραγουδήσουμε αυτό το τραγούδι...




...μα απ' όλα περισσότερο
αυτό που με πειράζει
είναι, την απουσία σου,
πως πάω να συνηθίσω...

* * * * * * * * * *
Για τους απόντες

Μην κλαις Λουίζα...

Είναι δύσκολο να εξηγήσεις πόσο πολύ σε πληγώνει η απανθρωπιά της εποχής μας, ο νόμος της ζούγκλας κι ο Μεσαίωνας των καιρών μας...
Προσπαθώ να αντιστέκομαι καθημερινά, όχι στο να γίνω σαν κι αυτούς που με πληγώνουν, αλλά στο να καταρρεύσω κάτω από το βάρος αυτής της απογοήτευσης...

... Που λες γιαγιά Ρήνα, όσο εσύ συναντούσες τον Τζο Μπλακ (αν είχες δει την ταινία θα καταλάβαινες...) εγώ ετοιμαζόμουν να φέρω ένα δώρο σε τούτη τη γη, μήπως και καταφέρουμε να γίνουμε περισσότεροι οι άνθρωποι (κι όχι οι ανθρωπόμορφοι) σε τούτο τον πλανήτη...
Αλλά οι άνθρωποι έχουν ξεχάσει, γιαγιά, να χαίρονται με τα όμορφα!
Οι περισσότεροι άνθρωποι χαίρονται μόνο με το χρήμα, με το κέρδος, με τα υλικά.
Όλα τ' άλλα  είναι άχρηστα, μαζί κι εγώ, μαζί κι η ίδια η ζωή! τι φρίκη!

...

Αύριο θα λείπω. Θα πάω το Δημήτρη στο σχολείο και θα πάω για τις εξετάσεις. Ελπίζω να πάνε όλα καλά. Θέλω να πάνε όλα καλά και να πάρω δύναμη από τα μάτια του παιδιού μου κι από τα χέρια του συντρόφου μου (να με κρατήσουν να μην πέσω).

Και μετά θα προσπαθήσω πια να ζήσω ανάμεσα σε πραγματικούς ανθρώπους.  Όχι καρικατούρες, όχι ψεύτικες  μούρες και μάσκες κακοβαμμένες, αλλά αγνά, όμορφα πρόσωπα σαν κι αυτά που έχω αγαπήσει στη ζωή μου και σαν κι αυτό που θά' θελα - και παλεύω- να έχω.

Καλή Μέρα!

**********************
Για τους αγαπημένους μου

Μην κλαις Ηρώ...

Λυπάμαι.

Λυπάμαι που εσείς,  οι νέοι άνθρωποι (οι πιο νέοι τέλος πάντων) ξεκινάτε την ενήλικη ζωή σας σε τόσο δύσκολες συνθήκες.

Πάντα η αρχή στην επαγγελματική ζωή είναι δύσκολη, αλλά εσείς δεν έχετε μόνο να παλέψετε την άγνοιά σας, τις απαιτήσεις όλων, τις χαμηλές αμοιβές και το προσωπικό σας άγχος. Σήμερα έχετε να παλέψετε και με όλη την απελπισία που κυβερνάει αυτόν τον τόπο, τις επιχειρήσεις και τους επιχειρηματίες.

Έχετε να παλέψετε για το δικαίωμά σας στην αγορά εργασίας, την ώρα που αυτή συρρικνώνεται και απανθρωποποιείται. Και σας χρεώνει, όλα εσάς τα νέα παιδιά, με την  προσωπική απογοήτευση και τη μοναξιά αυτού που δε μπορεί να ονειρευτεί, που δε μπορεί να δημιουργήσει, που δε μπορεί να βγει μπροστά και να πάρει τη ζωή του στα χέρια του.

Σας θέλει αυτή η εποχή γενιά των 700 ευρώ (ή των 500, μετά μνημονίου).  Σας θέλει μετανάστες και αποθαρρυμένους –παρότι μορφωμένους  και επιστήμονες. Σας θέλει «αναλώσιμους»  και όχι ανθρώπους, συνεργάτες, βοηθούς, υπαλλήλους.

Λυπάμαι για τα δάκρυά σου Ηρώ. Μου ράγισαν την καρδιά μου. Γιατί ήταν τα δάκρυα ενός παιδιού που ξεκίνησε να ανέβει στην κορυφή του καναπέ (στη δική του πρόκληση, τη μεγάλη κορυφή, τη φτασμένη για άλλους) και όχι μόνο δεν του είπαν «μπράβο», αλλά το κατέβασαν απότομα, πριν καλά –καλά αισθανθεί τη χαρά του κατακτητή  απ’ αυτό το μικρομέγαλο κατόρθωμά του.

Είναι δύσκολη εποχή και δεν ξέρω τι μπορεί να γίνει. Ξέρω όμως πως αξίζεις μπράβο για την προσπάθειά σου και ξέρω πως μπορείς να κάνεις πολλά, γιατί είσαι ικανή και έχεις δύναμη.

Συνέχισε λοιπόν να ανεβαίνεις.

Μη σε πτοούν οι αναποδιές, ούτε οι απότομες καταβάσεις.

Ανέβα στα πιο ψηλά σημεία που μπορείς με εμπιστοσύνη στον εαυτό σου και με πείσμα στους καιρούς και στους ανθρώπους που σε αποθαρρύνουν.

Κι όλες αυτές οι αναποδιές  θα είναι κάποτε παλιές, μικρές απογοητεύσεις.

* * * * * * *
Για την Ηρώ

Για το μωρό που έχει ο καθένας μας μέσα του

ΜΩΡΟ
Ένα μωρό, μωρό παιδί χρόνια
έχει κρυφτεί στο σώμα μου
τρώει μπογιές, καρδιές, φωτιές, χιόνια
και την κολώνια μου.

Μέρα νύχτα κλαίει
"δε με θες" μου λέει,
τρέχει στην μπανιέρα γυμνό.
Λούζει τα μαλλιά μου
πλένει τα φιλιά μου
βγάζει απ' την ψυχή μου καπνό.

Ένα μωρό, μωρό παιδί χρόνια
έχει κλειδιά απ' το σπίτι μου
κάνει ζημιές, βρωμιές, χαρές, ψώνια
κάτω απ' τη μύτη μου.

Χρόνια μ' αρρωσταίνει
χρόνια μου γελά
μου 'χες πει θα ζούμε καλά...
Μούρη μου σπασμένη
ρούχα μου απαλά
σου 'χα πει θα ζούμε καλά.

Ένα μωρό-μωρό παιδί φως μου
για να με δεις το χτένισα
κι αν μ' αγαπάς
καιρό-καιρό δως μου
δώρο στο γέννησα.

Χρόνια ερωτευμένο
παραμυθιασμένο
μ' ένα μυαλουδάκι γερό,
που όταν λέει "πεθαίνω"
τρέχω του μαθαίνω,
τι θα πει μωρό μου
"Μπορώ"

Μουσική: Νίκος Αντύπας
Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου
Πρώτη Εκτέλεση: Άλκηστις Πρωτοψάλτη




* * * * * *
Για τον Κ.

Αν δεν μας αφήσετε να ονειρευόμαστε, εμείς δε θα σας αφήσουμε να κοιμηθείτε!"

Δημιουργία: http://movimientovisual.org/
Μετάφραση/Υπότιτλοι: http://www.youtube.com/user/omadeon/

Το βίντεο το είδα στο site του Πιτσιρίκου: http://pitsirikos.net/
με παραπομπή στο http://omadeon.wordpress.com/

Τετάρτη 18 Μαΐου 2011

Δεν μπόρεσα να σε δω.
Είδα μόνο μια τούφα από τα μαλλιά σου, κάτω από το λευκό σεντόνι που σκέπαζε το αδύνατο κορμί σου.
Δυο βράδια πριν, κατέβηκες τα σκαλιά φρέσκια και χαμογελαστή, μετά τον απογευματινό σου ύπνο.
Σε φίλησα εκείνο το βράδυ.
Σε φίλησα και δυο βράδια μετά, βυθισμένη στο μόνιμο ύπνο. Ήρεμη και γαλήνια, χωρίς ίχνος ζωής στο λεπτό σου κορμί και στο άσπρο πρόσωπό σου.
Σου γράφω για να σου πω πως ήμασταν όλοι εκεί.
Τα 4 παιδιά σου, τα 10 εγγόνια σου,  τα 16 δισέγγονά σου κι άλλο ένα που πρόκειται να γεννηθεί.
Σε λίγο θα έρθει στη ζωή και το πρώτο σου τρισέγγονο που το περίμενες με τόση λαχτάρα!
Ήμασταν όλοι εκεί και ήταν τόσο ζωηρή η ατμόσφαιρα, σαν να ήταν μέρα γιορτινή.
Και ήταν.
Γιατί κατάφερες και έφυγες απ' τη ζωή στα 89 σου χρόνια, αφήνοντας μας όλους πίσω ζωντανούς και γερούς.
Κι ήσουν τόσο περήφανη γι 'αυτή την οικογένεια που δημιούργησες και τόσο χαρούμενη που την έβλεπες να μεγαλώνει.
Κι αυτό είναι το όμορφο στη ζωή!
Κι αυτό ήταν το όμορφο στη ζωή σου!
Καλό ταξίδι γιούτσο μου!
Καλό ταξίδι γιαγιά Ρήνα!

Για τον Μπο

Εκείνη τη μέρα περίμενα να έρθει στο γραφείο ένας συνεργάτης από το γραφείο του Σ.Κ.
Ήταν μια υπέροχη, ηλιόλουστη μέρα και, καθώς μεσημέριαζε, δεν είχα καθόλου όρεξη να δουλέψω (πόσο μάλλον με έναν άνθρωπο που δεν είχα ξανασυνεργαστεί).
...
Μόλις άνοιξε η πόρτα, έστριψα το κεφάλι για να σε δω.
(Η είσοδός σου αυτή στο γραφείο και στη ζωή μου θα καταγραφεί ανεξίτηλα στη μνήμη μου και θα παίζεται καρέ-καρέ στην οθόνη του μυαλού μου για πάντα.)
Καθώς διέσχιζες το μεγάλο άδειο χώρο ανάμεσα στην είσοδο και το γραφείο μου, με τα παράθυρα αριστερά σου να σε λούζουν με φως, ήσουν ένα δώρο για τα μάτια μου από τον αττικό ουρανό και τον ήλιο.
Το αποκορύφωμα δε, σ' αυτή τη -σαν όραμα- είσοδο σου, ήταν το χαμόγελό σου!
Μετά από εκείνη τη μέρα -ευτυχώς!- είχα πολλές άλλες ευκαιρίες να σε δω και να σε γνωρίσω και να σ' αγαπήσω.
Γνώρισα έναν πολύ όμορφο άνθρωπο, με όνειρα και προβληματισμούς, με μεγάλο απόθεμα αγάπης κι ανθρωπιάς.
Κάθε φορά που δουλεύαμε μαζί ήταν μια εκδρομή στη λιακάδα και στην ομορφιά.
Και πόσο λυπάμαι που δεν μπόρεσα να έρθω στην παράσταση- ακόμα τα βάζω με τον εαυτό μου και την τύχη μου, που αντί να με φέρουνε στο Ρέντη, με αφήσανε στη Χαλκίδος (και πάλι καλά που ήρθαν η Μ. και ο Π. να με βοηθήσουν με τα γραφειοκρατικά του ατυχήματος).
...
Θυμάμαι όλες τις συζητήσεις μας για την τέχνη και τα βιβλία, γι' αυτά που αγαπάμε και οι δυό με τόσο πάθος.
Θυμάμαι το βράδυ που γνώρισα και τον Λεώ, στο μπαράκι δίπλα στο σπίτι σου. Πόσο ανάγκη είχαμε όλοι να συζητάμε, να προβληματιζόμαστε και τελικά να μοιραζόμαστε.
Αυτά αγάπησα σε σένα και εύχομαι να μην αλλάξεις ποτέ!
Εύχομαι όλα σου τα όνειρα να τα πραγματοποιήσεις, γιατί είμαι σίγουρη ότι μπορείς.
Χαίρομαι που στη ζωή μου γνώρισα τόσο σπουδαίους ανθρώπους και μπορώ να τους αισθάνομαι και να τους αποκαλώ φίλους μου.

* * * * * * *
Για τον Μπο

Θανάσης Βέγγος: Όλα είναι δρόμος!

29 Μαΐου 1927-3 Μαΐου 2011

Θυμάσαι Γιάννη εκείνο το υπέροχο βράδυ στην Επίδαυρο;
Η βροχή δεν έδιωξε κανέναν από τους θεατές, που όρθιοι μέσα στη βροχή τον χειροκροτούσαμε για πολύ ώρα, ενώ εκείνος σεμνός και δακρυσμένος, υποκλίνονταν μπροστά μας ευχαριστώντας μας.

Ο Θανάσης Βέγγος ήταν ένας ανώτερος άνθρωπος και αυτό "πέρναγε" ακόμη και μέσα από την τηλεόραση, ακόμα και στις πιο μικρές στιγμές της επικοινωνίας του με το κοινό.
Μεγαλώσαμε με τις ταινίες του και θα μεγαλώσουμε και τα παιδιά μας μ' αυτές.
Θα ξαναδούμε το " Όλα είναι δρόμος" του Παντελή Βούλγαρη, γιατί μας συγκλόνισε το βλέμμα του, ο χορός του και η ηθική του χαρακτήρα που υποδύθηκε.






Καλό ταξίδι!

χωρίς σχόλια

Εν Ελλάδι ούτε πωλείται ούτε αγοράζεται άνθρωπος.
Αργυρώνητος ή δούλος παντός γένους και πάσης θρησκείας είναι ελεύθερος, άμα πατήση επί Ελληνικού εδάφους.

Σύνταγμα της Ελλάδος, άρθρο 9, Εφημερίδα της κυβέρνησης, αριθμός 5 στις 18 Μαρτίου 1844
* Το 1832 η Ε' Εθνοσυνέλευση Ναυπλίου στο Ναύπλιο ψήφισε το «Ηγεμονικόν Σύνταγμα» το οποίο δεν εφαρμόστηκε, όμως μετά από την εξέγερση της Γ' Σεπτεμβρίου 1843, παραχωρήθηκε το Σύνταγμα της Ελλάδος του 1844, απ' όπου και το άρθρο.

Τι θέλεις να γίνεις όταν μεγαλώσεις;

Ελπίζω σ΄ έναν κόσμο που δε θα χρειάζεται να δεις τη γνώση σαν εργαλείο για επαγγελματική αποκατάσταση μόνο. Που θα χαίρεσαι να σπουδάσεις γιατί θα σου δοθεί η ευκαιρία να μάθεις από σπουδαίους ανθρώπους και να ακονίσεις το μυαλό σου και τον εαυτό σου μαζί με πολλούς άλλους.
Θα είσαι όμως έτοιμος να βιοποριστείς σε άλλη κατεύθυνση, αλλά δε θα σε θλίβει αυτό, ούτε θα σου δημιουργεί το αίσθημα της αποτυχίας, γιατί ο ουσιαστικός σκοπός των σπουδών σου θα έχει επιτευχθεί: θα έχεις γίνει καλύτερος άνθρωπος, πιο δυνατός νους και πιο καλλιεργημένος.

Λυπάμαι όταν βλέπω ανθρώπους που γράφουν και δεν μπορούν να γράψουν σωστά το στοιχειώδες λεξιλόγιο (δε μιλάμε για εξεζητημένους όρους, αλλά για καθημερινές εκφράσεις και λέξεις). Κι αυτό θεωρώ ότι πρέπει να το κατέχεις όταν πια είσαι ένας μορφωμένος άνθρωπος.
Κι όμως, έχουμε συνδέσει την μόρφωση με την επαγγελματική επιτυχία (κι όχι πως είναι άσχετα, αλλά δε μπορεί το ένα να αντικαθιστά το άλλο). Σίγουρα η μόρφωση είναι προϋπόθεση μιας επαγγελματικής επιτυχίας, τουλάχιστον για τις επιστήμες. Όμως δεν χρειάζεται να γίνεις επιστήμονας, για να είσαι μορφωμένος άνθρωπος.

Βλέπω αυτά τα παιδιά που ετοιμάζονται για τις εξετάσεις και βλέπω στα σκληρά από το άγχος πρόσωπά τους, την αγωνία για την εξέλιξη της προσπάθειάς τους.
Τα περάσαμε όλοι αυτά τα άγχη και υπήρξα κι εγώ στη θέση τους και τους καταλαβαίνω. Όμως δε δέχομαι και δεν αντέχω, το φορτίο που πάνε να τους φορτώσουν και την εξέλιξη που δημιουργήσαμε στη ζωή μας -και στη ζωή τους, ώστε μια αποτυχία στις εξετάσεις να σε βάζει αμέσως στον  "περιθωριακό κύκλο" των μελλοντικά ανεπάγγελτων-ανεπιτυχόντων (δηλαδή των χωρίς καριέρα -όπου η λέξη "καριέρα", βέβαια, μεταφράζεται πάντα σε χρήμα).
Θέλω λοιπόν να τους πω τα όνειρά μου. Θέλω σήμερα, που πάλι θα έχουν φροντιστήριο και θα διαβάζουν, να τους πω να σταματήσουν για λίγο, να κλείσουν τα μάτια και να θυμηθούν πως ένοιωθαν, όταν ήταν παιδιά και τους ρωτούσε κάποιος: "τι θέλεις να γίνεις όταν μεγαλώσεις;"
Να θυμηθούν πως δεν έβλεπαν χρήματα, ή κοστούμια, αλλά ένοιωθαν χαρούμενοι και γεμάτοι ελπίδα και απαντούσαν ένα σωρό τρέλα ή λογικά, όμως έψαχναν με περηφάνια και φαντασία να βρουν αυτή τη λέξη, που θα συνόδευε την άλλη σπουδαία: "μεγαλώνω".
Θέλω να τους πω πως πρέπει να συνεχίσουν δυνατά - ένας μήνας έμεινε ακόμα!
Όμως ας έχουν στο μυαλό τους και στην καρδιά τους όταν πάνε να δώσουν εξετάσεις, ότι οι μέρες αυτές είναι μέρες χαράς, είναι μέρες γιορτής, όσο κι αν τις επισκιάζει το άγχος κι όποιο κι αν  αν είναι το αποτέλεσμα.
Είναι η προσπάθειά τους να γίνουν καλύτεροι άνθρωποι. Είναι η προσπάθειά τους να μάθουν και να μάθουν απ' τους σπουδαγμένους, όπως έγραφε ο Καβάφης.
Κι αν τώρα είναι αναγκασμένοι να εξεταστούν με όρους ζούγκλας, πίεσης και άγχους, ας έχουν όμως στο μυαλό τους ένα όνειρο. Ας ελπίζουμε όλοι μαζί, ότι κάποτε τα παιδιά -τα παιδιά μας, θα επιλέγουν να σπουδάζουν και θα έχουν δικαίωμα να επιλέξουν ό,τι θέλουν να σπουδάσουν χωρίς να υπερισχύει το άγχος, αλλά η χαρά.
Και τότε οι ημέρες των εξετάσεων θα είναι μέρες γιορτής!
Καλή επιτυχία παιδιά και καλά όνειρα!

* * * * * * * * * * * *
Για τον Βασίλη
Για την Κατερίνα
Για όλα τα παιδιά που ετοιμάζονται για τις πανελλ-αδικες εξετάσεις

Οικοδομώ την άβυσσο

Έτσι λέει ο Νίκος Καζαντζάκης στο βιβλίο του "Ασκητική".
Έτσι θέλω να λέω κι εγώ. Κι όχι μόνο σαν κάποιος που θέλει να φτιάξει έναν όμορφο κόσμο, μα πρώτα-πρώτα, σαν κάποιος που θέλει να φτιάξει τον εαυτό του, να διαμορφώσει τη δική του, την προσωπική άβυσσο σ' έναν όμορφο κόσμο.
Και τώρα είναι μια καλή στιγμή να κοιτάξουμε όλοι μέσα μας και να δούμε τι είναι άξιο να κρατήσουμε και τι θα πετάξουμε. Τι θα βγάλουμε στην επιφάνεια και τι θα κρύψουμε,- αν δε μπορούμε να το νικήσουμε.
Είναι η ώρα να επαναπροσδιοριστούμε σαν άνθρωποι και να επαναπροσδιορίσουμε τις αξίες μας.
Χάνονται από τον κόσμο μας οι άνθρωποι που έφεραν κάποια κουλτούρα, που μας δίδαξαν με τη ζωή τους και μας πλούτισαν με τα καλλιτεχνήματά τους.
Η άβυσσος παραμονεύει στα φτηνά πρότυπα και στα δήθεν ιδεολογήματα. Στη νοοτροπία του προσωπικού συμφέροντος και της εξαγοράς των ανθρώπινων αξιών.
Κι εμείς πρέπει κάπου να σταθούμε, για να σηκώσουμε τον κόσμο ψηλά, να κινήσουμε τη γη, όπως είπε κι ο Αρχιμήδης.

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
Για τον Κωστή από τη Θεσσαλονίκη

Καλό ταξίδι...

... Στον όγδοο μήνα της, είν' η ελπίδα μου...



* * * * * * * * * * * * * *
Για το Νίκο Παπάζογλου

Μια μικρή ιστορία, ή "Ο πεχλιβάνης"

Τελικά η ιστορία επαναλαμβάνεται!;
Στις μικρές ζωές μας και στη μικρή ιστορία του ανθρώπου στη γη.
Από μικρό παιδί θυμάμαι τη γιαγιά μου να μας λέει το βράδυ "καλό ξημέρωμα".΄Ποτέ δεν καταλάβαινα γιατί το έλεγε αυτό κάθε βράδυ, αφού θεωρούσα τόσο δεδομένο ότι και την άλλη μέρα το πρωί θα μας έλεγε καλημέρα...
Κι όταν ήταν μια γιορτή ή τα γενέθλιά μας, η ευχή της ήταν "να είστε καλά παιδιά μου και να μη ζήσετε ποτέ πόλεμο!".
Τότε δεν καταλάβαινα. Τώρα καταλαβαίνω. Δεν ξέρω, αλλά καταλαβαίνω.

Με όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας δε μπορώ παρά να ανησυχώ κι εγώ, να προβληματίζομαι και να θυμώνω.
Δε μπορώ να είμαι ήσυχη όσο βλέπω και αισθάνομαι τόσο πιεστική την καθημερινότητα γύρω μας.
Καταφέραμε εμείς οι άνθρωποι στα λίγα χρόνια που ζούμε πάνω σ' αυτόν τον πλανήτη να γράψουμε μια μικρή ιστορία με πολλές ανισότητες, με πολλές αντιθέσεις και με άσκοπη καταστροφή. Ζούμε και ξαναζούμε οι γενιές των καθημερινών ανθρώπων, τα ίδια γεγονότα με άλλα πρόσωπα και σε άλλους χρόνους, αλλά χωρίς να έχουμε ξεφύγει από πρακτικές και λύσεις παρελθοντικές.
Και φτάσαμε σήμερα να μιλάμε (πάλι) όπως παλιά, για χρέος, για χρεοκοπία, για δανεισμούς, για "στήριξη".
Και φτάσαμε σήμερα να διαπραγματευόμαστε πάλι το ποιοι είμαστε και να στεκόμαστε ανάμεσα στους άλλους όχι σαν ίσοι κι όχι κατά πρόσωπο.
Δε μου αρέσει αυτό που ζούμε. Όχι η φτώχεια, όχι η ανέχεια, αλλά η εγκατάλειψη. Κι εγκαταλειφθήκαμε τελικά από μας τους ίδιους, όχι απ' τους άλλους.
Ξεχάσαμε και χάσαμε τη βασική ηθική, το ανθρώπινο. Ξεχάσαμε και χάσαμε την αλληλοϋποστήριξη. Την ανθρωπιά.
Αυτό μας δίδαξαν, αυτό μας πούλησαν κι εμείς αγοράσαμε. Αγοράσαμε μαζί με τους τόννους βλακωδών ψευτοαναγκών και αξεσουάρ τη σίγουρη εξέλιξη μιας ζωής μίζερης και κλεισμένης μέσα στο προσωπικό μας συμφέρον και στους τέσσερις τοίχους μας (βαμμένους όμως με τα νέα οικολογικά χρώματα και γεμάτους με μοντέρνα έπιπλα που πλαισιώνουν το χόμ σίνεμα).


Κάποια μέρα όμως,  όπως λέει ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου στο τραγούδι του "Ο Πεχλιβάνης"...
"τα μελισσάκια θα γυρνούν γύρω απ΄ τις πολυθρόνες, και το νερό το κρύσταλλο θα ρέει απ' τις οθόνες".
Όταν θά' ρθει ο αέρας ο Πεχλιβάνης...

Για το κορίτσι που σκέφτεται

Ναι. Το κορίτσι που σκέφτεται. Το κορίτσι που γράφει. Το κορίτσι που διαβάζει.
Όμορφα είναι αυτά τα κορίτσια, όπως μου έγραψες. Όμορφα και γλυκά.
Αυτά τα κορίτσια που πονάνε κι αντί να κλαίνε, διαβάζουν ένα Κούντερα και το φιλοσοφούν.
Όμορφα...
Περπατάνε μέσα στη βροχή και σκέφτονται ποίηση και ταξίδια.
Αγαπάνε με πάθος και ονειροπολούν.
Ακούνε τραγούδια της Τζόνι Μίτσελ και πίνουνε κρασί.
Ονειρεύονται να ταξιδέψουν για να πάνε σε ροκ συναυλίες μαζί με τα παιδιά τους.
Γελάνε και παρηγορούνται μαζί, γιατί ένας μόνο δε φτάνει -ούτε για το ένα, ούτε για το άλλο.

Τι ωραία τα φέρνει η ζωή και μπλέκουν οι ζωές μας.
Τι κρίμα που δε μπορούμε πια να είμαστε η μια δίπλα στην άλλη.
Μπορούμε όμως να συνεχίσουμε να ονειρευόμαστε μαζί - από μακριά.
Γι΄αυτό γράφω.

* * * * * * * * * *
Για την Ανδριάνα

Πειραγμένα τραγούδια

"16 πειραγμένα τραγούδια του Βαγγέλη Γερμανού"!
Αγόρασα αυτό το δίσκο μόλις βγήκε.
Η φωτογραφία του Βαγγέλη Γερμανού ένα όνειρο - τι όμορφος!
Όμορφος άνθρωπος, όμορφος άντρας!
(Στο λιτό site  http://www.vagelisgermanos.gr/ το βιογραφικό του είναι ένα γλυκό ποίημα.
Αξίζει να το διαβάσεις.)

Οι επανεκτελέσεις - διασκευές μια ευχάριστη έκπληξη.
Τα τραγούδια όλα αγαπημένα και τρυφερά.
Μέσα σ΄όλα, αυτό εδώ το ξεχώρισα:

ΤΟ ΓΡΑΜΜΑ
Στίχοι - μουσική - πρώτη εκτέλεση: Βαγγέλης Γερμανός.
Στο δίσκο είναι διασκευασμένο από τον Μανώλη Φάμελο και τους ποδηλάτες.

Πήρα το γράμμα σου χθες βράδυ
μέσα στ' αμάξι, το διάβασα στα πεταχτά
κι ήρθες ακτίνα στο σκοτάδι
με τα τρελά σου, γιαπωνέζικα φιλιά.

Πήρα τη γεύση σου χθες βράδυ
την μυρωδιά σου, που πότισε το γκρι χαρτί
και έγινε το χαρτί καράβι
κι η μυρωδιά σου, τ' ανοιγμένο του πανί.

Βγαίνω περίπατο στα φώτα
σε κάποιου φίλου, το σπίτι τρέχω να κρυφτώ
δεν είναι τίποτα σαν πρώτα
ήρθε ένας μάγος κι άλλαξε το σκηνικό.

Κάπνισα ατέλειωτα τσιγάρα
πάνω στο τζάμι, που θαμπώνει ο καπνός
κάτι παράξενα σινιάλα
και το όνομά σου, ζωγραφίζει ένα φως.



* * * * * * * * * * *
Για τη Χ. και τον Β.

Τι να σου χαρίσω;

Τι να σου χαρίσω που να σου δείξει όλη μου την αγάπη;
Τι να σου χαρίσω για τα τόσα χρόνια, τις ώρες, τις στιγμές που μου χάρισες τόσα χαμόγελα και τόση φιλία απλόχερα;
Από μικρά παιδιά είμαστε φίλες, σαν αδερφές, από τότε που καπνίζαμε στα κρυφά παρέα και μου κρατούσες το βιβλίο για να σου πω την ιστορία.
Από τότε που παίζαμε στο στενό μέχρι τότε που περνάγαμε τα Σαββατοκύριακα στο Πολύγωνο με βιντεοκασέτες και παγωτό.
Πάντα με την ομορφιά στην ψυχή σου και το χαμόγελο στο στόμα σου.
Ησουν κοντά μου και ήμουν κοντά σου σε δύσκολες, σε όμορφες και σε τρελές στιγμές!
Κι όταν αποφάσισα να γυρίσω πίσω χαιρόμουν γιατί θα είμαστε και πάλι κοντά, δίπλα-δίπλα...

Θέλω να σου πω πόσο χαίρομαι που είμαστε πάλι μαζί.
Θέλω να σου πω να μείνεις όπως είσαι - όπως ήσουν πάντα!
Θέλω να σου πω πως μ' αρέσει να σε βλέπω να μεγαλώνεις!
Θέλω να σου πως σε θαυμάζω γι' αυτό που είσαι και για τη δύναμη που έχεις.
Θέλω να σου πω πως σ΄αγαπάω πολύ!

Αυτό είναι το δώρο μου.

* * * * * * * *
Για την Αλέκα

Τί να θυμηθώ...

Μη πετάει φτερό στο πέλαγο
και μαντάτο απ΄την Αθήνα.
΄Τι να θυμηθώ, απ' τα μάτια σου
που' χω να τα δω ένα μήνα...

Στ' άγρια σοκάκια της ψυχής
ψάχνω, μα δε σ΄ανταμώνω.
Α! να κοιμηθώ, να σ' ονειρευτώ
που με ξέχασες και λιώνω.

Ούτε που σαλεύει το νερό.
Ούτε που μιλούν οι γλάροι.
Μού άργησες πολύ,
πες μου πως θα' ρθεις
πριν να σβήσουνε οι φάροι...

Μουσική-Στίχοι: Νίκος Ζούδιαρης

*

Τραγούδι: Απόστολος Ρίζος

Οι στιγμές

Μέσα στο μυαλό μας και στην ψυχή μας τελικά υπάρχει πάντα ένα κουτί,ένα κουτάκι -πιο μικρό ή πιο μεγάλο δεν έχει σημασία - που αποθηκεύουμε τη βασική τροφή τους, την ουσία: στιγμές!

Στιγμές όμορφες, στιγμές δυνατές, γεμάτες ένταση, πάθος, θλίψη, αγάπη, απελπισία, χαρά.
Το πρώτο μας φιλί, η πιο πικρή απογοήτευση, το πιο μεγάλο λάθος, το πιο μεγάλο πάθος, το πιο λάθος πάθος. Η πρώτη εξομολόγηση, η μεγαλύτερη χαρά, η πιο σκληρή απόρριψη, η πιο γλυκιά γεύση. Η λατρεμένη μορφή, η πιο όμορφη ευωδιά, το απέραντο κενό, η απόλυτη ελευθερία, το μεγαλύτερο ψέμα, το κρυφό μυστικό.

Τις ώρες της μοναξιάς, τις ώρες της ευτυχίας ή της απελπισίας ανοίγεις αυτό το κουτί και βυθίζεσαι στο παρελθόν και στη μαγεία του. Ξεπερνάς το χρόνο και το χώρο και γυρνάς εκεί, εκεί που διαλέγεις.
Στην άβυσσο ή στον ουρανό, σε ένα σοκάκι ή σε μια παραλία με τον αέρα να σου ανακατεύει τα μαλλιά, σ' ένα παγκάκι κλαμμένη ή σε μια θερμή αγκαλιά κλεισμένη.
Με άλλα πρόσωπα, σε άλλο χρόνο, σ' εκείνη τη στιγμή.
Ζεις και ξαναζείς όσο θες και όποτε θες αυτή τη στιγμή. Το δωμάτιο μεταμορφώνεται σε μια πλατεία, σε ένα ανθοπωλείο, σε ένα καφέ. Το σκηνικό στήνεται μαγικά και τα πρόσωπα ξαναζούν μπροστά σου, απείραχτα από το χρόνο, όπως τότε.
Και κάθε φορά είναι μοναδική, γιατί εσύ κάθε φορά είσαι ένας άλλος άνθρωπος. Μα όλα τα άλλα ίδια.
Κι έτσι κρατάς ζωντανή την ανάμνηση, αλλά μεγαλώνεις μαζί μ' αυτή, μέσα απ' αυτή.
Γι' αυτό μαζεύεις εκεί, σ' αυτό το κουτί, ότι πιο δυνατό, ότι πιο γλυκό και τρυφερό κι ότι πιο πικρό έχεις ζήσει.

Κι όταν πια γεμίσεις την ψυχή σου και το μυαλό σου μ' αυτή τη στιγμή, απλά κλείνεις το κουτί...

* * * * * * *
Για τη Λιλή

Κρύσταλλοι

Η παγωνιά αυτών των ημερών, έκανε τα δέντρα της λίμνης μας σαν κρυστάλλινους πολυέλαιους...

Ξημέρωμα

Απών

Είναι ένα γκρίζο πρωινό.
Στην άκρη της λίμνης κοιτάζω το τοπίο απέναντι.
Η λίμνη ήρεμη και σιωπηλή.
Ο θόρυβος απ' τα αυτοκίνητα δε μ' αφήνει ν' ακούσω τα πουλιά, που περιμένουν μια διακοπή της κυκλοφορίας για να μου θυμίσουν πως είναι εδώ.
Οι κορυφές των βουνών κάτασπρες απ' το χιόνι και τα δέντρα μπορστά στη λίμνη ξερά, δίχως φύλλα.
Σημαδεύει το τοπίο η είδηση πως κάποιος λείπει από κοντά μας.
Κι όμως η μέρα προχωράει - η ζωή προχωράει.
Όσο περνάει η ώρα η λίμνη γίνεται πιο γαλάζια κι ο ουρανός πιο φωτεινός.
Τα πουλιά κελαηδούν πια τόσο δυνατά, που σκεπάζουν τους ήχους των οχημάτων.
Τα δέντρα σιγά-σιγά θα αρχίσουν να βγάζουν πράσινα φύλλα και να φουσκώνουν και να γεμίζουν τριγύρω άνθη και πρασινάδα.
Ο ήλιος έχει ανέβει ψηλά. Φωτίζει και δίνει ζωηράδα στα χρώματα.
Περιμένω την άνοιξη.

* * * * * * * * * * *
Για τον Κύριο Τέλη

Το όλα και (ή) το τίποτα

Τελικά εμείς οι άνθρωποι τα θέλουμε όλα (τι εγωιστικά ζωάκια που είμαστε)!
"Τα ζήτησα όλα απ' τη ζωή μου, τα πλήρωσα με την ψυχή μου" τραγουδάει η Χαρούλα Αλεξίου.
Τραγουδάω κι εγώ μαζί της...
Όχι πως μετανιώνω για το τίμημα της ψυχής, αλλά ψάχνω να βρω τι γίνεται μ' αυτό το "όλα".
Δεν καταλαβαίνω ποια δύναμη είναι αυτή που μας σπρώχνει να τα ζήσουμε όλα - η επιβίωση ή ο θάνατος: το όλα, ή το τίποτα;

* * * * * * *
Για τη Μέλα

Το γράμμα

Κι όμως είναι όμορφο στην εποχή μας, να περιμένεις το γράμμα.
Να περιμένεις κάθε πρωί κατεβαίνοντας για τη δουλειά, να ψάχνεις στο γραμματοκιβώτιο και να αισθάνεσαι απογοήτευση κάθε φορά που δεν έχει έρθει. Την ίδια αυτή στιγμή της απογοήτευσης να σε πλημμυρίζει η ελπίδα: αύριο, θα' ρθει αύριο!
Κι όταν έρθει... Όλα είναι μαγικά: το χαρτί, το γραμματόσημο, ακόμα κι η σφραγίδα του ταχυδρομείου που επισημοποιεί την αλήθεια της αλληλογραφίας σου, ότι αυτός ο φάκελος ταξίδεψε από την άλλη άκρη του κόσμου, της χώρας σου, της πόλης σου για σένα.
Ο γραφικός χαρακτήρας είναι αναγνωρίσιμος κι αγαπημένος. Τα γράμματα χορεύουν στο ρυθμό που χτυπάει η καρδιά σου: τι να γράφει άραγε;;;
Και ψάχνεις το χώρο και το χρόνο που "τελετουργικά" θα γίνει η αποκάλυψη του περιεχομένου του.
Όχι τώρα που είναι όλοι στην τηλεόραση και έχει φασαρία στο σπίτι. Πρέπει το σκηνικό να είναι υποβλητικό για να γίνει η αποκάλυψη. Να σιωπήσουν όλα τα άλλα,για να ακουστεί μόνο αυτό.
Τελικά περιμένεις την ώρα που το σπίτι θα είναι ήσυχο, θα κοιμούνται όλοι κι εσύ θα καθήσεις στο μπαλκόνι για να προσθέσεις και την ομορφιά του τοπίου στο φαντασμαγορικό θέαμα του. Το ανοίγεις προσεκτικά, ευλαβικά αν και η ανυπομονησία σου έχει  κάνει τα χέρια σου να τρέμουν (μα γιατί ξεχνάς πάντα να πάρεις ένα χαρτοκόπτη;!).
Μετά από προσεκτικές κινήσεις αλλά με μικρά ατυχηματάκια που χαλάνε τελικά την άψογη αισθητική του φακέλου, βγάζεις το πολυπόθητο φύλο χαρτιού και αρχίζεις να διαβάζεις τη ζωγραφιά από γράμματα που έφτιαξε η αγάπη κάποιου για σένα:
Αγαπημένη μου...

* * * * * * *
Για τη Γωγώ

Nirvana - Where Did You Sleep Last Night? (Unplugged In New York)

... κι ο νέος...!!!!

*************
Για το Γιώργο

Lead Belly - Where Did You Sleep Last Night? (1944) (TRUE STEREO)

ο παλιός...

Καλή χρονιά, είπαμε???

Καλή χρονιά!
Αυτή η μικρή (?) παύση με βοήθησε να ησυχάσω, αλλά μου στέρησε τη χαρά να μοιράζομαι με ανθρώπους που αγαπώ αυτά που με απαχολούν, αυτά που σκέφτομαι κι αυτά που ονειρεύομαι.
Σύντομα θα διαθέσω πολύ χρόνο για όλα αυτά.
Μέχρι τότε, πολλά φιλιά σε όλους όσους αγαπώ και πολλές όμορφες ευχές για πολλές όμορφες στιγμές το 2011.
Και καλό μήνα!
***

Παύση.