Ένα σπίτι κι ένα βιβλίο

Το σπίτι είναι οι άνθρωποι. Είναι η μυρωδιά από το μεσημεριανό φαγητό και τα παραψημένα κουλουράκια.
Είναι τα γέλια που έχουν αφήσει μια αύρα που ταξιδεύει ακόμα μέσα στο δωμάτιο και τα κλάματα που έχουν εξατμιστεί στον αέρα του.
Το σπίτι το κουβαλάμε μαζί μας, σαν τη χελώνα.
Είμαστε εμείς, όλα όσα νοιώθουμε κι όλα όσα σκεφτόμαστε.
Κάποια όχι και τόσο καλή εποχή στη ζωή μου, μπήκα στο σπίτι μου και μου φάνηκε ότι αντίκρισα ένα σπίτι με μαύρους τοίχους. Έτσι ένοιωθα μέσα μου κι έτσι έβλεπα καιτο χώρο.

Μια τέλεια περιγραφή για το πως 'αλλάζει' ο χώρος και το δωμάτιο σε στιγμές απελπισίας έχει κάνει στο βιβλίο του "Ο αφρός των ημερών" ο Μπορίς Βιάν. Είναι ένα βιβλίο που αξίζει έτσι κι αλλιώς, αλλά ειδικά αυτή η περιγραφή είναι συγκλονιστική.

Θέλω ένα φωτεινό σπίτι γεμάτο ήλιο, χαρά και καλή διάθεση στη ζωή μου.
Θέλω ήχους που να με κάνουν να αισθάνομαι όμορφα και να θέλω να τραγουδήσω, να χορέψω μαζί τους.
Θέλω μυρωδιές που ξυπνούν μέσα μου την παιδικότητα, τη φροντίδα και την αγάπη. Η μυρωδιά της μαμάς, η μυρωδιά του μωρού, του φρεσκομαγειρεμένου φαγητού.
Θέλω ένα σπίτι ζεστό, να με αγκαλιάζει σαν καταφύγιο και σαν φωλιά.

Νομίζω ότι το βρήκα.
Και νομίζω ότι θα καταφέρω να το φτιάξω μαζί μ' αυτούς που αγαπώ.

* * * * * * *
Για τη Λιλή