Μου είπαν κι εγώ άκουσα

Κάθε άνθρωπος που γνωρίζεις μπορεί να σε διδάξει. Να σε μάθει και να σου δείξει πράγματα και δρόμους που δεν είχες δει.
Κι εγώ έμαθα πολλά από πολλούς ανθρώπους που με δίδαξαν ακόμα και με μια φράση τους, με ένα τους σχόλιο ή με κάποια ιδέα τους.
Θυμάμαι αυτά που μου είπαν:

- Είναι δύσκολο να είσαι άνθρωπος.
Ο Αχιλλέας

- Πρέπει να φοβάσαι όταν παίρνεις μια μεγάλη απόφαση στη ζωή σου. Αλλιώς δεν είναι τόσο σημαντική όσο νομίζεις.
Ο Χρίστος

- Μη φοβάσαι να πέσεις. Το χώμα είναι φίλος.
Ο Ματ

- Με τον άνθρωπο που θα διαλέξεις για ταίρι σου, να μπορείς να σκέφτεσαι φωναχτά.
Η Ρέα

- Όταν έχεις πολλά προβλήματα, δεν πελαγώνεις. Τα βάζεις στη σειρά και τα λύνεις ένα-ένα.
Ο αδερφός μου

- Κάτι πολύ όμορφο δε χαλάει εύκολα. Θέλει πολύ μεγάλη προσπάθεια.
Ο Κ

- Να κοιτάς μπροστά κι όχι τον (ελληνικό) καφέ, όταν τον σερβίρεις, γιατί θα χυθεί.
Ο Νικόλας

- Σε κάθε βήμα που κάνω, πατάω πάνω στο παρελθόν μου.
Η Πάστα-Φλώρα (Ελένη)

Βραδύτητα

Είναι μια από αυτές τις καταπληκτικές (ή καταθλιπτικές;) μέρες που δε μπορεί να είσαι αλλού, παρά μόνο στα Γιάννενα!

Πολλές φορές, όταν σκέφτομαι κάποιες λέξεις, έρχεται στο νου μου μια εικόνα, οπτικοποιείται η λέξη. Έτσι αυτό εδώ το τοπίο, αυτή η σημερινή μέρα είναι η εικόνα που θα μπορούσε να συνοδεύει στο λεξικό του μυαλού μου, το λήμμα της πόλης μου.

Ο ουρανός είναι συννεφιασμένος και υπάρχει μια μουντή ατμόσφαιρα. Οι δρόμοι είναι βρεγμένοι και βρέχει αραιά και λιγοστά, ίσα-ίσα που να διατηρείται αυτή η υγρασία και να μη στεγνώνει η άσφαλτος.
Ένα ανεπαίσθητο αεράκι κουνάει χαλαρά τα κλαδιά των δέντρων και σε ξυπνάει όπως αγγίζει το πρόσωπό σου πρωί-πρωί.

Η πόλη είναι ήσυχη και οι ρυθμοί αργοί. Σε πλημμυρίζει μια τρυφερότητα και σε παρασύρει σε βραδύτητα.

Ο Μίλαν Κούντερα λέει στο ομότιτλο βιβλίο του για τη 'βραδύτητα', πως είναι ο ρυθμός της απόλαυσης και της μνήμης ενώ η ταχύτητα ο ρυθμός της λησμονιάς και της στέρησης από το αίσθημα της ικανοποίησης.
Εδώ, τέτοιες μέρες σαν σήμερα το αισθάνεσαι αυτό. Νοιώθεις ότι "ζεις" αυτή τη στιγμή που κοιτάς αυτό το τοπίο και σε γεμίζει αυτή η εικόνα ευχαρίστηση και ζωντάνια. Και μια γλυκιά μελαγχολία.


Μια κούπα με ζεστή σοκολάτα στα χέρια και ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου να τραγουδάει τον Τειρεσία.


Καλή μέρα!

* * * * * * * *

Για τη Λυδία

Το 'ποτέ' και το 'πάντα'

Είναι κάποιες λέξεις που είναι στ' αλήθεια πολύ μεγάλες.
Όπως αυτές οι δύο δισύλλαβες λεξούλες. Αλλά κάτι παράξενο συμβαίνει όταν τις λέω:

το 'πάντα' (όχι, το ζωάκι, το άλλο) με ενοχλεί ΠΑΝΤΑ, γιατί συνήθως το χρησιμοποιώ σε μια πρόταση με αρνητικό περιεχόμενο ("πάντα καθυστερείς", "πάντα θέλεις να γίνεται το δικό σου" ). Είναι σαν να κατηγορώ τον άλλον ότι έχει φτιάξει έναν κανόνα, με τον οποίο ζει τη ζωή του επαναλαμβάνοντας μια άσχημη συμπεριφορά, από τον οποίο δεν υπάρχει καμία περίπτωση να ξεφύγει.

Ευτυχώς υπάρχει κι αυτό για τις τρυφερές στιγμές "θα είμαι μαζί σου για πάντα", "θα σ' αγαπώ πάντα" που όσο μεγαλώνω δεν το χρησιμοποιώ συχνά (η σοφία λένε έρχεται με τα χρόνια). Και το πάντα της διαπαιδαγώγησης ¨πάντα φοράμε ζώνη στο αυτοκίνητο", "πάντα πλένουμε τα χέρια πριν φάμε" που δε με ενοχλεί καθόλου να το λέω, δε θέλω όμως να σκεφτώ πόσο ενοχλητικό μπορεί να είναι για το παιδί μου που το ακούει...


Το χειρότερο όμως είναι το "ποτέ".

Εκτός από το "ποτέ" της διαπαιδαγώγησης που είναι χρήσιμο να φτιάχνεις τους κανόνες αποφυγής "ποτέ δεν χτυπάμε τα άλλα παιδάκια", "ποτέ δεν περπατάμε μόνοι μας στο δρόμο" υπάρχει και το άλλο, των δηλώσεων. Κάτι μαγικό συμβαίνει: όταν θα πω "ποτέ δεν θα έκανα 'αυτό'" είναι σαν να βάζω στόχο 'αυτό' να το κάνω. Κι όταν το κάνω, θυμάμαι ΑΚΡΙΒΩΣ πότε και που και σε ποιόν έκανα αυτή τη δήλωση.

Αυτή η στιγμή του flashback, είναι μια στιγμή που απ' τη μια σε γεμίζει ενοχές κι απ' την άλλη σε κάνει να νιώθεις πως δεν ελέγχεις τη ζωή σου (ή μήπως πως την ελέγχεις με λάθος τρόπο;).

Λες και κάθε φορά που δηλώνεις το "ποτέ", καρφιτσώνεις μια πινέζα στον πίνακα με τα σχέδιά σου (to do) για να μην υπάρχει περίπτωση να το ξεχάσεις -ποτέ!

* * * * * * * * * * * * * * * * * * *

Για τη Μεταξία και το Φίλιππο

Hasta la vista!

Νοσταλγία

Θα σου τηλεφωνήσω αύριο, μόλις ξυπνήσω. Σάββατο!
Θα κανονίσουμε να πάμε για καφέ, στον Αγγελό, όπως κάθε Σάββατο.
Θα περπατήσουμε αγκαζέ τον πεζόδρομο, θα χαζέψουμε και θα σταματήσουμε στο περίπτερο: τσιγάρα και περιοδικά. Κι ένα sudocu.

Θα καθίσουμε δίπλα-δίπλα και θα μιλάμε πίνοντας καφεδάκι. Κάθε λίγο θα χτυπάει το κινητό πότε της μιας και πότε της άλλης. Θα μιλάς στο κινητό κι εγώ θα κάνω γκριμάτσες και θα γελάμε, ή θα ακούω τη συνομιλία σου και θα κάνω σχόλια 'παντομίμα' (και πάλι θα γελάμε).
Θα μιλήσουμε για όλα τα χαζά, θα μιλήσουμε και για τα σοβαρά και φυσικά θα μιλήσουμε και γι' αυτούς: για τους άντρες!
Ειδικά και γενικά.


Θα πάμε σπίτι και θα αρχίσουμε να μαγειρεύουμε. Κάτι πρόχειρο, αλλά πάντα με μια μικρή παρέμβαση ίσα-ίσα για να κάνουμε τη διαφορά, για να δημιουργήσουμε κάτι καινούριο, για να δοκιμάσουμε μια νέα γεύση. Θ' ανοίξουμε ένα μπουκάλι κρασί και θα καθίσουμε στο τραπέζι συζητώντας και πάλι, γελώντας και πάλι.
Μόλις φάμε θα αράξουμε να δούμε τηλεόραση. Εγώ θα πάρω τη στάση που με ξεκουράζει κι εσένα σε κάνει να γελάς. Και θα κρατάω και το ποτήρι με το κρασί. Το αγαπημένο μου ποτήρι με το αγαπημένο μου κρασί.

Το απόγευμα θα βγούμε στο μπαλκονάκι για καφέ. Θα κοιτάζουμε και θα σχολιάζουμε διάφορα ή θα ξανα-ασχοληθούμε με το μεγάααλο μας θέμα; (τους άντρες).

Και μόλις νυχτώσει θα πάμε στη μάμα να καθίσουμε να πιούμε λίγο ελληνικό καφεδάκι. Να χαζολογήσουμε και να γελάσουμε (πάλι) μέχρι να το πάρω απόφαση να πάω για ύπνο, αργά, ή να πάμε παρέα να πάρουμε καμιά ταινιούλα και να φτιάξουμε και λίγο ποπκόρν.
Πόσα όμορφα Σάββατα.
Πόσες όμορφες μέρες.
Με γέλια, με ηρεμία, με σένα.

Τώρα εσύ θα κατεβαίνεις το δρόμο για το λιμάνι και θα σε πνίγουν οι βουκαμβίλιες κι η λιακάδα. Εγώ, στην άλλη μεριά του χάρτη. Όμως βλέπω πάντα μπροστά μου το πρόσωπό σου κάθε φορά που σε σκέφτομαι. Ακούω πάντα το γέλιο σου κάθε φορά που φέρνω στο νου μου κάποια από εκείνες τις μέρες, από εκείνες τις στιγμές.

Πήραμε διαφορετικούς δρόμους. Έχουμε διαφορετικούς προορισμούς. Θα ζήσουμε άλλα απογεύματα, θα ζήσουμε άλλα Σάββατα. Θα περπατήσουμε σε άλλα λιθόστρωτα και θα πιούμε σε άλλα ποτήρια κόκκινο κρασί. Η μια χωρίς την άλλη.

Αλλά το ξέρουμε κι οι δυο, πως το ταξίδι είναι ο προορισμός.

* * * * * * * *

Για τη Γωγώ

Όταν έχεις μάτια, βλέπεις!;;;

Τελικά, όταν είσαι ερωτευμένος κάτι γίνεται με τη χημεία μέσα σου και μάλλον επηρεάζονται τα όργανα, τα μέλη και φυσικά ο εγκέφαλος.

Δεν εξηγείται αλλιώς το πόσο αισθάνεσαι δυνατό όλο σου το κορμί και το πως αναδεικνύεται όλη σου η κρυμμένη ενέργεια και ομορφιά, έτσι που όποιος σε συναντά στο δρόμο να σου λέει: "Μα τι κάνεις εσύ κι έχεις ομορφύνει έτσι; εσύ λάμπεις!!!"

Πως να εξηγήσεις το ότι κάθε φορά που είσαι με το ταίρι σου τα χέρια σου δεν ελέγχονται και δε μπορείς να κρατηθείς μακριά του, λες και το κορμί του είναι ένας μαγνήτης που η μορφή του είναι αυτή, η μία και μοναδική, που εφάπτεται στο δικό σου κορμί.

Αλλά αυτό που είναι υπερβολικό είναι τελικά το πόσο επηρεάζει ο έρωτας τα μάτια σου.

Βλέπεις τον άνθρωπό σου εμφανισιακά σαν το πιο όμορφο πλάσμα που υπάρχει στη γη! Απομονώνεις χαρακτηριστικά του και τα εκθειάζεις. Βρίσκεις υπέροχο το στραβό δοντάκι και λατρεύεις τον άχαρο τρόπο που περπατάει, σαν τη μαμά που θαυμάζει το παιδάκι της στα πρώτα του δειλά βήματα.



Το πιο παράλογο όμως του έρωτα είναι πώς καταφέρνεις να δικαιολογείς όλες τις παραξενιές, τις άσχημες συμπεριφορές και τις ιδιαιτερότητες του αποδέκτη του έρωτά σου. Δε θες να πιστέψεις πως το πλάσμα που ερωτεύτηκες έχει ελαττώματα. Προφανώς, δε μπορεί να δεχτεί ο εγωισμός σου ότι το αντικείμενο του πόθου σου είναι ένας γήινος!

Ότι κι αν κάνει το δέχεσαι και το δικαιολογείς προκειμένου να παραμείνει αψεγάδιαστο το πρότυπό σου, ο 'θεός' σου.

Δε βλέπεις.

Δεν παρατηρείς.

Δεν απογοητεύεσαι.

Διατηρείς στο μυαλό σου μια κατάσταση ευφορίας, ευτυχίας. Κι ότι κι αν κάνει το έτερο σου ήμισυ, που ανατρέπει αυτή την κατάσταση, απλώς απομακρύνεται από το 'τοπίο' σαν αν μην έγινε ποτέ.

Δε θα χαλάσει τίποτε αυτή την εικόνα που θες να διατηρήσεις. Την εικόνα του άλλου, που τροφοδοτεί τη δική σου τελικά εικόνα: ότι βρήκες, ανακάλυψες -ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ- την ευτυχία!



* * * * * * * * * * * * * * * * * *

Για τη Μπι και τη Δέσποινα

Βιβλία, Βιβλίααα...

-Θέλω να αγοράσω ένα βιβλίο.

-Τι βιβλίο;

-Χρειάζομαι ένα λεξικό. Αλλά θα κοιτάξω γενικώς. μμμμ... μου αρέσει να ψάχνω με τις ώρες στο βιβλιοπωλείο ...

-Τι να το κάνεις το βιβλίο; Να, μπες στο ίντερνετ και γράψε γουγουγου-τελεία-κάτι-παύλα-κάτι άλλο-τελεία-κομ και θα βρεις τα πάντα.

-Μα... θέλω το βιβλίο. Μου αρέσει το βιβλίο. Μου αρέσει να φυλλογυρίζω τις σελίδες του, να μυρίζω το χαρτί, να βλέπω και να αγγίζω τα γράμματα. Είναι ... χειροπιαστό! Και είναι γεμάτο με αφιερώσεις, σημειώσεις, αναμνήσεις στο εσώφυλλο ή στην τελευταία σελίδα (τουλάχιστον έτσι είναι τα δικά μου).


Δε θα ξεχάσω την εποχή που με φίλες ανταλλάσσαμε βιβλία και σημειώναμε η καθεμιά τις φράσεις και τις παραγράφους που μας άρεσαν. Κι όταν μετά, επέστρεφε η καθεμιά το βιβλίο πίσω, ήταν γεμάτο από τις υπογραμμίσεις και τις σημειώσεις της άλλης. Κι ήταν τόσο ωραίο να βλέπεις τι άγγιξε από αυτό το κείμενο τον άνθρωπο που γνωρίζεις. Κι ήταν τόσο όμορφο να βλέπεις πως κάποια σημεία ήταν κοινά υπογραμμισμένα από το στυλό σου κι από το -διαφορετικού χρώματος- στυλό της φίλης σου.

Το "Αποσπάσματα Ερωτικού Λόγου" του Ρολάν Μπαρτ είναι από τα πιο ποικιλο- υπογραμμισμένα (και όχι άδικα).

Και δε γίνεται να μη σημειώσεις στο βιβλίο με τα 100 Ερωτικά Σονέτα του Πάμπλο Νερούδα. Η Αλέκα δίπλα από κάθε τίτλο σημείωνε κι ένα σχόλιο: Υπέροχο! Φανταστικό! ή ένα απλό τσεκάρισμα (εγκρίνεται), για εκείνα που απλά της άρεσαν.


Άσε τι έγινε με το ¨Οι παλιές αγάπες πάνε στον Παράδεισο" της Μάρως Βαμβουνάκη... Το διαβάζαμε μαζί με τη Μαρία. Ήταν η εποχή που ψάχναμε κι οι δύο απεγνωσμένα τον έρωτα και στο παρελθόν και στο μέλλον, αλλά -τι κρίμα, όχι στο -τότε- παρόν. Μας είχε ενθουσιάσει τόσο το πάθος της ηρωίδας του βιβλίου και είχαμε ταυτιστεί τόσο πολύ μαζί της, που καταργήσαμε τα ονόματά μας κι ακόμα -πόσα, 10 χρόνια μετά;- αποκαλούμε και συστήνουμε η μια την άλλη 'Μέλα'.

- Τι έλεγα λοιπόν; Α, ναι.

Πάω να αγοράσω ένα βιβλίο.


* * * * * * * * * * * *

Για σένα Μέλα μου

Πού' σαι Θανάση;

Καμιά φορά λοιπόν υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι ... ακριβώς έτσι: Θανάσης! Δηλαδή, άνθρωποι που περνούν από τη ζωή σου, κι όχι απλά περνούν, αλλά την αναστατώνουν, τη σαρώνουν, γίνονται κομμάτι της (και κομμάτι σου) και μετά... απλώς, εξαφανίζονται (Θανάσης, δηλαδή!).
Κι εσύ, κάθε φορά που τους αναζητάς και τους ξαναφέρνεις στο μυαλό σου, απορείς και αναπολείς "Πού' σαι Θανάση;"
Κάποια στιγμή είχα έναν 'όντως' Θανάση, φίλο καλό και συνάδελφο άριστο που δεθήκαμε και χαθήκαμε πολύ. Κι όταν τον αναζητούσα και συζητούσα στις παρέες για το πως χαθήκαμε έτσι, δίχως λόγο, μου' λέγαν οι κοινοί γνωστοί μας: "έτσι είναι ο Θανάσης"!
Εδώ και λίγο καιρό λοιπόν, αισθάνομαι λες και όλοι μας - μα όλοι μας- να έχουμε γίνει Θανάσηδες.
Δε μπορούμε να βρεθούμε, δε προλαβαίνουμε καν να τηλεφωνηθούμε, μάλλον αδιαφορούμε. Λέμε πως ο λόγος που χαθήκαμε είναι τα παιδιά, οι υποχρεώσεις, η δουλειά αλλά η αλήθεια είναι πως αδιαφορούμε ο ένας για τον άλλον, παραμελούμε ο ένας τον άλλον, θεωρούμε δεδομένο ο ένας τον άλλον και καταλήγουμε ή ο ένας ή ο άλλος, αλλά όχι μαζί.
Θέλω λοιπόν να ξαναπάρω πίσω το όνομά μου!
Θέλω να ξαναφέρω πίσω τους φίλους μου, θέλω να ξαναζήσω μαζί τους τη ζωή μου και να μοιράζομαι το χρόνο μου μαζί τους. Να μη βρίσκω πια δικαιολογίες που δεν παίρνω τηλέφωνο, που δεν περνάω να τους δω, που δεν μοιράζομαι πια τα μικρά και καθημερινά μαζί τους. Κι αρχίζω σήμερα!

* * * * * * * * * * *
Για το Θανάση...

Scripta manent

Κάτι να μείνει...
Τα γραπτά μένουν! κι εγώ θέλω να αφήσω εδώ τις ιδέες μου, τις σκέψεις μου, τις ανησυχίες μου. Να γράψω γι' αυτούς και γι΄αυτά που αγαπώ. Για τα όμορφα (και για τα άσχημα).Και κάτι θα μείνει...
Καλή αρχή!

* * * * * * * * * * * * * * * * * * *
Για τον Κωστή και το Δημήτρη