"Κι έρχεται η στιγμή να αποφασίσεις, με ποιους θα πας και ποιους θα αφήσεις."
Από το τραγούδι του Διονύση Σαββόπουλου "Οι παλιοί μας φίλοι"

Έτσι είναι.
Κάθε φορά που διαλέγεις ένα δρόμο, αποκλείεις τουλάχιστον έναν άλλο από την πορεία στη ζωή σου. Δε μπορούμε να τα έχουμε όλα. Είναι η κατάρα που κουβαλάει το υπερβολικό 'εγώ' που έχουμε μέσα μας.
Για καθετί που κερδίζεις, πρέπει να χάσεις κάτι.
Για καθετί που κατακτάς, πρέπει να παραιτηθείς από κάτι άλλο.
Για μένα η επιλογή ήταν πάντα μια: ο έρωτας.
Είμαι ερωτευμένη με τον έρωτα.
Θέλω να ζω στην τρέλα και στην παραζάλη αυτής της παραμορφωτικής πραγματικότητας που μου προσφέρει αυτό το συναίσθημα.
Θέλω να με συνεπαίρνει η φαντασίωση και να χάνομαι στις ονειροπολήσεις και στις αγωνίες που μου προκαλεί αυτή η άγρια ομορφιά του.
Και θέλω να ξοδεύω τον εαυτό μου και τη ζωή μου σ' αυτόν, γιατί με κάνει να νοιώθω ζωντανή και γεμάτη και την πιο μικρή στιγμή που με τυλίγει το συναίσθημά του.
Και είμαι έτοιμη πάντα να χάσω όλα τα άλλα, για να έχω αυτό: ένα ταξίδι στον εαυτό μου και στον άλλον, λέξεις που γίνονται παραμιλητά και υποσχέσεις, καθημερινές αναστατώσεις και αγωνίες και τρελός ενθουσιασμός και ανακούφιση ταυτόχρονα.
Κι είμαι έτοιμη να χάσω σε μια στιγμή τα πάντα, γιατί έχω ζήσει τη στιγμή που τα είχα όλα.
Κι είμαι έτοιμη να δώσω και να δοθώ χωρίς να φοβάμαι, αλλά και με δέος.
Κι είμαι έτοιμη να παραδεχτώ πως παραχωρώ τη δύναμή μου στον άλλο, και να αφεθώ να γίνω ένα μαζί του.

Εσύ;