Μια μέρα στη Ραφήνα

Έχουμε μαγειρέψει για νιοστή φορά κοτόπουλο με σταφύλια.
Έχουμε ανάψει και το τζάκι.
Κι έρχεται κι ένας γείτονας και ρωτάει εμάς γιατί δεν έχει ρεύμα στο σπίτι του(!).
(Να φύγετε κύριε, να πάτε αλλού!)
. . .

Εκείνη κάθεται στο καναπέ κι εγώ ανοίγω την πόρτα να πεταχτώ να πάρω κάτι.
- Θα το πίστευες, μου λέει, αν τη μέρα που γνωριστήκαμε σου έλεγα ότι σήμερα θα βρισκόμαστε εδώ, ότι θα είχαμε ζήσει όλα αυτά;

Όχι. Δεν θα το πίστευα ποτέ. Δεν ήξερα και δεν συνειδητοποιούσα πώς οι άνθρωποι γίνονται μέρος της ζωής σου και πως διευρύνεται η οικογένειά σου από ανθρώπους, όχι μόνο από αδέρφια και ξαδέρφια και συγγενείς.
Βέβαια η τόση μελέτη στην "Ασκητική" του Νίκου Καζαντζάκη μάλλον με βοήθησε ν' ανοίξω την καρδιά μου και το μυαλό μου.
Κι οι Άνθρωποι που γνώρισα.
Και τα Χρόνια που πέρασαν.

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
Για την Πόπη (Καλλιόπη) Ποπάυ