Λυπάμαι.
Λυπάμαι που εσείς, οι νέοι άνθρωποι (οι πιο νέοι τέλος πάντων) ξεκινάτε την ενήλικη ζωή σας σε τόσο δύσκολες συνθήκες.
Πάντα η αρχή στην επαγγελματική ζωή είναι δύσκολη, αλλά εσείς δεν έχετε μόνο να παλέψετε την άγνοιά σας, τις απαιτήσεις όλων, τις χαμηλές αμοιβές και το προσωπικό σας άγχος. Σήμερα έχετε να παλέψετε και με όλη την απελπισία που κυβερνάει αυτόν τον τόπο, τις επιχειρήσεις και τους επιχειρηματίες.
Έχετε να παλέψετε για το δικαίωμά σας στην αγορά εργασίας, την ώρα που αυτή συρρικνώνεται και απανθρωποποιείται. Και σας χρεώνει, όλα εσάς τα νέα παιδιά, με την προσωπική απογοήτευση και τη μοναξιά αυτού που δε μπορεί να ονειρευτεί, που δε μπορεί να δημιουργήσει, που δε μπορεί να βγει μπροστά και να πάρει τη ζωή του στα χέρια του.
Σας θέλει αυτή η εποχή γενιά των 700 ευρώ (ή των 500, μετά μνημονίου). Σας θέλει μετανάστες και αποθαρρυμένους –παρότι μορφωμένους και επιστήμονες. Σας θέλει «αναλώσιμους» και όχι ανθρώπους, συνεργάτες, βοηθούς, υπαλλήλους.
Λυπάμαι για τα δάκρυά σου Ηρώ. Μου ράγισαν την καρδιά μου. Γιατί ήταν τα δάκρυα ενός παιδιού που ξεκίνησε να ανέβει στην κορυφή του καναπέ (στη δική του πρόκληση, τη μεγάλη κορυφή, τη φτασμένη για άλλους) και όχι μόνο δεν του είπαν «μπράβο», αλλά το κατέβασαν απότομα, πριν καλά –καλά αισθανθεί τη χαρά του κατακτητή απ’ αυτό το μικρομέγαλο κατόρθωμά του.
Είναι δύσκολη εποχή και δεν ξέρω τι μπορεί να γίνει. Ξέρω όμως πως αξίζεις μπράβο για την προσπάθειά σου και ξέρω πως μπορείς να κάνεις πολλά, γιατί είσαι ικανή και έχεις δύναμη.
Συνέχισε λοιπόν να ανεβαίνεις.
Μη σε πτοούν οι αναποδιές, ούτε οι απότομες καταβάσεις.
Ανέβα στα πιο ψηλά σημεία που μπορείς με εμπιστοσύνη στον εαυτό σου και με πείσμα στους καιρούς και στους ανθρώπους που σε αποθαρρύνουν.
Κι όλες αυτές οι αναποδιές θα είναι κάποτε παλιές, μικρές απογοητεύσεις.
* * * * * * * Για την Ηρώ
