Μην ξανάρθεις.
Ετούτη η γωνιά δεν σου αξίζει.
Είσαι τυχερός που έχεις μια μικρή γωνιά να κρύβεσαι.
Όταν βρέχει.
Όταν είσαι μόνος.
Όταν είσαι πληγωμένος.
Εδώ τα λουλούδια δεν τα βλέπει ο ήλιος.
Παλεύουν να γεννηθούν.
Παλεύουν να ανέβουν στο φως.
Μα δε λυπούνται.
Μόνο καμιά φορά, γέρνουν αποκαμωμένα.
Μέχρι την επόμενη ηλιαχτίδα.
Εδώ η βροχή είναι ασταμάτητη.
Κι αν καμιά φορά σταματάει, τρέχω να χορέψω για λίγο κάτω απ' τον ήλιο.
Με κούρασε να χορεύω μες στη βροχή.
Εδώ κοιμούντια τα βράδυα αγκαλιά οι άνθρωποι που γνώρισα.
Μοιράζονται την ίδια αγάπη.
Την αγάπη μου.
Κι όλα όσα τους πρόσφερα έρχονται και τ' ακουμπούν μπροστά στα πόδια μου.
Πόση ευγνωμοσύνη!
(Κι αν ήταν μόνο μια στιγμή κάθε χαρά, κάθε χάδι, κάθε βλέμμα
τι όμορφο να έρχονται μπορστά σου οι στιγμές και να σ' ευγνωμονούν.)
Εδώ, που λες, είναι πολλοί άνθρωποι.
Για σένα που είσαι μοναχικός, είναι μια τρελή αγορά
γεμάτη φωνές, κόσμο, ομιλίες, κλάματα, γέλια.
Δεν θα το άντεχε η ψυχή σου.
Η πεταλούδα που κουβαλάς μέσα σου είναι πολύ φοβισμένη.
-Ήταν ήδη πολύ οδυνηρή η μεταμόρφωσή της.-
Δεν θα άντεχε άλλες αλλαγές.
Προστάτεψέ την.
Πάρτην μακριά από δω.
Εδώ δεν έχει κλειδαριές πουθενά.
Δεν έχω τίποτα πιο πολύτιμο από τις στιγμές.
Κι αυτές είναι τόσο διάφανες, που αν θέλεις θα τις δεις να χορεύουν μέσα στο δωμάτιο.
Αρκεί να θες.
Και μη φοβηθείς να τις αγγίξεις.
Μη φοβηθείς να τις διαβάσεις.
Όλα όσα έχω είναι εδώ.
Κι όλα αυτά, είμαι εγώ.
Μα ξέχασα: εσύ φοβάσαι τους ανθρώπους.
Η μοναξιά είναι η παρηγοριά σου.
Μη με φοβάσαι, αλλά μείνε μόνος.
Μείνε εκεί, μακριά μου.
Δε χρειάζεται να νοιώθεις.
Δε χρειάζεται να χάσεις.
Εδώ είναι ο τόπος που όλα χάνονται κάθε μέρα.
Αλλά ξέρεις,έμαθα να το γλεντάω.
Όχι που έχασα.
Που έζησα.
Χορεύω κάτω απ΄τη βροχή κι αφήνω τις στιγμές να χορεύουν γύρω μου μαζί με τις σταγόνες.
Όταν έχεις χρόνο, έλα να με δεις.
Κι αν θες, χόρεψε μαζί μου.
Ή μόνος σου.
Όπως θες.
*******
Αφιερωμένο στη Νικόλ (που μου ζήτησε να ξαναγράψω)
