Το 'ποτέ' και το 'πάντα'

Είναι κάποιες λέξεις που είναι στ' αλήθεια πολύ μεγάλες.
Όπως αυτές οι δύο δισύλλαβες λεξούλες. Αλλά κάτι παράξενο συμβαίνει όταν τις λέω:

το 'πάντα' (όχι, το ζωάκι, το άλλο) με ενοχλεί ΠΑΝΤΑ, γιατί συνήθως το χρησιμοποιώ σε μια πρόταση με αρνητικό περιεχόμενο ("πάντα καθυστερείς", "πάντα θέλεις να γίνεται το δικό σου" ). Είναι σαν να κατηγορώ τον άλλον ότι έχει φτιάξει έναν κανόνα, με τον οποίο ζει τη ζωή του επαναλαμβάνοντας μια άσχημη συμπεριφορά, από τον οποίο δεν υπάρχει καμία περίπτωση να ξεφύγει.

Ευτυχώς υπάρχει κι αυτό για τις τρυφερές στιγμές "θα είμαι μαζί σου για πάντα", "θα σ' αγαπώ πάντα" που όσο μεγαλώνω δεν το χρησιμοποιώ συχνά (η σοφία λένε έρχεται με τα χρόνια). Και το πάντα της διαπαιδαγώγησης ¨πάντα φοράμε ζώνη στο αυτοκίνητο", "πάντα πλένουμε τα χέρια πριν φάμε" που δε με ενοχλεί καθόλου να το λέω, δε θέλω όμως να σκεφτώ πόσο ενοχλητικό μπορεί να είναι για το παιδί μου που το ακούει...


Το χειρότερο όμως είναι το "ποτέ".

Εκτός από το "ποτέ" της διαπαιδαγώγησης που είναι χρήσιμο να φτιάχνεις τους κανόνες αποφυγής "ποτέ δεν χτυπάμε τα άλλα παιδάκια", "ποτέ δεν περπατάμε μόνοι μας στο δρόμο" υπάρχει και το άλλο, των δηλώσεων. Κάτι μαγικό συμβαίνει: όταν θα πω "ποτέ δεν θα έκανα 'αυτό'" είναι σαν να βάζω στόχο 'αυτό' να το κάνω. Κι όταν το κάνω, θυμάμαι ΑΚΡΙΒΩΣ πότε και που και σε ποιόν έκανα αυτή τη δήλωση.

Αυτή η στιγμή του flashback, είναι μια στιγμή που απ' τη μια σε γεμίζει ενοχές κι απ' την άλλη σε κάνει να νιώθεις πως δεν ελέγχεις τη ζωή σου (ή μήπως πως την ελέγχεις με λάθος τρόπο;).

Λες και κάθε φορά που δηλώνεις το "ποτέ", καρφιτσώνεις μια πινέζα στον πίνακα με τα σχέδιά σου (to do) για να μην υπάρχει περίπτωση να το ξεχάσεις -ποτέ!

* * * * * * * * * * * * * * * * * * *

Για τη Μεταξία και το Φίλιππο

Hasta la vista!