ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ 2012

ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ
Ο Δημήτρης τρώει και ξαφνικά τον βλέπω μπουκωμένο, να μη μπορεί να καταπιεί.Του λέω να φτύσει τη μπουκιά του γιατί είναι πολύ το φαγητό.
Εκείνος το κάνει και αφού συνέρχεται μου λέει: -Μαμά, πνιγώθηκα!

ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ
Παίζουμε με τον "υπολογιστή" του Δημήτρη και κάθε φορά που απαντάει κάτι σωστά σε μια "άσκηση" του υπολογιστή, σηκώνω το χέρι μου και του λέω: -Κόλλα το! και χτυπάμε τις παλάμες μας.
Μετά από αρκετή ώρα, σε κάποια σωστή απάντηση έχω ξεχαστεί και δεν του το λέω. Σηκώνει εκείνος το χέρι και με ρωτάει: - Μαμά, να τα κολατίσουμε;

ΜΑΡΤΙΟΣ
Ο Δημήτρης θέλει να παίζουμε ρόλους και να μιλάμε σαν να είμαστε οι ήρωες από τα dvd που βλέπει κι από τα παραμύθια που διαβάζουμε. Θέλει να τον λέω Μπεν, κι εκείνος με φωνάζει Γκουέν, για να παίζουμε τον Μπεν Τεν, εκείνος Μπομπ κι εγώ Σάντυ για να παίζουμε Μπομπ Σφουγγαράκης κλπ.
Τελευταία διαβάζουμε κάτι παραμύθια και μου λέει μια μέρα:
-Πεντάμορφη, θέλεις να παίξουμε; (Να παίξουμε την Πεντάμορφη και το τέρας, δηλαδή.)
-Ναι, Δημήτρη μου, του απαντάω εγώ.
- Όχι Δημήτρη, Μαμά. Πες μου: Ναι, τέρας!

...

ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ
Ο Δημήτρης δοκίμασε πορτοκαλάδα με ανθρακικό και δεν του άρεσε γιατί του έκαψε το λαιμό του.
Ένα απόγευμα λοιπόν, πήγαμε στην πλατεία και καθίσαμε να πιούμε εκείνος χυμό κι εγώ αναψυκτικό.
Με το που ήρθε η σερβιτόρα να μας ρωτήσει τι θα πάρουμε, ο Δημήτρης απαντάει:
-Εγώ θέλω ένα χυμό και στη μαμά μου να φέρετε μια πορτοκαλάδα καπτή!
(καυτή!)
*

Είμαστε κάτι διάχυτες αισθήσεις...

* από το ποίημα του Κώστα Καρυωτάκη "Είμαστε κάτι ξεχαρβαλωμένες κιθάρες"

Είμαστε πλάσματα φτιαγμένα από τα ίδια υλικά.
Τα υλικά των άστρων και του σύμπαντος.
Από ζωή, ανάσα, γέλιο, δάκρυ.
Αυτό που μας ενώνει είναι η κοινή μοίρα. Η κοινή πορεία.
Αυτό που μας χωρίζει δεν το ξέρω. Δε θέλω να το ξέρω.
Κάθε φορά που πονάει ένας άνθρωπος πονάει όλη η ανθρωπότητα.
Κάθε φορά που ένα παιδί χαμογελάει, φωτιζόμαστε όλοι από το λαμπερό του πρόσωπο.
Νοιώθουμε όλοι τα ίδια συναισθήματα, σε μια εναλλαγή συναισθηματικής σκυταλοδρομίας.
Ζούμε όλοι τις ίδιες καταστάσεις, διαλέγοντας ο καθένας διαφορετικές επιλογές και λύσεις.
Ή και τις ίδιες.
Μα στο βάθος παραμένουμε όλοι άνθρωποι, απλοί θνητοί, που πορευόμαστε και ζούμε, χαιρόμαστε κι αγαπούμε, λυπόμαστε και θυμόμαστε.
Κι ελπίζουμε.
Και προχωρούμε.
Είναι τόσο σπουδαίο αυτό για να το παραβλέπουμε, κι όμως συμβαίνει.
Συμβαίνει να χάνουμε την εικόνα, να μην εστιάζουμε σωστά, να θεωρούμε ασήμαντα τα σημαντικά.

Μα έρχεται πάντα μια ευκαιρία να το θυμηθούμε, να ξαναβάλουμε στη σωστή σειρά τα πράγματα, να κοιτάξουμε πιο προσεκτικά και να ανακαλύψουμε πάλι τον άνθρωπο μέσα μας.
Και γύρω μας.
Περισσεύει τόσο η απελπισία και η αγωνία πια, που είναι ένα ρούχο πάνω στον καθένα μας, μια κοινή κουβέρτα που μας σκεπάζει όλους.

Μπορούμε να δούμε ο ένας με αγάπη τον άλλον.
Μπορούμε να κοιταχτούμε τώρα που είμαστε 'γυμνοί' και να δούμε πόσο όμοιοι είμαστε όλοι.
Αισθανόμαστε ο ένας τον πόνο του άλλου.
Χαιρόμαστε ο ένας με τη χαρά του άλλου.
Δεν έχουμε πια τίποτα άλλο να μοιραστούμε.
Έχουμε βρει το πιο σημαντικό: την ανθρωπιά μας.

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ!