Όλα καλά

Πέρασαν κιόλας είκοσι χρόνια.
Από τη μέρα που διαβάζαμε μαζί για τις εξετάσεις, περάσαμε στη μέρα που ψάχναμε κι οι δυο για το ταίρι μας. Και μετά - πάλι μαζί, που ψάχναμε η καθεμιά για τον εαυτό της. Και μετά μόνες κι η μια και η άλλη. Και μετά μαζί πάλι. Χαθήκαμε για λίγο - δύσκολο να αντέξεις τους ανθρώπους που σε ξέρουν καλά, τις ώρες που ζεις τα μεγάλα λάθη.
Κι απ' όλες τις στιγμές που μοιραστήκαμε, δε θα ξεχάσω το βράδυ που ήρθες στο σπίτι μετά από καιρό, και μου είπες: "Τι θα κάνουμε;"
Και τότε κατάλαβα πως ποτέ δεν πάψαμε να είμαστε μαζί.
Πως κάθε μεγάλη στιγμή της ζωής σου εγώ ήμουν πάντα εκεί, κι εσύ το ίδιο για μένα.
Πως ήμουν η οικογένειά σου, η αδερφή σου, η φίλη σου.
Κι είσαι και συ για μένα.
Τόσα χρόνια μακριά από την οικογένειά μου, το σπουδαιότερο πράγμα που κατάφερα ήταν αυτό: να φτιάξω μια οικογένεια εκεί. Κι εσύ είσαι σίγουρα μέλος της.
Κι όλοι αυτοί οι άνθρωποι που μου άνοιξαν το σπίτι τους, την καρδιά τους εκεί.
Ποτέ δεν την αγάπησα την Αθήνα. Όμως οι άνθρωποι που γνώρισα είναι πολυαγαπημένοι και πολύτιμοι για μένα.
Τώρα θα σε δω στη νέα σου ζωή, με τους νέους ανθρώπους στην οικογένειά σου. Κι εσύ εμένα.
Και ξέρω πως τίποτε δεν θα ήταν έτσι, όπως είναι τώρα, αν δεν είχαμε ζήσει όσα μοιραστήκαμε, τότε.
Τελικά, όλα καλά!

* * * * * * *
Για τη Ντι