Όταν έχεις μάτια, βλέπεις!;;;

Τελικά, όταν είσαι ερωτευμένος κάτι γίνεται με τη χημεία μέσα σου και μάλλον επηρεάζονται τα όργανα, τα μέλη και φυσικά ο εγκέφαλος.

Δεν εξηγείται αλλιώς το πόσο αισθάνεσαι δυνατό όλο σου το κορμί και το πως αναδεικνύεται όλη σου η κρυμμένη ενέργεια και ομορφιά, έτσι που όποιος σε συναντά στο δρόμο να σου λέει: "Μα τι κάνεις εσύ κι έχεις ομορφύνει έτσι; εσύ λάμπεις!!!"

Πως να εξηγήσεις το ότι κάθε φορά που είσαι με το ταίρι σου τα χέρια σου δεν ελέγχονται και δε μπορείς να κρατηθείς μακριά του, λες και το κορμί του είναι ένας μαγνήτης που η μορφή του είναι αυτή, η μία και μοναδική, που εφάπτεται στο δικό σου κορμί.

Αλλά αυτό που είναι υπερβολικό είναι τελικά το πόσο επηρεάζει ο έρωτας τα μάτια σου.

Βλέπεις τον άνθρωπό σου εμφανισιακά σαν το πιο όμορφο πλάσμα που υπάρχει στη γη! Απομονώνεις χαρακτηριστικά του και τα εκθειάζεις. Βρίσκεις υπέροχο το στραβό δοντάκι και λατρεύεις τον άχαρο τρόπο που περπατάει, σαν τη μαμά που θαυμάζει το παιδάκι της στα πρώτα του δειλά βήματα.



Το πιο παράλογο όμως του έρωτα είναι πώς καταφέρνεις να δικαιολογείς όλες τις παραξενιές, τις άσχημες συμπεριφορές και τις ιδιαιτερότητες του αποδέκτη του έρωτά σου. Δε θες να πιστέψεις πως το πλάσμα που ερωτεύτηκες έχει ελαττώματα. Προφανώς, δε μπορεί να δεχτεί ο εγωισμός σου ότι το αντικείμενο του πόθου σου είναι ένας γήινος!

Ότι κι αν κάνει το δέχεσαι και το δικαιολογείς προκειμένου να παραμείνει αψεγάδιαστο το πρότυπό σου, ο 'θεός' σου.

Δε βλέπεις.

Δεν παρατηρείς.

Δεν απογοητεύεσαι.

Διατηρείς στο μυαλό σου μια κατάσταση ευφορίας, ευτυχίας. Κι ότι κι αν κάνει το έτερο σου ήμισυ, που ανατρέπει αυτή την κατάσταση, απλώς απομακρύνεται από το 'τοπίο' σαν αν μην έγινε ποτέ.

Δε θα χαλάσει τίποτε αυτή την εικόνα που θες να διατηρήσεις. Την εικόνα του άλλου, που τροφοδοτεί τη δική σου τελικά εικόνα: ότι βρήκες, ανακάλυψες -ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ- την ευτυχία!



* * * * * * * * * * * * * * * * * *

Για τη Μπι και τη Δέσποινα