χωρίς σχόλια

Εν Ελλάδι ούτε πωλείται ούτε αγοράζεται άνθρωπος.
Αργυρώνητος ή δούλος παντός γένους και πάσης θρησκείας είναι ελεύθερος, άμα πατήση επί Ελληνικού εδάφους.

Σύνταγμα της Ελλάδος, άρθρο 9, Εφημερίδα της κυβέρνησης, αριθμός 5 στις 18 Μαρτίου 1844
* Το 1832 η Ε' Εθνοσυνέλευση Ναυπλίου στο Ναύπλιο ψήφισε το «Ηγεμονικόν Σύνταγμα» το οποίο δεν εφαρμόστηκε, όμως μετά από την εξέγερση της Γ' Σεπτεμβρίου 1843, παραχωρήθηκε το Σύνταγμα της Ελλάδος του 1844, απ' όπου και το άρθρο.

Τι θέλεις να γίνεις όταν μεγαλώσεις;

Ελπίζω σ΄ έναν κόσμο που δε θα χρειάζεται να δεις τη γνώση σαν εργαλείο για επαγγελματική αποκατάσταση μόνο. Που θα χαίρεσαι να σπουδάσεις γιατί θα σου δοθεί η ευκαιρία να μάθεις από σπουδαίους ανθρώπους και να ακονίσεις το μυαλό σου και τον εαυτό σου μαζί με πολλούς άλλους.
Θα είσαι όμως έτοιμος να βιοποριστείς σε άλλη κατεύθυνση, αλλά δε θα σε θλίβει αυτό, ούτε θα σου δημιουργεί το αίσθημα της αποτυχίας, γιατί ο ουσιαστικός σκοπός των σπουδών σου θα έχει επιτευχθεί: θα έχεις γίνει καλύτερος άνθρωπος, πιο δυνατός νους και πιο καλλιεργημένος.

Λυπάμαι όταν βλέπω ανθρώπους που γράφουν και δεν μπορούν να γράψουν σωστά το στοιχειώδες λεξιλόγιο (δε μιλάμε για εξεζητημένους όρους, αλλά για καθημερινές εκφράσεις και λέξεις). Κι αυτό θεωρώ ότι πρέπει να το κατέχεις όταν πια είσαι ένας μορφωμένος άνθρωπος.
Κι όμως, έχουμε συνδέσει την μόρφωση με την επαγγελματική επιτυχία (κι όχι πως είναι άσχετα, αλλά δε μπορεί το ένα να αντικαθιστά το άλλο). Σίγουρα η μόρφωση είναι προϋπόθεση μιας επαγγελματικής επιτυχίας, τουλάχιστον για τις επιστήμες. Όμως δεν χρειάζεται να γίνεις επιστήμονας, για να είσαι μορφωμένος άνθρωπος.

Βλέπω αυτά τα παιδιά που ετοιμάζονται για τις εξετάσεις και βλέπω στα σκληρά από το άγχος πρόσωπά τους, την αγωνία για την εξέλιξη της προσπάθειάς τους.
Τα περάσαμε όλοι αυτά τα άγχη και υπήρξα κι εγώ στη θέση τους και τους καταλαβαίνω. Όμως δε δέχομαι και δεν αντέχω, το φορτίο που πάνε να τους φορτώσουν και την εξέλιξη που δημιουργήσαμε στη ζωή μας -και στη ζωή τους, ώστε μια αποτυχία στις εξετάσεις να σε βάζει αμέσως στον  "περιθωριακό κύκλο" των μελλοντικά ανεπάγγελτων-ανεπιτυχόντων (δηλαδή των χωρίς καριέρα -όπου η λέξη "καριέρα", βέβαια, μεταφράζεται πάντα σε χρήμα).
Θέλω λοιπόν να τους πω τα όνειρά μου. Θέλω σήμερα, που πάλι θα έχουν φροντιστήριο και θα διαβάζουν, να τους πω να σταματήσουν για λίγο, να κλείσουν τα μάτια και να θυμηθούν πως ένοιωθαν, όταν ήταν παιδιά και τους ρωτούσε κάποιος: "τι θέλεις να γίνεις όταν μεγαλώσεις;"
Να θυμηθούν πως δεν έβλεπαν χρήματα, ή κοστούμια, αλλά ένοιωθαν χαρούμενοι και γεμάτοι ελπίδα και απαντούσαν ένα σωρό τρέλα ή λογικά, όμως έψαχναν με περηφάνια και φαντασία να βρουν αυτή τη λέξη, που θα συνόδευε την άλλη σπουδαία: "μεγαλώνω".
Θέλω να τους πω πως πρέπει να συνεχίσουν δυνατά - ένας μήνας έμεινε ακόμα!
Όμως ας έχουν στο μυαλό τους και στην καρδιά τους όταν πάνε να δώσουν εξετάσεις, ότι οι μέρες αυτές είναι μέρες χαράς, είναι μέρες γιορτής, όσο κι αν τις επισκιάζει το άγχος κι όποιο κι αν  αν είναι το αποτέλεσμα.
Είναι η προσπάθειά τους να γίνουν καλύτεροι άνθρωποι. Είναι η προσπάθειά τους να μάθουν και να μάθουν απ' τους σπουδαγμένους, όπως έγραφε ο Καβάφης.
Κι αν τώρα είναι αναγκασμένοι να εξεταστούν με όρους ζούγκλας, πίεσης και άγχους, ας έχουν όμως στο μυαλό τους ένα όνειρο. Ας ελπίζουμε όλοι μαζί, ότι κάποτε τα παιδιά -τα παιδιά μας, θα επιλέγουν να σπουδάζουν και θα έχουν δικαίωμα να επιλέξουν ό,τι θέλουν να σπουδάσουν χωρίς να υπερισχύει το άγχος, αλλά η χαρά.
Και τότε οι ημέρες των εξετάσεων θα είναι μέρες γιορτής!
Καλή επιτυχία παιδιά και καλά όνειρα!

* * * * * * * * * * * *
Για τον Βασίλη
Για την Κατερίνα
Για όλα τα παιδιά που ετοιμάζονται για τις πανελλ-αδικες εξετάσεις

Οικοδομώ την άβυσσο

Έτσι λέει ο Νίκος Καζαντζάκης στο βιβλίο του "Ασκητική".
Έτσι θέλω να λέω κι εγώ. Κι όχι μόνο σαν κάποιος που θέλει να φτιάξει έναν όμορφο κόσμο, μα πρώτα-πρώτα, σαν κάποιος που θέλει να φτιάξει τον εαυτό του, να διαμορφώσει τη δική του, την προσωπική άβυσσο σ' έναν όμορφο κόσμο.
Και τώρα είναι μια καλή στιγμή να κοιτάξουμε όλοι μέσα μας και να δούμε τι είναι άξιο να κρατήσουμε και τι θα πετάξουμε. Τι θα βγάλουμε στην επιφάνεια και τι θα κρύψουμε,- αν δε μπορούμε να το νικήσουμε.
Είναι η ώρα να επαναπροσδιοριστούμε σαν άνθρωποι και να επαναπροσδιορίσουμε τις αξίες μας.
Χάνονται από τον κόσμο μας οι άνθρωποι που έφεραν κάποια κουλτούρα, που μας δίδαξαν με τη ζωή τους και μας πλούτισαν με τα καλλιτεχνήματά τους.
Η άβυσσος παραμονεύει στα φτηνά πρότυπα και στα δήθεν ιδεολογήματα. Στη νοοτροπία του προσωπικού συμφέροντος και της εξαγοράς των ανθρώπινων αξιών.
Κι εμείς πρέπει κάπου να σταθούμε, για να σηκώσουμε τον κόσμο ψηλά, να κινήσουμε τη γη, όπως είπε κι ο Αρχιμήδης.

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
Για τον Κωστή από τη Θεσσαλονίκη

Καλό ταξίδι...

... Στον όγδοο μήνα της, είν' η ελπίδα μου...



* * * * * * * * * * * * * *
Για το Νίκο Παπάζογλου

Μια μικρή ιστορία, ή "Ο πεχλιβάνης"

Τελικά η ιστορία επαναλαμβάνεται!;
Στις μικρές ζωές μας και στη μικρή ιστορία του ανθρώπου στη γη.
Από μικρό παιδί θυμάμαι τη γιαγιά μου να μας λέει το βράδυ "καλό ξημέρωμα".΄Ποτέ δεν καταλάβαινα γιατί το έλεγε αυτό κάθε βράδυ, αφού θεωρούσα τόσο δεδομένο ότι και την άλλη μέρα το πρωί θα μας έλεγε καλημέρα...
Κι όταν ήταν μια γιορτή ή τα γενέθλιά μας, η ευχή της ήταν "να είστε καλά παιδιά μου και να μη ζήσετε ποτέ πόλεμο!".
Τότε δεν καταλάβαινα. Τώρα καταλαβαίνω. Δεν ξέρω, αλλά καταλαβαίνω.

Με όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας δε μπορώ παρά να ανησυχώ κι εγώ, να προβληματίζομαι και να θυμώνω.
Δε μπορώ να είμαι ήσυχη όσο βλέπω και αισθάνομαι τόσο πιεστική την καθημερινότητα γύρω μας.
Καταφέραμε εμείς οι άνθρωποι στα λίγα χρόνια που ζούμε πάνω σ' αυτόν τον πλανήτη να γράψουμε μια μικρή ιστορία με πολλές ανισότητες, με πολλές αντιθέσεις και με άσκοπη καταστροφή. Ζούμε και ξαναζούμε οι γενιές των καθημερινών ανθρώπων, τα ίδια γεγονότα με άλλα πρόσωπα και σε άλλους χρόνους, αλλά χωρίς να έχουμε ξεφύγει από πρακτικές και λύσεις παρελθοντικές.
Και φτάσαμε σήμερα να μιλάμε (πάλι) όπως παλιά, για χρέος, για χρεοκοπία, για δανεισμούς, για "στήριξη".
Και φτάσαμε σήμερα να διαπραγματευόμαστε πάλι το ποιοι είμαστε και να στεκόμαστε ανάμεσα στους άλλους όχι σαν ίσοι κι όχι κατά πρόσωπο.
Δε μου αρέσει αυτό που ζούμε. Όχι η φτώχεια, όχι η ανέχεια, αλλά η εγκατάλειψη. Κι εγκαταλειφθήκαμε τελικά από μας τους ίδιους, όχι απ' τους άλλους.
Ξεχάσαμε και χάσαμε τη βασική ηθική, το ανθρώπινο. Ξεχάσαμε και χάσαμε την αλληλοϋποστήριξη. Την ανθρωπιά.
Αυτό μας δίδαξαν, αυτό μας πούλησαν κι εμείς αγοράσαμε. Αγοράσαμε μαζί με τους τόννους βλακωδών ψευτοαναγκών και αξεσουάρ τη σίγουρη εξέλιξη μιας ζωής μίζερης και κλεισμένης μέσα στο προσωπικό μας συμφέρον και στους τέσσερις τοίχους μας (βαμμένους όμως με τα νέα οικολογικά χρώματα και γεμάτους με μοντέρνα έπιπλα που πλαισιώνουν το χόμ σίνεμα).


Κάποια μέρα όμως,  όπως λέει ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου στο τραγούδι του "Ο Πεχλιβάνης"...
"τα μελισσάκια θα γυρνούν γύρω απ΄ τις πολυθρόνες, και το νερό το κρύσταλλο θα ρέει απ' τις οθόνες".
Όταν θά' ρθει ο αέρας ο Πεχλιβάνης...