Πέρασαν οι μέρες που μας πλήγωσαν...

στίχος από το τραγούδι του Διονύση Σαββόπουλου "Οι παλιοί μας φίλοι"

Ξέρω, πέρασες πολλά...
Ξέρω, πέρασες πολλά που ίσως ούτε μπορώ να φανταστώ και να νιώσω...
Όμως θέλω να σου μιλήσω.
Θέλω να σου πω, πως είσαι υποχρεωμένη να πας μπροστά.
Όχι απλά γιατί είσαι άνθρωπος, αλλά και γιατί είσαι ένας τέτοιος άνθρωπος: με ουσία, με αρχές, με δύναμη.
Μην αφήνεσαι. Μην παραιτείσαι. Όχι εσύ. Όχι άνθρωποι σαν κι εσένα.

Ακόμα και μέσα στη θλίψη που τυλίγει τα μάτια σου, βλέπω μια δυνατή ψυχή να ανατέλλει. Περιμένω αυτό το φως να σε πλημμυρίσει και να σου γιατρέψει τον πόνο. Να ξαναβρείς τον εαυτό σου, τη χαρά σου, τους προσωπικούς σου στόχους, τη ζωή σου.
Δεν υποτιμώ καθόλου τον πόνο σου και την απώλειά σου - πως θα μπορούσα άλλωστε! Τα σέβομαι και  συναισθάνομαι - όσο μπορώ - το βάρος που βαραίνει τις πλάτες σου.
Και περιμένω....
Περιμένω ο χρόνος να γαληνέψει τον πόνο, να σβήσει την οργή, να κάνει την κραυγή ψίθυρο και να κάνει ειρήνη με την απουσία.
Και το ξέρεις, πως οι άνθρωποι που σ' αγαπούν και σ' εκτιμούν θα είναι πάντα δίπλα σου να σε υποστηρίζουν, να σε στηρίζουν, να σου συμπαραστέκονται και να χτίζουν μαζί σου έναν άλλο κόσμο, καλύτερο, ανθρώπινο και τίμιο.
Ένας απ' αυτούς τους ανθρώπους κι εγώ, που κουβαλάω μέσα μου τις εικόνες από την παιδική μας ηλικία, από τα χρόνια της αθωότητας και της άγνοιας του κινδύνου και της θλίψης, από την εποχή των ονείρων και των άδολων σκέψεων.

Κουράγιο.
Ξέρεις καλύτερα απ' όλους πως είναι να παλεύεις τη ζωή.
Γιατί είσαι μαχητής.

**************
Για τη Γ.Ζ.