Σάββατο 20 Αυγούστου 2011

Να' μαι πάλι εδώ.. (ζωή είναι εφτά να πέφτεις, να σηκώνεσαι οχτώ...)

Είναι κάτι σταυροδρόμια, μαγεμένα
που συναντιόμαστε
και ύστερα, χανόμαστε...
Πόσες φορές,
δεν έκλαψα για σένα
που ζήσαμε μαζί τόσα πολλά.
και πια δε γνωριζόμαστε...

Σκέφτομαι ακούγοντας αυτό το τραγούδι, όλους αυτούς τους ανθρώπους που γνώρισα κι αγάπησα, και μοιράστηκα... τη ζωή μου! Που χωρίς αυτούς η ζωή μου δε θά' ταν η ίδια...
Θυμάμαι το Γ.Π. που έφυγε νωρίς από τη ζωή, αφού πρόλαβε να με διδάξει λογιστική, ικανοποιητικά για να μπορέσω να βιοποριστώ και να την αγαπήσω, στη συνέχεια.
Τον Κ.Δ. που με ενέπνευσε να δω τη λογιστική με φαντασία και αγάπη. Να βρω τη μαγεία που θα με κάνει να ζω από τη δημιουργία κι όχι από τη δουλεία.
Τόσους ανθρώπους που με κατεύθυναν  (όπως τον Γ.Μ., τον Ν.Τ., και τον Τ.Κ.) να αλλάξω ζωή, να σπουδάσω, να μεγαλώσω.
Πολλοί απ' αυτούς δυστυχώς δεν ζουν πια (είμαι τόσο μεγάλη????) -ο καθηγητής Δ. ακόμα είναι στο νου μου κάθε φορά που ανοίγω ένα βιβλίο...
Μικρές λέξεις, μεγάλες αλήθειες, καινούριες πόρτες που δε φοβάμαι ν' ανοίξω (βλέπε Κάφκα)...
Δεν περιμένω τη ζωή, την κυνηγάω, γιατί οι άνθρωποι αυτοί (κι άλλοι πολλοί) βρέθηκαν στο δρόμο μου και με δίδαξαν, με έμαθαν να ζω, με έμαθαν να μαθαίνω και με συντρόφευσαν με σεβασμό κι αγάπη για την άγνοιά μου, για τα ελλείμματά μου, για τα λάθη μου...
Πως να ονομάσεις αυτή τη δύναμη που φέρνει στο δρόμο σου ανθρώπους και μεταμορφώνουν το είναι σου, τη ζωή σου, τα θέλω σου;
Δεν με νοιάζει να μάθω τίποτε άλλο, πέρα από αυτό που έζησα. Ξέρω πως χωρίς αυτούς, θα ήμουν άλλος άνθρωπος και ξέρω πόσο δραστικά επέδρασαν σ΄αυτό που υπήρξα, σ' αυτό που είμαι...
Και τους ευχαριστώ γι' αυτό: γιατί νοιώθω πως με βοήθησαν να γίνω καλύτερος άνθρωπος!

Μαζί μ' αυτούς, σκέφτομαι τους σημαντικούς ανθρώπους στη ζωή μου ως τώρα που δε χαθήκαμε, (και ευτυχώς είναι πολλοί) κι όμως μου λείπουν, είναι  μακριά (είμαι μακριά) και με στήριξαν, με δίδαξαν, μου πρόσφεραν πολλά (και εύχομαι να νοιώθουν κι αυτοί έτσι για μένα).

Κι όλοι έχουμε κάποιους που θέλουμε να τους τραγουδήσουμε αυτό το τραγούδι...




...μα απ' όλα περισσότερο
αυτό που με πειράζει
είναι, την απουσία σου,
πως πάω να συνηθίσω...

* * * * * * * * * *
Για τους απόντες







Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου