Το γράμμα

Κι όμως είναι όμορφο στην εποχή μας, να περιμένεις το γράμμα.
Να περιμένεις κάθε πρωί κατεβαίνοντας για τη δουλειά, να ψάχνεις στο γραμματοκιβώτιο και να αισθάνεσαι απογοήτευση κάθε φορά που δεν έχει έρθει. Την ίδια αυτή στιγμή της απογοήτευσης να σε πλημμυρίζει η ελπίδα: αύριο, θα' ρθει αύριο!
Κι όταν έρθει... Όλα είναι μαγικά: το χαρτί, το γραμματόσημο, ακόμα κι η σφραγίδα του ταχυδρομείου που επισημοποιεί την αλήθεια της αλληλογραφίας σου, ότι αυτός ο φάκελος ταξίδεψε από την άλλη άκρη του κόσμου, της χώρας σου, της πόλης σου για σένα.
Ο γραφικός χαρακτήρας είναι αναγνωρίσιμος κι αγαπημένος. Τα γράμματα χορεύουν στο ρυθμό που χτυπάει η καρδιά σου: τι να γράφει άραγε;;;
Και ψάχνεις το χώρο και το χρόνο που "τελετουργικά" θα γίνει η αποκάλυψη του περιεχομένου του.
Όχι τώρα που είναι όλοι στην τηλεόραση και έχει φασαρία στο σπίτι. Πρέπει το σκηνικό να είναι υποβλητικό για να γίνει η αποκάλυψη. Να σιωπήσουν όλα τα άλλα,για να ακουστεί μόνο αυτό.
Τελικά περιμένεις την ώρα που το σπίτι θα είναι ήσυχο, θα κοιμούνται όλοι κι εσύ θα καθήσεις στο μπαλκόνι για να προσθέσεις και την ομορφιά του τοπίου στο φαντασμαγορικό θέαμα του. Το ανοίγεις προσεκτικά, ευλαβικά αν και η ανυπομονησία σου έχει  κάνει τα χέρια σου να τρέμουν (μα γιατί ξεχνάς πάντα να πάρεις ένα χαρτοκόπτη;!).
Μετά από προσεκτικές κινήσεις αλλά με μικρά ατυχηματάκια που χαλάνε τελικά την άψογη αισθητική του φακέλου, βγάζεις το πολυπόθητο φύλο χαρτιού και αρχίζεις να διαβάζεις τη ζωγραφιά από γράμματα που έφτιαξε η αγάπη κάποιου για σένα:
Αγαπημένη μου...

* * * * * * *
Για τη Γωγώ