Μέσα στο μυαλό μας και στην ψυχή μας τελικά υπάρχει πάντα ένα κουτί,ένα κουτάκι -πιο μικρό ή πιο μεγάλο δεν έχει σημασία - που αποθηκεύουμε τη βασική τροφή τους, την ουσία: στιγμές!
Στιγμές όμορφες, στιγμές δυνατές, γεμάτες ένταση, πάθος, θλίψη, αγάπη, απελπισία, χαρά.
Το πρώτο μας φιλί, η πιο πικρή απογοήτευση, το πιο μεγάλο λάθος, το πιο μεγάλο πάθος, το πιο λάθος πάθος. Η πρώτη εξομολόγηση, η μεγαλύτερη χαρά, η πιο σκληρή απόρριψη, η πιο γλυκιά γεύση. Η λατρεμένη μορφή, η πιο όμορφη ευωδιά, το απέραντο κενό, η απόλυτη ελευθερία, το μεγαλύτερο ψέμα, το κρυφό μυστικό.
Τις ώρες της μοναξιάς, τις ώρες της ευτυχίας ή της απελπισίας ανοίγεις αυτό το κουτί και βυθίζεσαι στο παρελθόν και στη μαγεία του. Ξεπερνάς το χρόνο και το χώρο και γυρνάς εκεί, εκεί που διαλέγεις.
Στην άβυσσο ή στον ουρανό, σε ένα σοκάκι ή σε μια παραλία με τον αέρα να σου ανακατεύει τα μαλλιά, σ' ένα παγκάκι κλαμμένη ή σε μια θερμή αγκαλιά κλεισμένη.
Με άλλα πρόσωπα, σε άλλο χρόνο, σ' εκείνη τη στιγμή.
Ζεις και ξαναζείς όσο θες και όποτε θες αυτή τη στιγμή. Το δωμάτιο μεταμορφώνεται σε μια πλατεία, σε ένα ανθοπωλείο, σε ένα καφέ. Το σκηνικό στήνεται μαγικά και τα πρόσωπα ξαναζούν μπροστά σου, απείραχτα από το χρόνο, όπως τότε.
Και κάθε φορά είναι μοναδική, γιατί εσύ κάθε φορά είσαι ένας άλλος άνθρωπος. Μα όλα τα άλλα ίδια.
Κι έτσι κρατάς ζωντανή την ανάμνηση, αλλά μεγαλώνεις μαζί μ' αυτή, μέσα απ' αυτή.
Γι' αυτό μαζεύεις εκεί, σ' αυτό το κουτί, ότι πιο δυνατό, ότι πιο γλυκό και τρυφερό κι ότι πιο πικρό έχεις ζήσει.
Κι όταν πια γεμίσεις την ψυχή σου και το μυαλό σου μ' αυτή τη στιγμή, απλά κλείνεις το κουτί...
* * * * * * *
Για τη Λιλή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου