Είμαστε κάτι διάχυτες αισθήσεις...

* από το ποίημα του Κώστα Καρυωτάκη "Είμαστε κάτι ξεχαρβαλωμένες κιθάρες"

Είμαστε πλάσματα φτιαγμένα από τα ίδια υλικά.
Τα υλικά των άστρων και του σύμπαντος.
Από ζωή, ανάσα, γέλιο, δάκρυ.
Αυτό που μας ενώνει είναι η κοινή μοίρα. Η κοινή πορεία.
Αυτό που μας χωρίζει δεν το ξέρω. Δε θέλω να το ξέρω.
Κάθε φορά που πονάει ένας άνθρωπος πονάει όλη η ανθρωπότητα.
Κάθε φορά που ένα παιδί χαμογελάει, φωτιζόμαστε όλοι από το λαμπερό του πρόσωπο.
Νοιώθουμε όλοι τα ίδια συναισθήματα, σε μια εναλλαγή συναισθηματικής σκυταλοδρομίας.
Ζούμε όλοι τις ίδιες καταστάσεις, διαλέγοντας ο καθένας διαφορετικές επιλογές και λύσεις.
Ή και τις ίδιες.
Μα στο βάθος παραμένουμε όλοι άνθρωποι, απλοί θνητοί, που πορευόμαστε και ζούμε, χαιρόμαστε κι αγαπούμε, λυπόμαστε και θυμόμαστε.
Κι ελπίζουμε.
Και προχωρούμε.
Είναι τόσο σπουδαίο αυτό για να το παραβλέπουμε, κι όμως συμβαίνει.
Συμβαίνει να χάνουμε την εικόνα, να μην εστιάζουμε σωστά, να θεωρούμε ασήμαντα τα σημαντικά.

Μα έρχεται πάντα μια ευκαιρία να το θυμηθούμε, να ξαναβάλουμε στη σωστή σειρά τα πράγματα, να κοιτάξουμε πιο προσεκτικά και να ανακαλύψουμε πάλι τον άνθρωπο μέσα μας.
Και γύρω μας.
Περισσεύει τόσο η απελπισία και η αγωνία πια, που είναι ένα ρούχο πάνω στον καθένα μας, μια κοινή κουβέρτα που μας σκεπάζει όλους.

Μπορούμε να δούμε ο ένας με αγάπη τον άλλον.
Μπορούμε να κοιταχτούμε τώρα που είμαστε 'γυμνοί' και να δούμε πόσο όμοιοι είμαστε όλοι.
Αισθανόμαστε ο ένας τον πόνο του άλλου.
Χαιρόμαστε ο ένας με τη χαρά του άλλου.
Δεν έχουμε πια τίποτα άλλο να μοιραστούμε.
Έχουμε βρει το πιο σημαντικό: την ανθρωπιά μας.

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ!